Ameliyattan çıktığım ve kendime geldiğim ilk o an.
Göğsümde dünyanın yükü vardı sanki.
Anestezist gelmişti yanıma.
Bir düğme iliştirdi elime.
ihtiyacın olacak demişti.
Morfinmiş.
Buz gibi havada tutulan gece nöbetidir ve Öksürükten Boğazdan kan gelirken bildiğin survivor açlığındayken ve üstüne susuzken ve Hastalıktan kırılıyorken dağda yağmurun altında yatmaktır.
Birgün bizimkilerin inşaatındayım. Öyle memlekete gelmişim.
Mal sahibi edasıyla takiliyorum. Başladım inşaatı izlemeye.
Usta duvar örüyor ama 2 metre yuksekte filan. izlemekte öyle hoşuma gitti ki. Dayanamdim yardim etmeye kalktım. Ustaya bir tuğla atacagim aşağıdan.
Tuğlayı elime aldım tam ustaya atıyorum, ustadan öyle bir azar işittim ki. Biraktim hemen tuğlayi, Birak dedi herif bağırarak.
indi aşaği;
"Bir tane de olsa eline ne tuğla aliyorsun, ne tas"
Aha bu elimi gördün mü? dedi elini göstererek. Nasırlı emek kokan ellerini.
Sonra benim elimi tuttu. Aha bu eller kalemden başka birsey tutmazsa o zaman gel buraya dedi.
Nedendir bilmem cok etkilemişti beni bu olay.
Paylaşmak istedim.
