sevmek

tek başına hiç bi işe yaramayan sadece acı çektiren eylem. sana ne zaman gelsem kapalı kapılara çarptım ben. kapıyı ne kadar çalsam da açmak gelmedi içinden. kime koşardı insan canı yandığında? ben kime koştuysam kapıda kaldım. bu ailemde olsa aynıydı. herkesin kendine göre bahaneleri gerekçeleri vardı. benim suçum neydi hayatta bi başına bırakılacak kadar? bi yerden sonra insan o kapıyı çalmaktan da vaz geçiyo ben vaz geçtim zaten onların kapısını çalmaktan beklemekten de vaz geçtim. istedim ki ilerde hayatıma alacağım insan farklı olsun o kapının ardında hep beni bekliyo olsun. sen beni yaramdan kanattın, daha çok hissettrdin bi başınalığımı. kime koşayım kime neyi anlatayım ki artık. hep yaptığım gibi koydum başımı dizlerime yine kendime ağladım ben. senden beklemekten de vaz geçtim bi daha çalmam dedim o kapıyı beklemenin acısı içinde bırakmamak için kendimi daha fazla. küçük bi kız çocuğuydu hep kalbim annemden babamdan o küçük kızı sevmelerini beklemeyi bırakalı çok oldu. sevdiklerine, biliyorum deyip inandım sadece ne beni düşünmelerini ne de zorda kalınca onlara koşma düşüncesini çıkardım aklımdan. beklemediğim için beni incitemiyolar da artık. ama sen farklıydın, benim hayatta tutunabileceğim tek umuttun. sen de sevmedin beni, sen de yanımda olmadın. ne yapsaydım kalıp acılar içinde mi boğsaydım kendimi. kendimden şu hayatta tutunduğum bi tek umudu da çalamazdım. belki bi gün biri de beni sever gerçekten sever...