bugünlerde ruh halim iyi gibi. ayak kırığım iyileştikçe moralim düzeldi. bir iki ay önce artık ömür boyu yürüyemeyeceğim hissine kapılmıştım. şimdi araba bile kullanıyorum zorda olsa. iki gün önce arkadaşımla gezdim. tekrar özgürlüğüme kavuşmuş gibi hissettim. insanın ruh halinin düzelmesi için belki de hastalanıp iyileşmesi gerekiyor. ciddi bir hastalık, insanı mevcut haline çokça şükreden biri haline getiriyor.
yarını iple çekiyorum. niye bilmiyorum ama sırf temiz olmak için akşamdan değil, sabah kalkınca çimecem. odunları bahçeye çıkardım. güğüme suyu da doldurdum. sabah ilk işim altını yakıp kaynamasını beklemek. sonra aluminyum leğenimi, plastik kovamı alıp, suyu ılıştırıp, kalıp subunla girişecem bedenime. iyicene çitilenecem. başımdan aşağı suyu döktükçe bi arınma, bi huzur saracak bedenimi. gözlerim yana yana sabunlandıktan sonra durulanıp çıkacam. kendarda bekleyen havluma sarılıp koşarak içeri girecem. iyicene kurulandıktan sonra naftalin kokan kıyafetlerimi giyecem. ayakkabı bağcıklarımı özgüven versin diye sıkı sıkı bağlayacam. adımlarımı atarken heyecanlanacam ve bir an evvel işe gidip hizmet bekleyen memleketim için akşama kadar çalışacağım.
Daha kış gelmeden soğuk aldık sözlük, pat diye kaptık şifayı. Dertli dertli hastalık da çekilmiyor üstüne bir de gece hiç çekilmiyor. 2 ay da dertlenip bitmesi gereken şey 5 ay olmasına rağmen sürekli şiddetini arttırıyor. Next tuşu olsa da bassam sözlük, içimde 12 yaşında sürekli ağlayıp duran laftan anlamayan bir ergenle yaşıyorum ve ne yazık ki kontrol genelde onda oluyor.
Aile terörü diye bir şey var düşmanım yaşamasın gerçekten. Kaç yaşına geldim, belki moralim bozuk belki zırıl zırıl yorganın altında cenin pozisyonunda ağlamak istiyorum. Ama asla saygı gösterilmiyor. Hala "kalk yerine yat" diyorlar. Ergen gibi kapıları da çarpamıyorsun. Her fırsatta "git evlen kocana yap bunları yaşıtların ohoo" diyorlar. Ya siz ailemsiniz saygınız yok benim depresyonuma elin oğlu neden saygı göstersin.
Biraz daha bekleyeyim de huzur evine yerleşeceğim belki orda aradığım huzuru bulurum.
Çok kırgınım. Gerek burası gerek sosyal yaşamda iyi olduğum bunu geçtim kus olduğum insanlarin bazıları geçmiş olsun mesajı dahi atmadı. Bir beklentiye girmedim. Ama iki günlük dünya. Neler yaşanabileceğini gördük. Siz onlardan olmayın lütfen.
Kötüyüm. Hissizim. Boşluktayim. Bazen ağlayasım geliyor. Tutuyorum kendimi. Tutmamam gerektiğini biliyorum ama yapamıyorum. Güçlü kalmam gerektiğini biliyorum. Ve en kötüsü yalnızım.
