Sadece sev istemiştim sadece sev... ben bugün ikna oldum ne oldu dersen mutlu sevgiyi hatırladım, masum sevgiyi hatırladım, beklediğimin bu olmadığını gördüm,. Ben ne olduğınu bilmediğim bir şeyin peşinden sürüklemişim kendimi, acıma aşk demişim, gözlerine baktığımda seviyorum demişim. Artık anladım sevgisizliğini anladım ikna da oldum.. gerçekten..
Kendimi hatırladım ben bu akşam, her şeye daha masum baktığım zamanları hatırladım, sadece sevmenin bile beni mutlu ettiği zamanları. Ne ara bu noktaya getirdim kendimi, tüm bu haksızlıkları nasıl yaptım kendime, ne için kör ettim gözlerimi özellikle de kalbimi ne oldu da körelttim bu kadar. Artık veda etmiyorum sana çünkü veda edilecek bir şey bile kalmamış ki aramızda neye veda edeceğiz ? Sevgisizliğine mi ilgisizliğine mi, beni sürekli değersizleştirmene mi, yok saymana mı, görmezden gelmene mi... kendi kurduğum o kumdan kaleyi yıkıyorum ben zaten kuramamışım ki sadece sanmışım.. şimdi sandığım tüm yanılgılarımla kendimi azad ediyorum...
Havalar bile soğudu mevsimler değişti ama bi türlü şu kalbim soğumadı. Bu sefer farklı olur sanarak çıktığım tüm yollarda tepetaklak oldum hep. inanmak istedikçe hep ordan vuruldum. Çok büyük beklentilerim olmadı öyle kuru bi sevgi sadece delicesine ölür gibi olsun da demedim. Zaten kırıntılarını bile göstersen kanardım, yalandan da olsa inanırdım. Hep aynı yerden yara aldıkça yara derinleşir sızısı hep kalır ya benim de öyle. Kimselere kalbini açabilen biri olamadım ki beni yollarda hüngür hüngür ağlatan sızılarımı kime nasıl anlatayım ? Kendimi iyileştirebilmek için çok emek verdim hala daha veriyorum sebep olmadığım acıları kırgınlıkları iyileştirmeye çalışmanın yorgunuyum. Kalbim yorgun bedenim yorgun inancım hayallerim bile yorgun. Bu da geçer biliyorum ama diyorum ki geçse ne olur ki kişiler değişse de yaşananlar ağırlaşarak beni tekrar bulduktan sonra...
içim acıyo yine. Benim için çabasızlığını hatırladığım her an acıyo. Etrafındaki sıradan birine karşı duyduğun kadar bile merhametin yoktu bana. Sıradan birine olduğu kadar bile düşünmedin beni güzel bi şey söyliyim ufak da olsa mutlu edeyim demedin. Sunduğun minicik şeyleri bile altın tepside gibi verdin bana. Sanki hak etmiyomuşum da lütfeder gibi. Bi daha sokakta yan yana geçecek kadar bile denk gelmek istemiyorum sana. Çektiğin acı bile beni kaybettiğine olan üzüntünden değil öyle olsaydı kaybetmemek için 2 yıldır küçük de olsa bi çabanı görürdüm. Göstermeyi geçtim hissederdim. Affedilmicek o kadar çok şeyin var ki çabasızlığını, görmezden geldiğin anlarımı, incineceğimi bile bile kendinden en ufak taviz vermeyi bile çok görmeni...
tek başına hiç bi işe yaramayan sadece acı çektiren eylem. sana ne zaman gelsem kapalı kapılara çarptım ben. kapıyı ne kadar çalsam da açmak gelmedi içinden. kime koşardı insan canı yandığında? ben kime koştuysam kapıda kaldım. bu ailemde olsa aynıydı. herkesin kendine göre bahaneleri gerekçeleri vardı. benim suçum neydi hayatta bi başına bırakılacak kadar? bi yerden sonra insan o kapıyı çalmaktan da vaz geçiyo ben vaz geçtim zaten onların kapısını çalmaktan beklemekten de vaz geçtim. istedim ki ilerde hayatıma alacağım insan farklı olsun o kapının ardında hep beni bekliyo olsun. sen beni yaramdan kanattın, daha çok hissettrdin bi başınalığımı. kime koşayım kime neyi anlatayım ki artık. hep yaptığım gibi koydum başımı dizlerime yine kendime ağladım ben. senden beklemekten de vaz geçtim bi daha çalmam dedim o kapıyı beklemenin acısı içinde bırakmamak için kendimi daha fazla. küçük bi kız çocuğuydu hep kalbim annemden babamdan o küçük kızı sevmelerini beklemeyi bırakalı çok oldu. sevdiklerine, biliyorum deyip inandım sadece ne beni düşünmelerini ne de zorda kalınca onlara koşma düşüncesini çıkardım aklımdan. beklemediğim için beni incitemiyolar da artık. ama sen farklıydın, benim hayatta tutunabileceğim tek umuttun. sen de sevmedin beni, sen de yanımda olmadın. ne yapsaydım kalıp acılar içinde mi boğsaydım kendimi. kendimden şu hayatta tutunduğum bi tek umudu da çalamazdım. belki bi gün biri de beni sever gerçekten sever...
canın kaburgalarına varana kadar acırken mutlu olabilmek o kadar kolay olmuyomuş. sevgisizliğinle daha fazla savaşamazdım. benim için ne kadar zor olduğunu hiç anlamadın, bu gerçekle yanında kalmanın dayanılmaz acısını. tek bi bakışın bile yeterdi beni yerle bir etmeye. üzerimdeki etkini gücünü anlamadın. sana duyduğum sevgiyi bile tehdit olarak algılayacak kadar kirliymiş kalbin senin. canım yandığı için artık sana bi adım atmanın ruhumda bi şeyleri yıktığı için uzak kaldığım anları bile tehdit olarak algılamışsın. ne acımı anlamışsın ne sevgime inanmışsın sen. kurduğumu sandığım her şey toz bulutuymuş benim. boşa yanmışım boşa ağlamışım ben. ne yanındayken anladın beni ne de gidince gidişimdeki çaresizliği anladın. sadece sev istedim biraz olsun yanımda ol. ruhundaki kanayan yaramı bi kez de sen kanattın. gelsen ne olur ki sevgiden uzak kurak yüreğinde mi teselli bulurum ?
Bir gece bitti düşüm aniden..
Tam bu sözdeki gibi rüm yalanlarla kendime kurduğum dünya bi anda yerle bir oldu. Hep süphelerim vardı yine de kör oldum tüm gerçeklere yanında kalabilmek için olmayana inandım. Kandırılmışlık hissi oluşturan o kadar çok şey var ki içimde. Yine cevabını hiç bilmeyeceğim sorularım var. içimde kavgam var. Hayatından gidersem en azından kafam netlik kazanır sanmıştım. Olay net olsa da bilmek isterdim ne ifade ettiğimi onun için bi anlamım var mıydı duymak isterdim. Yine kendim sordum tüm soruları kendim cevapladım kendimden başka gidecek kimim var ki zaten ?
bu şehirden gitmek için zaman kolluyorum. atandım sözlük yıllarca uğraştığım şey gerçek oldu. içimde bunun heyecanı sevincini bile duyamıyorum. tek istediğim gitmek ama gidince de daha çok acı çekmek değil. Geçmişi tek kalemde silmek atmak istiyorum. gittiğim yerde içimi de geride bırakmış olarak yaşamak istiyorum. çok yoruldum sözlük. kaldırımlara çöküp bağırarak ağlamak isteyecek kadar çok. mutlu olmayı unuttum ben bu şehirde. tekrar hatırlamak istiyorum. içimdeki yaraları daha çok deşen insanları çıkarıyo karşıma hayat. istediğim birinin sarması değil sadece daha fazlasını açmaması. nefes alırken zorlanıyorum artık içimi boğan bi hisle yaşıyorum sürekli. kendimi iyileştirebilmek için bununla alakalı kitaplar okuyorum yaralarımı iyi etmeye çalışıyorum. olmuyo sözlük yapamıyorum kendime merhem olamıyorum. kendi açmadığım yaraları kendim saramıyorum. bi hafta olsun bi yerde herkesten uzak bi hafta geçirsem bu bile iyi gelirdi toparlanabilmem için. davranışlarımın sebeplerini açıklayamıyorum çünkü kimseye. tek bi hareket bende bi yıkımı çağrıştırdığı için fazla tepkiler veriyorum. kişiye değil aslında tepkim içimdeki birikmişliklere. bi gün tüm yaralarım iyi olur mu dersin sözlük geçer mi ?
Kimse hayal ettiği hayatı yaşamıyor çünkü. Herkesin acısı var içinde garip olan şu ki her canı acıyan başka birinin camının yanmasına sebep oluyor. Bu kısır döngü hiç bitmiyor. Ben de mutsuzum mesela her an diyemem ama içsel olarak mutsuzum. Kapanmayan yaralar var ve bu yaraları daha da kanatmaya çalışan insanlar. Kendimi korumayı nasıl öğrenirim bilmiyorum yakınlarında dururken. Ben de kimseyi en yakınıma koymamak için uğraşıyorum. Herkese mesafeli olup her şeyimi paylaşmıyorum. Kendi içimde yaşayıp bitiriyorum. Bazen çok yakın olup her şeyi birlikte yapan ınsanlara gıpta ediyorum. Hayatım boyunca hep birinin beni tüm kalbiyle kucaklamasını bekledim. Sevilmek için uğraştım değer görmek için çabaladım. Sadece eksildiğimle kaldım. Kimse kendi bencilliğinden fark etmedi beni ne yaptığıma baktı sadece kendine döndürmedi aynayı. Çok yoruldum sevilmek için ödediğim bedellerden. Bazıları sadece kendi gibi olarak çabalamadan kazanıyo bi şeyleri. Ben ne kadar emek verirsem vereyim onların gördükleri sevgiyi özeni göremedim. içimde bu kadar büyük sevgi eksikliği hissetmeseydim keşke. içimde hep açık bi yara taşımasaydım. Neyle dolar ki hayatım boyunca benle yaşayan o boşluk ?
Mesela aşırı duygusallığımı değiştirsem hayat daha yaşanılır bi yer olabilirdi. Herkesin acısını üzüntüsünü duymakran yoruldum tükendim. Hele ki bu kadar hiçe sayılırken..
Bazen diyorum ki bi insan bu kadar mı güzel bakar? Gözlerinin en içiyle nasıl gülümser? Bana mı özel hep mi öyle bununla yüzleşmekten o kadar korkuyorum ki. Kalbinde hala başkasının izleri olduğuna inandığımdan beri sanki gözlerine sevgi dolu bakmak kendime ihanetmiş gibi geliyo. isteseydin şimdiye kadar binlerce kez gelirdin ama sen hep geri çekilmeyi seçtin. Kafamı o kadar karıştırıyo ki davranışların ne yapmaya çalışıyo diyorum. Gözlerine bakınca uzun uzun kendimi bi kaptırsam sevdiğine inanırdım öyle güzel bakıyosun.. Ama sonra diyorum ki sevseydi bu kadar aydır gelirdi bi kez sarılır bi daha da bırakmazdı. Korkardı kaybetmekten, merak ederdi, arardı, yanımda olmak için yollar bulurdu. Şüphe ettirmek yerine güveni sarsmayan şekilde davranırdı. Bana kapının dışında gibi hissettirmezdi mesela, canı yandığında ilk bana koşardı. Benim için bunların hiç birini yapmayan biri için sadece gözlerine bakıp nasıl derim ki beni sevdiğini. insan yalandan yere nasıl bakabilir nasıl sahte olabilir ki? Öyle özledim ki eskisi gibi kendimi kontrol etmeden bakabilmeyi gözlerine hala en derinden hala sevgiyle..
yanında her şeyi unuttuğum en mutlu en iyi hissettiğim ama kalbini bi an bile kalbimden uzak hissetsem dağıldığım biri var. oturup seyredesim geliyo, basen vaz geçmem gerek diyorum uzak kalmaya çalışıyorum içim acıyo sokağın ortasında bile ağlayasım geliyo. ben bi kez daha aynı acıyla sınanmak istemiyorum ki düşüncesi bile yakıyo canımı gerçeğiyle nasıl baş ederim bilmiyorum. sadece korkuyorum ona tüm yürağimle gitmişken yine dağılmış kendimle baş başa kalmaktan. inancım azalıyo günler geçtikçe ama vaz geçme düşüncesiyle bile günlerimi gecelerimi üzüntü kaplıyo. kendime bile burda açık açık söyleyemediğim o kadar çık şey var ki anlatamıyorum yüzleşemiyorum..
Kimsenin önceliği olamadım şu hayatta. Heekesin nedenleri vardı ve çoköa bahaneleei. Anlayış göstermek yalnız kalmaya emgel olamıyo. Yoruldum beklemekten ümit etmekten be hep aynı yerden incinmekten. Her düşüş daha çok acıtıyo artık. Ağladığım gecelerden yoruldum içime sığdıramadıklaeımdan kendim halletmeye çalışmaktan. Konışsam neye faydası var diye sustuklarımdan. Hayat böyle diyorum geçeceğini umuyorum belki bugün değil ama bi gün..
gerçeği söyleyebilecek yüreği olmayınca insanın kaçıyo doğrulardan. es'tin geçtin ömrümden. en azından kaldırımlara oturup taşa sarılıp ağlama isteğim olmaması aşırı kötü olmadığımı gösteriyo şu anlık. hep benzer durumlarla aynı şeyleri yaşamanın yorgunuyum. hayatımda ilk defa biri için bu kadar emek harcamanın yorgunuyum. insanların unutamadığı eski sevgililerinin acısını bende yaşamalarının yorgunuyum. hep yanlış zamanda olduğum yerlerin yorgunuyum. sevilmemiş olmanın yorgunuyum. yine kendi kendimi harcadım kendime yenildim belki de kendimi kazandım bilmiyorum. içimden ne geliyosa öyle davrandım sevdim güldüm küstüm tavır yaptım o an neyse onu yaşadım. sarılmak mı istedim bi yolunu bulup sarıldım yanında mı olmak istiyorum bi yolunu bulup oldum. tesadüf sandıği kim bilir ne çok anı kendi çabamla kurdum. hiç bi zaman bilmeyeceği duygular taşıdım kalbimde. bazen saatlerce ağladım bazen saatlerce güzel hayaller kurdum. her gün onu görme heyecanıyla gittim işe buluşacağımız sokaklara. hep iyiliği için çabaladım hayatını nasıl kolaylaştırabilirim diye. her sabah uyanmış mı diye kontrol ederdim gece kaçta uyumuş bakardım. birlikte olduğumuz her anın değerini bilerek yaşamaya çalıştım. gözlerine baktım uzun uzun, ona bi sürü güzel hatiıra bırakmaya çalıştım, hep yanında olmak için çabaladm. kendi çabamla kurduğum kumdan kalemi tek hamlede yıktım ben bu akşam. gitme zamanım gelmişti artık daha fazla kalmaya zorlayamazdım. ya kalcaktım ya da kendime olan saygımı kaybetcektim ve ben kendimi seçtim. sevecek olan zaten severdi ve gelirdi elimden tutup yürümek isterdi o caddeleri sabahları gözlerini açtığında görmek istediği yüz ben olurdum. olmadı sadece canı sağ olsun diyorum kalbimi bu kadar acıtmasına rağmen. merhametim hala daha ağır basıyo kıyamıyorum ama herkes bana o kadar güzel kıyıyo ki...
Şüphesiz ki içinde biriktirdiği çığlıkları. Canımı yakıyosun diye bağırmak istersen sadece susmanın kalesine sığınmak. Bu akşam karşıma gelip beni uzun zamandır üzgün görmenin sebebini sordun, sendin. Ne saçma değil mi sanki katil maktulüne seni kim öldürdü diye sorar gibi. Bu kadar göremiyo olman hissedemiyo anlayamıyo olman.. Ne diyebilirim ki sustum sadece sustum ve susmaya da devam ediyorum. Sen başkası için uğraşırken bana olan gel gitlerinin nasıl beni yorduğunu incittiğini sana nasıl anlatabilirim ki? Kendinin farkında bile olmayan birine neyi nasıl izah edebilirim ki? Gözlerine bile bakmak zor geliyo artık bana eskiden olsa uzun uzun bakar dinlerdim seni, şimdi bu kadar her şeyin farlındayken nasıl zorlanıyorum bilsen. Yine susuyorum zor olsa da..
yanında her şeyi unuttuğum en mutlu en iyi hissettiğim ama kalbini bi an bile kalbimden uzak hissetsem dağıldığım biri var. oturup seyredesim geliyo, bazen vaz geçmem gerek diyorum uzak kalmaya çalışıyorum içim acıyo sokağın ortasında bile ağlayasım geliyo. ben bi kez daha aynı acıyla sınanmak istemiyorum ki düşüncesi bile yakıyo canımı gerçeğiyle nasıl baş ederim bilmiyorum. sadece korkuyorum ona tüm yürağimle gitmişken yine dağılmış kendimle baş başa kalmaktan. inancım azalıyo günler geçtikçe ama vaz geçme düşüncesiyle bile günlerimi gecelerimi üzüntü kaplıyo. kendime bile burda açık açık söyleyeöediğim o kadar çık şey var ki amlatamıyorum yüzleşemiyorum..
kendinden yorulursun hissettiklerinden düşüncelerinden yaşadıklarından. geçer sanarsın zamanla ama çoğalarak artar her şey. kalbinden yorulursun sevilmemekten beklediğin değeri görememekten yorulursun. çabalarsın emek verirsin ilerletmeye çalışırsın yerinde saydığına yorulursun. kendini değiştiremezsin hislerini yönetemezsin yorulursun. koşarak sarılmak istediğine sarılamadıkça yorulursun. sana liman olmayacağıyla her yüzleşmende yorulursun. Dile getiremediklerinden kimseye anlatamadıklarından yorulursun. Kendin halletmeye çalışmaktan ve halledememekten yorulursun. Ben çok yoruldum yere kendimi bırakıp kaldırımlara saatlerce hıçkırarak ağlamak istiyorum bağırmak haykırmak istiyorum ama susuyorum susmanın kalesine sığınarak susuyorum.
Kendimden çok yoruldum artık hissettiklerimden, içimdeki savaştan çok yoruldum. Hep kaybetmekten kimse için bi anlam ifade etmemekten çok yoruldum. Hep aynı acıyla sınanmak zorunda mıyım hep aynı yerden yarlanmak zorunda mıyım?
Çok severim. Hele ki papatyadan yapılan taçları daha çok. Hayatımda hiç yapanım olmadı ben de oturdum kendi kendime yaptım. Dün akşam benim için özel olan ama bn onun için ne ifade ediyorum bilemediğim kişi dedi ben yaparım diye. Eskiden anlamlı gelen şeyler artık anlamlı gelmemeye başlaması masumiyeti kaybettiğimizden mi yoksa büyümek mi böyle bi şey. Hiç nazlanabilen düşünce anne babasına koşan bi çocuk olmadım. Eskiden ne anlamlı gelirdi birinin bana papatyadan taç yapıcak olması, kendime yetmeyi öğrendiğimden beri hiç bi şey için başkasına ihtiyaç duymuyorum. Gerçi duysam ne olcak ki kime koşabildim canım yanınca. Sen de papatyalar kadar masum sevebilseydin keşke beni. Kalbinde hala başkası var benim de kaderim bu heralde hep ikinci insan olmak hep yanlış zamanın insanı olmak. Her attığım adımda uzağına düşüyorum sanki. Sana en son hediye ettiğim görünüşte bi taştı evet ama anlamadın belki kalbimdi avuçlarına verdiğim. Canımın yanması da bu yüzden işte tutmadın kalbimden bunu hissettrmiş olmana kırgınım. Sadece ikimizin anladığı gizli bi dil vardı sen bana anlattın kimseye duyurmadan. Sen aramıza bu uzaklığı koyduktan sonra benim için papatya bahçesi diksen ne anlamı var ki artık..
içim yine karmakarışık. ağlamak geliyo içimden ama bi sebebi yok neye üzüldüğümü kalbimi neyin kırdığını bile bilmiyorum. kendime katlanmakta zorlandığım günlerdeyim, neye inanmam gerektiğini şaşırdım . yanlış hissediyo olabilir miyim aylardır, ne zaman aksine inanmaya kalksam hep yanıldığımı gördüm. benim sana yaptığım davrandığım gibi bi başkasına yapıyo olman yakıyo canımı. demek ki etkileniyo farkında olmadan yakın olmaya çalışıyo diyorum, ne zaman ki öyle değil desem yanıldığımı bana çok güzel gösteriyosun. ama bi karar aldım bugün sondu, bunu biliyo gibi sen de kendini belli ettin yalnızca ben anladım, eğer her şey farklı olsaydı bazı durumlar seni çeken farkında bile olmadan kendini yanında bulduğun kişiye giderdin biliyorum. öyle bi şansın yok şu an ben senin için sadece mantıklıyım, sevgi olmadan mantık hiç bi işe yaramaz demiştim sana anlamadn belki ama bizim içindi. bununla en derinlerimde sınanan biri olarak canımın nasıl yandığını bilemezsin, sen değilsin ki sebep benim derinlerimde hissettiğim sevilmeye değer olmadığım ben bunla baş edemiyorum yine aynı şeyi yaşamayı kaldıramıyorum, birikmişlik... iyi arkadaşız öyle de kalcak bundan sonra ben de öğrenicem zor olcak ama yapmadığım şeyler değil yine yapabilirim, sadece gücüm tükeniyo o kadar, sadece dua ediyorum allahım beni nolur yine aynı yerden sınama diye. demek ki yaşamam gerek tekrar aynı acıları kaderimden kaçamayacağımı öğrenmem gerek artık.
boşa kürek çekmekten çok yoruldum artık. tüm gün palyaço gibi maskenin altına sakladığım gözyaşlarımdan çok yoruldum. kendime sakladıklarımdan çok yoruldum. hep değer veren taraf olup görememekten çok yoruldum. sokaklarda gözlerimin dolmasından insanlara belli etmemek için çabalamaktan çok yoruldum. eskisi kadar kolay saklayamıyorum artık yıkılmışlığımı içimde acıtan şey her neyse gittikçe büyüyo ufak olaylarda bile gözlerimin dolmasına sebep oluyo, aslında biliyorum o büyük acının sebebini hayatında bir kez olsun gerçekten sevilmemenin acısı. ben artık bununla başa çıkamıyorum sürekli aynı yerden sınanmaktan kalbim o kadar çok yoruldu ki küçük şeyleri bile kaldıramıyorum. içimdeki birikmişlik değersizliği hatırlatan bi kıvılcımda bile yerle bir ediyo artık. her defasında tekrar toparlanmaktan üzerine tekrar yıkılmaktan çok yoruldum ben. tek bi şey istedim şu hayattan birine koşulsuzca sığınmak, anne babasına bile canı yandığında koşamayan biri için o kadar zor ve büyük ki anlamı.. hep ayağa kalktm dediğim yerden yenilmekten yoruldum. kalbimib kırılmasından içimin acımasından yoruldum.
uyutmayan şeyler varsa uyunmaz. mesela sebebini tam bilemediğin geçmişten gelen yaraların varsa farkına vardırmadan seni içten içe tüketiyosa uyuyamazsın. artık ufacık kıvılcımlar bile eskinin küllerini alevlendiriyosa uyuyamazsın. hayatın boyunca kalbini saran tek bi kişiye bile çıkmadıysa yolun hiç anlaşıldığını hissedemediysen hele ki hiç anlatamadıysan uyuyamazsın. kafanda susmak bilmeyen sesler kalbinde dinmek bilmeyen sızılar varsa uyuyamazsın. döner durursun kafanı koparıp atmak istersin düşüncelerin artık zihninden uzaklaşsın istersin ama yapamazsın sonuç mu yine uyuyamazsın. kalbini en iyi bilene açmak lazım seni tek anlayabilecek olana derdine deva olabilecek olana allaha sığınmak lazım. yoksa bu yaralar ne geçer ne de bu acılar diner ruhunu ona teslim edip dua etmekten başka çıkar yol yok derdi de acıyı da verene teslimiyet kadar huzurlusu da yok..
En zorudur. Bi de kendinizle girdiğiniz savaştan sürekli mağlup çıkıyosanız hayat katlanılmaz hale geliyo. Yoruldum artık diye bağırmak istiyosunuz ama çığlıklarınızı sizden başka duyan olmuyo.kalbiniz paramparça oluyo sizden başka sarmaya çalışan olmuyo. Kendinizden kaçıp yine kendinizle avunmak zorunda kalıyosunuz ama sonuç hiç değişmiyo. Kazanırsanız da kaybediyosunuz, kaybetseniz de kazanıyosunuz.
belki de güçlü durmaları sadece maskedir. kendilerini bu şekilde avutuyolardır. ayakta kalabilmek için bi şeye ihtiyaçları vardır o yüzden güçlü olduklarına inandırmışlardır kendilerini. enkazların altında kalmamak sağ çıkabilmek için bi dayanağa gereksinim duyuyolardır. bazen soruyorum kendime gerçekten çok mu güçlüyüm yoksa taktığım maskenin altında mı kaybolup gittim?
bi söz okumuştum zamanın yaraları iyileştirmesiyle ilgili. kırılan bi kemik müdahale edilmezse yanlış kaynar ama iyileşti sanırsınız. zamanın ilaç olması da böyle bi şey işte dışardan iyileşti gibi görünen her şey içerde bizi acıtıyo.
Uzun süredir değil şu ana kadar kimseye güvenmemiş biri için zor olan eylem. Güvenmeyi denedim en azından çokça çabaladım ya ben beceremedim ya da karşıma çıkan insanlar buna değmiyodu bilmiyorum. Kalbim kırılacak diye aklım çıkıyo çünkü güvenmediğim halde dahi bu kadar parçalandıysam güvendiğimde oluşacak enkazdan sağ çıkamayabilirim.
bi gün bi insanın sesini bu kadar çok sevebileceğimi düşünmezdim. hayat vardı sesinde huzur vardı sakinlik vardı. şimdi hiç biri yok sen yoksun. eskisi gibi değilim özlemiyorum artık seni de o çok sevdiğim huzur bulduğum sesini de. zamanla geçiyomuş işte azalıyomuş yavaş yavaş. başkasını sevmek... bilmiyorum kendimi birinin kollarına bırakabilir miyim kalbimi açabilir miyim güvenebilir miyim birine ama en çok da kendime. kalbim yorgun sevgisizlikle o kadar sınandı ki. bi gün bu çektiklerimin ödülü olur mu gün gelir de birinin en değerlisi olur muyum bilmiyorum. eskiden inandığım şeyler gün geçtikçe yok oluyo. biri gelcek ve bana sarıldığında her şey geçecekmiş gibi gelirdi artık inancım yok buna ya da kendimi zayıf hissetmeyi bırakalı çok oldu bu yüzden inancımın yitişi. birinin bi gün gelip de beni çok ama çok seveceğine inanırdım artık ona da inancım kalmadı. birini çok seveceğime de inancım kalmadı. kalbimi birine tereddütsüz açabileceğime de inancım kalmadı. yaşıyorum işte tek başıma ayaklarımın üzerinde dimdik. buna o kadar alışmışım ki biri gelir düzenimi bozarsa ne yaparım nasıl davranırım bilmiyorum. nasıl seviliyodu sevilmek nasıl bilmiyorum..
