Pessoa ölümü, “Hayat diye kabul ettiğimiz şey, gerçek hayatın uykusu, varlığımızın gerçek halinin ölümüdür” ve “Neden bilmem, bazen öleceğim içime doğar, ölüm uykuya benziyorsa ölümden uyanacağımızı varsaymamız gerekir” diye tanımlıyor. Aynı zamanda imanı da “iman eylemin içgüdüsüdür” ifadesiyle dile getirmesine rağmen inandığı şeylere iman etmediğinin de altını çiziyor.
Yatağa bağlı olup başkalarına bağımlı yaşayan (buna ne kadar yaşamak denirse artık) ve temel işlevleri yerine getirmekten aciz insanlar için kurtuluş olduğuna inandığım, kaçışı olmayan bir sondur, evet.
her geçen salise bize daha da yaklaştığı gibi, maalesef sevdiklerimize de aynı hızda yaklaşan kaçınılmaz son. insan kayıplar yaşamadıkça, hayat telaşasında unutup gidiyor.
Her nefsin bir gün tadacağı, Peygamber efendimize S. A. V. GÖRE derinin içinden dikenli telin çekilmesi gibi acı veren, kimilerine göre sonrası daha da zor. Ama hele de bu devirde çoğu insanın yaşamak istediği duygu.
