Önceden içimde bir yangın olurdu. Tüm bedenimi yakardı hiçbir şey söndürmeyecek gibi düşünürdüm. 2 gün önce o yangın söndü içimdeki her şey yandı. Sadece külü kaldı.
Çaresizliğimi anlatacak kelimeleri başka şekilde bulamıyorum..
Hayat geç kalmayı, ertelemeyi, sonraya bırakmayı asla affetmiyor; seviyorsam söyleyeceğim, sarhoş olacağım, o kitabı hemen okuyacağım, gidiyorsam arkama bakmayacağım ve asla bana zaman kaybettirecek birine emek harcamayacağım...
Sezon bitti diye işler kesat. Ona canım sıkılıyor biraz. Bir yandan gıygıycılar karşı restoranda klarnetle istanbul istanbul olalıyı çalıyorlar. Anlayacağınız moralim bozuk ama cem yılmaZ'ın her şey çok güzel olacak filminde dediği gibi, " Yaşıyoruz be abi bu da bir şeydir. "
Bugün eşim bana bileklik aldı diye kayınvalidem hemen "bende istiyorum" diye zırlayıp beynime kan sıçrattı. Akşam 21.00 a kadar evde dört çocuğun bağırışları ve ağlayışlarıyla geçti. Sonra üç çocuğu alıp parka gittik. Yine çok stresliydi. Arkadaşlarımla karşılaştım ve "gorumcen yine mi geldi?" Diyerek hayret ettiler. Yeni doğum yaptı da. Boğuluyormuş gibi hissediyorum. Kayınvalidem ve görümcem de bunu istiyor zaten.
Dayan sütlü dayan annen sana terlik pabuç alacak, alacak...
Arkadaşlarım bana, lodosu karayele çevirme sakın demişlerdi. Sanirim 2 yıl önce bunu yaşadım. Şu an milim olarak geçtik. Yani karayele girdim. Bir kaç kişinin canını fena yakicam. Orospu ağzını ve davranışlarını hiç beceremedim. Ama amina koyacağım bir kaç kişinin. net!
Boş boş etrafa bakınıyorum. sağlıktan başka önemli olan hiçbir şey yokmuş gerçekten, 4buçuktan beri refakatçi olarak hastanede olunca fark edebildim… insanlar öyle acılar yaşıyor ki. Offff…
Bu kayıp narin mevzusuyla ilgili şeyler okudum. Yalan veya doğru hiçbir şey bilmiyorum. Bütün travmalarım yerinden hopladı. Aşırı kaygılı ve ağlamaklıyım şu an.
