en güzeli,en iyisi alem göt oldu bu devirde,artık öyle dürüst,namuslu,ahlaklı,saygılı insan kalmadı,devir puştların,pezevenklerin,orospuların,fahişe evlatlarının dönemi,insanlarda bir kuyu kazma,fitne-fesat,kalleşlik,yalan-üç kağıt aldı başını yürüdü,gripinin kulağı çınlasın böyle kahpedir dünya.
insanlarla iyi anlaşabilirim ama insanlara ve hiçbir şeye koşulsuz şartsız güvenemem. Yine de aslında en başta hepimiz insan olduğumuz için birbirimize ve bir şeylere güvenmeliyiz bence. insanlara güvenmeyince de olmuyor. insanlara güvenmek suç mu.
insanların zaaflarını, ikiyüzlü ve çıkarcı yaklaşımlarını fark eden biriyseniz son derece doğal bir durumdur.
insan tuhaf bir varlık. Tehlike anında hayatta kalabilmek için doğal bir içgüdü geliştirmiş. Ancak bu beceriyi günümüzde çok farklı amaçlar için de kullanır olmuş. Sahtekarlık sanki genetik kodlarımıza işlemiş.
ikinci paragrafı yazmıştım ancak sildim. Uzun uzun anlatmaya gerek yok. Artık kısa cümleler kuruyorum. Şarkı vardı değil mi ya bu şekilde?
insanları sev, kimseye güvenme.
Bu benim kendimi koruma mekanizmam. Sevdiğim insanlar tarafından bilinçli veya bilinçsiz bir şekilde hırpalandığımda kalbim çok kırılıyor. Kırgınlıklarımı, küskünlerimi kolaycana da atlatan unutabilen biri olamıyorum.
Duygularımı hep yüksek yaşayan biriyim. insanları seviyorum ama kalbim çok kırılmasın diye onlara güvenmiyorum.
Bugüne kadar kime guvendiysem hep arkamdan iş çevrildi. Bu yüzden insanlara samimiymiş gibi davranıp hiç bir sırrımı ve özel hayatım hakkında detay bilgi kimseye vermiyorum.
bir insanla tokalaştıktan sonra beş parmağın beşinin de yerinde olup olmadığını kontrol etmek gerekir.
böyle bir devirde yaşarken neden kendimden başkasına güveneyim ki?
Beni yanıltan insanlar gördükçe kaybettim ben insanlara güvenimi. Artık doğru düzgün insanlarla karşılaşsam bile şüphe duyarım. Kimse olduğu gibi görünmüyor, kimse göründüğü gibi olmuyor.
