kendi içimde bu konuda sayısız edebi eser oluşturdum, bir çok fikir ürettim, bir çok şarkı seçtim, hepsi zihnimin içinde kaldı ne dilimden döküldü ne kalemimden sadece zihnimde var oldular. büyüdükçe ne ölümün ne de yaşamın bir anlamının olmadığını gördüm. yaşıyor olarak kendimdeyim ölümü bilmiyorum bu sebeple teşebbüsü de gereksiz buluyorum. ama hala içimde bir şeyler fazlasıyla arzuluyor göçü. bedenen yaşlanıyorum ama ruhen ve zihnen hep aynı anda ve aynı düşüncelerin pençesindeyim. keşke inanç ölümü bekletmeseydi.
bizim sınıfta felsefe hocası bir kızın tüm dünyayı gezdiğini sonra da dünyanın her yerini gezdiği için gezmediği yer kalmadığı için intihar ettiğini söylemişti. intihar çok kötü bir şey. her ne sebeple olursa olsun intihar edilmemeli.
"Hakiki ve ciddi bir tek felsefi sorun vardır: intihar. Hayatın yaşamaya değer olup olmadığını yargılamak, bu felsefenin temel sorusunu cevaplamaktır."
kötü düşüncelerin esiri olmanın en uç noktasıdır. kişi artık bu düşüncelerin esiri olduğu için, asla baş edecek, ya da kaba tabirle "savaşacak" stratejiyi ve enerjiyi kendinde bulamaz. dolayısıyla bu düşüncelerden tamamen kurtulabilmek için, canına kıymış olur.
bakın, o düşünce her ne olursa olsun, onlarla başa çıkıp kontrol altında turabilirseniz, paçayı her türlü kurtarırsınız zaten. bu konu hakkında bazı ipuçları verdiğim entry girmek isterim bir ara. zaten bunun kurtuluşu intihar değildir, hiçbir şeyin kurtuluşu intihar değildir. sen bu hayata canına kıymak için değil, aksine hayatta kalmak, kalabilmek için geldin.
