genç olmak için yaşlı, yaşlı olmak için gencim. küçük çocukların artık amca diyeceği zamana ramak kala, tanımadığım yaşıtlarıma dahi hala abi diye hitap ettiğim çocukluktayım. bir adım sonrası belki biraz hayat çizgisi, kaz ayağı bir adım gerisi ise bitmek bilmeyen bir enerji. fırsatım olsa yeniden 18 im demeyi çok ama çok isterdim.
dur daha romantik söyleyeyim çocukluğu ankarada geçmiş birisi olarak:
Bizim Kemalettin Tuğcu'larımız vardı...
Bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı...
Yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan kahverengi sıralarda,
solculuk oynamaya başladık..
Ben doktor oluyordum sen hemşire, geri kalanlar kontrgerilla...
Kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu pütürlü duvarlara ve
Türk Dil Kurumu'na inat bir Türkçeyle...
Ağbilerimizden öğrendik, S harfinden orak çekiç figürleri türetmeyi..
Ankara'ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu.
Ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri.
Oysa Ankara'da hiç sevişmedim ben.
Disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim..
Sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak..
Ankara'ya usul usul kurşun yağıyordu..
Ve belli bir saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri.
Oysa hiç kurşun yaram olmadı benim
Ve hiç bir mahkeme tutanağında geçmedi adım
Çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece
Hülya avşar’ın ricky martin’in götünü ellediği programı tv’de izlemiştim. Cumartesi geceleri emanuella beklerdim. Atilla taş’ın i am cleaning out my closet diye ağladığı savaş ay programını dün gibi hatırlıyorum.
Sonra bana abi diyeceksiniz (kızlar hariç) dediğimde kızıyorsunuz!
