Seni özledim, evet, itiraf ediyorum. Ve bu özlemden öyle bir nefret ediyorum ki, aynaya bakıp kendime “Yeter ulan, toparlan!” diye bağırıyorum. Ama toparlanmıyor, çünkü kalbim seninle dolu bir çöp torbası gibi, patlayacak ama hâlâ taşıyorum. Keşke burada olsan da sana bunları söylesem, sen de muhtemelen “Eee, ne yapayım yani?” derdin. Haklısın, ne yapacaksın? Ben de bilmiyorum.
Biliyor musun, dün gece rüyamda seni gördüm. Bir kafede oturmuş, kahve içiyordun. Bana bakmadın bile, ama fincanın kenarındaki ruj lekesine bile âşık oldum. Absürt, değil mi? Ruj lekesine âşık olan bir adam... Platonik aşk dediğin böyle bir şey galiba, insanın aklına mukayyet olamıyor. Keşke burada olsan da sana “O kahveyi bari dökme, üstüne âşık olurum!” diye dalga geçsem. Ama yok, sen oradasın, ben buradayım, kalbimse bir yerlerde kaybolmuş, muhtemelen senin kapının önünde pinekliyor.
Bazen diyorum ki, ulan bu kadar özlem, bu kadar dram, bir romantik komedi filminde olsak Oscar alırdık. Ama sen başrolü reddederdin, eminim. Figüran bile olmazdın, o derece! Yine de hayal ediyorum, seni bir sokakta görüyorum, havalı havalı yürüyorsun, ben de arkandan “Dur, bi’ şey diyeceğim!” diye bağırıyorum. Sonra ne mi olur? Hiç, muhtemelen yanlışlıkla bir çöp kutusuna çarpıp yere kapaklanırım. Sen de dönüp bakmazsın. Klasik ben.
Keşke burada olsan, sana bu satırları okusam. Muhtemelen gülüp “Deli misiniz siz?” derdin. Evet, deliyim. Senin yüzünden mi? Bilmem, ama suçlu arıyorsak, aynadaki herif de masum sayılmaz. Yine de seni özlüyorum, ve bu özlemle kendime bir tiyatro sahnesi kurdum, başrolde ben, seyirci yok. Keşke sen de olsan, en azından alkışlasan. Ya da sussan, o da yeter.
susmandan hep nefret ettim ama şimdi burada olsan da dipsiz bir kuyu gibi sussan.
affedemem seni, imkanı yok. boşuna diretme ama şimdi burada olsan da yüzüne baksam.
seni çok özledim ve bundan nefret ettim. keşke burada olsan da ikisini de söyleseydim.
insanlardan değil duygulardan, yaşatılanlardan nefret ediyorum kimi zaman ve Belli başlı şeyler vardır benim için de zaten.
Duyguların, yaşantının temeli de insanlar değil midir diyenler için, bazen o kişiyi seversiniz aslında; Kim bilir sevmek zorunda hissediyorsunuzdur çünkü tam olarak sevmek de değildir, açıklanamayacak bir histir bu. Ancak o kişi size yapabileceği birçok şeyi yapmıştır ve siz bir yandan sevemiyorsunuzdur da. Bu ikilem nefreti körükler çünkü nefret biraz da belirsizlikten doğar.
Bir noktadan sonra da yorar zaten. Artık kişiselleşip buna neden olan insanı/ insanları öldürmek istiyor insan çünkü kurtuluşun bu olduğunu yansıtıyor nefret. Bu bir saçmalık diyenler olacaktır, gerçek nefreti tatmamış da olabilirsiniz bu durumda çünkü nefret düşünmeyi engeller ve bu da düşüncesizliğin sonlarından biridir. Empatiyi de, sevgiyi de, pişmanlığı da, acıma duygusunu da, birçok şeyi de alır götürür bunun yanında.
Nefret her şeyi engelleyip kendinizce hazırladığınız çözüm sonunda alacağınız hazzı, rahatlamayı hatırlatır yalnızca size. Oysa öyle bir şey de yoktur ortada. Tamamen acı bırakır geride.
Çok güçlü ve yıkıcı bir his. Yalnızca sizi de yıkmaz, gerektiğini hissederse çevrenizdekileri de yıkar.
Sevgiden çok daha güçlü olan şeydir. Bunun yanında çok daha gerçek tabi. Dostoyevski'nin de dediği gibi
-Nefrete sevgiden daha fazla inanırım çünkü nefretin sahtesi olmaz.
Nefret başka duyguların evrimleşmiş halidir bence. Birine ya da bir duruma hissettiğin duyguların seni kötü etkileyecek şekilde ilerlediğinde gerçekleşen bir duygu.
Nefret bir insanı yıpratabilir. Nefretin bir çok nedeni olabilir. Bu ihanette olabilir ya da bir kıskançlık da. Geçmişte ne yaşanmışsa onu aklından atamayan insanlar her defasında nefretin sarmalında kör kütük dolaşır. Özgüvenli insanlar geçmişine sünger çekip kaliteli yaşamaya özen göstermeye çabalarlar. Sizde öyle yapın.
