Bir daha nasıl cesaret edebilirim, bilmiyorum ki… her şeyi bırakıp birbirimize koşmamızı çok isterdim. Bazen o’nun da eli kolu bağlı gibi hissediyorum. Aslında inancım çoktan kırıldı, haklı olarak… arkadaş olarak nasıl görüşülür, nasıl davranabilirim bazen bilmiyorum. Ama özlüyorum, böylesine yakınken bu kadar uzak olmamız bazen beni derinden üzüyor.
Şu sıralar hayatımın en güzel gunlerini geçirdiğimi düşünüyorum. Bu ayın sonunda Türkiye'ye dönüyorum ve bunun hüznünü yaşıyorum. 2 aydır burada( italya'da) olmama rağmen burayı çok sevdim, bana çok güzel anılar, arkadaşliklar, kültür, yeme içme vs kazandırdı. Lisedeki ben şu anki halimi gorseydi çok mutlu olurdu.
Hayal kırıklığı yaşadığım anlardayız. işte fazla stalk yaparsan olacağı bu kızım. Bu gece nasıl uyuyacaksın şimdi sen. Abi şuan bir şey yapmak istiyorum ama yapamam da. Sıçayım böyle işe ya.
Sevdiğim insanların yitip gittiği anları düşünüyorum.
Bunu neden yapıyorum bilmiyorum.
Kaybetmekten çok korkuyorum belki de.
Demin kardeşlerimle oturup, kahkahalar eşliğinde Birbirimizle dalga geçip dururken, yine aklıma o hisler geldi.
Keyfim kaçtı.
O an abim ablama şunu diyordu
“Birgül sen ioçk ya bakmayı sevdin bence. Her ameliyat olduğunda sana getirelim”. Dedi. Ablam da “bu meymenetsizi bir daha evime sokmam. Bakıcı tutun” diye cevap verdi.
Gülümsüyordum tabi.
Ne kadar aksi görünsem de onları nasıl çok sevdiğimi bilirler.
Olmadıkları anı düşünmek istemiyorum.
Bu bayram gecesinde herkese, sevdikleriyle sağlıklı ve mutlu ömürler diliyorum.
Telefon numarası dahi kayıtlı olmayan bir kuzenim peydah oldu, illa nişanlım seni yoldan alsın. Eh onca ısrara peki alsın. Nişanlısının yanında bir erkek çocuğu daha.. yol boyu saçma sapan sorular. Ablaağ, siz nereden geliyorsunuz ablaağ, siz niye bize hiç gelmediniz ablaaağ.
Küllük niyetine kullandığım bardağın dibindeki çayı içtiğimi fark ettim ama fark ettikten sonra tükürme ihtiyacı bile hissetmedim. Bu hayatı o kadar çok sevmiyorum işte
Bazen çok insafsız hissediyorum kendimi sabır eşiğim çok düşük kalıyor. birinden haz etmediysem asla sevemiyorum. Bundan 1.5 ay önce yardımcı eleman aldılar kimi alalım dediler kafanıza göre takılın zaten uyum sağlayamazsa gider dedim neyse koca adam aw. Neyse geldi baktım ısınamadım bugün gönderdim. Maalesef böyle bir huyum var ya sabır sıfır ulan sonra da üzülüyorum. Çaba göstermeyen kişiden nefret ederim
Sevmek mi, sevilmek mi diye sorsalar ben hep “sevmek” derdim. Birini en baştan sevmek öyle zor ki sözlük. istiyorsun ki çok önceden aşık olduğun insana hissettiğin o benzer şeyleri yaşayasın…
Bir yere saklanmak istiyorum bu ara. Hep kendi dünyama daldığım zamanlardaki gibi o alandan hiç çıkmak istemiyorum. Kimselere bir şeyler anlatmak istemiyorum. bir de ağlamak istiyorum. Oturup Sebepsiz yere hıçkıra hıçkıra ağlamayı dilerdim. Oysa Ne zor, Ağlayamıyorum.
Romanı hata yapıp sözlükte paylaşmayacağım. Bastırmayı düşünüyorum. 120-150 sayfalık Bir roman yazacak olgunluğa eriştiğimi düşünüyorum. Elbette kendi hikâyem var içinde. Belki 2. Kitabımda başka birinin hikâyesini anlatırım.
Günlükle alakası yok ayrıca. ilk bastırdığım kitabım bir günlüktü. Çıktığında 18 yaşındaydım. Onu kişiye özel yazmıştım ve ona hediye etmiştim.
Sonra tek adet bastırdığım kitabı imha etmiştim.
18 yaşında bir erkek ile 21 yaşındaki üniversiteli bir kızın aşk öyküsünü anlattığım romanımın 5. Sayfasını yazdım az önce.
Amatörlüğüm hissediliyor ama hikâye 15 yıllık bir serüveni anlatıyor ve türlü sürprizlere gebe. YaZarken ben bile bir okur olarak heyecanlanıyorum.
Şu anda hâlâ sosyal medya üzerinden görüşüyorlar. Buluşmalarını 20. Sayfada planlıyorum. Sonra evlencekler ve adam giderek içine kapanacak. 150 sayfa yeterli olur bu roman için belki de 120 sayfa.
''altın vuruş'' dediler adına... 22 yıl evvel bugün.
bir sarsıntı bir yıkımdı bizde, gidişin...
hemen sonrasında,
-gayet doğal-
herkes unuttu seni,
adın bile unutuldu.
anıların yok oldu, sevdiklerin kayboldu...
can dostun bile hayat hikayesi bitti.
birçokları gitti.
ve ukbayı kaybetti!
dönenler yırttı.
tanıdık bir abinin eşi güzellik salonu işletiyor.
neyse bi emanet vardı götürdüm.
eşiyle de aram iyi.
girdim salona.
5 kadın oturuyorlar.
müsait miydiniz dedim.
tabi dedi aldı içeri.
hemen gitmek istedim ama ısrarla bir kahve ikram etti.
neyse işte kocalarını, sevgililerini çekiştiriyorlar bir yandan.
sarışın hoş bir kadın var.
konuşurken hep bana bakıyor falan.
ben kalkmadan bana bakan ve diğer kadın kalktılar toparlanmaya başladılar.
ulan bir baktım baş örtülerini takmaya başladılar.
çok şaşırdım. çünkü ben geldiğimde neden kapatmadılar saçlarını diye düşündüm.
ve evliler.
yani belki saçma gelecek size ama biz bu hayatta kime güvenicez anlamadım.
evlisin.
başka erkeğe kur yapar gibi bakıyorsun.
üstelik başörtü kullanıyorsun.
ne bileyim garipti.
Her insanın bir kötü zamanı vardır. Tarlalar bile nadasa bırakılır bazı bazı. Ne demiş Jose Mourinho: Dünyanın en iyi teknik direktörü ben değilim; ama benden daha iyi bir teknik direktör de yok.
Dün izin günümdü, işle ilgili bir şey duymamak için whatsapp'taki iş grubunu 8 saat sessize almıştım. 40'lık evde kalmış iş arkadaşım olan kadın yine içtiği kahvenin fotolarını atmış, yapay zekaya "aşk ve kariyer" konulu kahve falı baktırmamı istiyor.
Bari izin günümde yapma be kadın! insan bazen "evde kaldım" deyip, şansını zorlamamalı. Elbette insanı izin gününde sikik bir fal için rahatsız etmesin diye mesajına cevap vermedim.
'' insan dedim,
böyle anlarda sevginin; biçimlerden, türlerden ve kütlelerden öte bir yerde olduğunu anlıyor.
varlığı her canlıyı hayata bağlıyor.
yokluğu ise kedere sürüklüyor.
burada sadece bu küçük ve çirkin şeyin gözlerindeki ışıltıyı ve heyecanı görüyorsunuz fakat aynı hisler bende de mevcuttu.
sadece ufak bir temasla türleri birbirine bağlayan nefis bir duygu bu sevgi denen,,
sevgi temalı çektiğim bir fotoğraf üzerine sınıfta yaptığım konuşmanın kısa bir bölümü.
sevgi konusuydu bana kalan.
işte yine bir mayıs ayı ve yine o kalp çırpınışı. sen her ne isen defol git artık başımdan. önceleri seni çok farklı birşey sanmıştım ama hayatım boyunca bana acıdan başka birşey vermedin.
