bi tipi başkası bulunamadığı için yaşanan özleme durumu, o yalancı özleme, geçer.
bi tipi de var asıl başkalarını bulduğunda depreşiyor, her bir başkasını bulduğunda onun gibi olmadığını, hissettirmediklerini gördüğünde paniğe kapılıp, sıradan elinde geçende o hissi arama durumu. istiklal caddesi'nde gelen geçen herkesi omuzlarından tutup suratlarını bakıp, ıhh bu değil, öehh bu da değil falan diye geri fırlatan, aslında o sırada ne bileyim antalya'da olan bi tanıdığını hışımla arayan birinin çarezisliği gibi. bu ikinci tip sıkıntı.
Özledim, ne ulaşabileceğim bir numarası var, ne gizli gizli takip edeceğim bir sosyal medya hesabı. Aylardır Arada vakit buldukça akşamları evinin önüne gidiyorum ama bir türlü denk düşemedik, bir türlü göremedim. Sanırım ona hakkımı helal etmeyeceğim, sinirimden değil ha, öbür tarafta olsun son bir kez karşı karşıya gelelim diye.
Genelde "imkansız" olarak adlandırılan durumlarda hissedilen duygudur. Bu duygu bazen ölü biri için hissedilir, bazen de sizin için ölmüş biri adına hissedilir.
Daraldım bak yine.
Kuşkusuz bir zamanlar olağanlaşmış, süreklileşmiş ve erişip tutması kolay olanın şu an her nasılsa hiç değilmemiş, erişilmesi olanaksızlaşmış gibi olmasına tahammül edememek veya o şeye doğrulmak isteyen yüzün mümkün hiçbir yönünde ona dönememesi. Yanıtın yokluğu ama sorunun ne olduğunu bile bilmemek. Kalanın ölenden yanıtsızlığı nasıl ki yanıt vermemesi değil, yanıtın söz konusu bile olmadığındansa özlemek de iki yaşayan arasından birisinin, diğeri için ölümce yanıt yokluğuna yerleştirilmesi ve diğeri için ise yaşam kadar iletilmek ve hedefsiz ileti olarak dönütün yokluğuna rağmen ve bunu bilerek muhataba erişmek istemesidir. Denilebilir belki.
Çok sevilen sevgilinin koynunda onun sıcaklığıyla uyumak, seni sevgisiyle sarması.
Bu cümledeki her kelime özlemdir bence. Birini sevmek, çok sevmek...
Bazen bu da bir özlemdir, sevebilmek..
