son derece başarılı bi felix van groeningen filmi. geçmişte izlediğim filmlerden hikayesiyle lorenzo'nun yağı, oğul odası ve daha da ziyade dinsel tarafıyla 21 gram 'ı çağrıştıran fakat bunu yaparken son derece özgün takılan özellikle de ilk saatlik bölümünün ardından son derece vites büyütüp 2. devresinde harikalar yaratan film.
şu vites büyütme kısmı aslında filme dair de çok şey söylüyor. ölüm öyle bir olgu ki, en hisli birlikteliklerde dahi geçmişte sorun yapılmayan ve belki de örtbas edilen kavramları su yüzüne çıkarabiliyor. kendince masum özür dilemeler'e uzanan süreç kırgınlıklara da vesile oluyor. aslında ilişkiye dair de olduğu gibi kabullenmek eşiği daralıp gidiyor.
aptal kutusunda vaaz veren politik suratlar kendini kandırırken buna alet olan bilim adamlarına acıyabiliyorsunuz. ölümün soğuk yüzü geldiğinde dinsel-sosyo kültürel çatışmalar daha da alevlenebiliyor. bi sanat dalı olarak müzik burada kendini rahatlatma/ boşaltma hatta içindekileri kusma aracı. çünkü hikayelere inanmıyorsunuz. dünya kapkara ve buna sonsuz hizmet eden politikacılar pişmiş kelle modunda gözünüzün içine bakarak yalan söylüyorlar. evet üreyin yapın doğurun ve size ellerimizle berbat bi dünya sunalım. dini de batıl itikatlarla alet edelim olaya. korunmayalım, üredikçe üreyelim. o hızla ilerleyen teknoloji sonra bizi çaresiz bıraksın falan. hep birlikte üzüntülere terk edilelim.
filmde kullanılan bir söz vardı manidar: insanlar, tanrıları korktukları için yaratırlar diye. hakikaten öyle. korkuyoruz evrende teknolojimizle ışın hızıyla yalnızız. çocuk sahibi olmak isteyen aileler en azından şunları kendilerine sorabilmeliler?! evet ona çirkin ve kapkara dünyadan başka sunacak bir şeyimiz kalmadı mı? o politikacılar/ meclisler biz karakoyunları düşünür mü? o daha iyisini hak etmiyor mu?
10 üzerinden 8,5!
edit: aslında 8 puan verilirdi de sanırım hassas dönemde yakalandık. neyse, yarım puan feda olsun.
açılışından sonuna kadar sizi ekrana kilitleyen bir hüzün yumağı. bazı filmler vardır hani hayata devam etmenizi zorlaştıran kendimizi,hayatımızı geleceğimizi, nereye doğru gideceğimizi, düşünemediklerimizi,bilinçaltına ittiğimiz bazı gerçekleri, yüzümüze şap diye vuran ağlama krizine sokan sahneler sisilesidir. bu filmden sonra yeniden hayata dönmek zor oluyor. yanınızdaki insana uzun uzun bakıyorsunuz,çünkü filmde aşk var hüzün var kaybetmek var. kesinlikle izlenmesi gereken bir film son zamanlarda izlediğim en çarpıcı filmlerden biri oldu. müzik ve kadının seksiliğinden öte; aşkla sevişen bir çiftin mutluluğunun hüznü beni derinden etkiledi. aynı zamanda din ve ateizm konularına bakış açısı cidden izlenmeye değer sahnelerdi. biz yine de inanırız bir gün bir kuş,bir kurbağa yada bir kelebekte vücut bulabileceğimize...
aslında hep biliyordum.
gerçek olmayacak kadar güzel olduğunu, uzun sürmeyeceğini.
hayatın böyle olmadığını, cömert davranmadığını.
birini sevmemelisin.
birine bağlanmamalısın.
hayat seni kıskanır.
elinden her şeyini alır ve yüzüne güler.
sana ihanet eder..
'Biliyor musunuz? kime acıyorum biliyor musunuz? darwin den bu yana biyolojiye zaman harcayan bilim adamlarına. bu harika dünyayı açıklamaya, tanımlamaya ve öğrenmeye çalışanlara. en zor şartlarda bunu yaparak tüm hayatını harcayanlara. ve hala evrim teorisini sorgulayan birilerinin olduğunu şu an duyanlara. çünkü o yehova ydı. yehova, her şeyi yarattı ve yaratılış altı gün sürdü. 4.5 milyar yıl değil yani. bu sizi kusturmaya yeter. embesil sürüsü! ama size bir şey söylememe izin verin. yehova tevrattaki tanrıdır. dünyanın %80 inin önünde diz çöktüğü tanrı bildiğimiz en kötü insanlardan bile daha kötüdür. incilinizi kontrol edin. onu dikkatlice okuyun. yehova, geri kafalı ve kibirli olan, etnik temizlik yapan, çocuk kurbanlar isteyen ve insanların inançlarını sadistçe test eden bir manipülatör, bir sadist, bir katil, bir ırkçı, bir kadın düşmanı ve bir homofobiktir.huzurunda tevazuyla diz çökelim ve ona şükranlarımızı sunalım diye cenneti, yeryüzünü ve insanlığı yarattığı besbelli olan bir diktatördür.'
film hakkında yazılacak o kadar çok şey var ki, hangisinden başlayayım diye düşünüyorum ama yazacak bir şey de bulamıyorum. içime bir şey oturdu sanki. neresini övsem başka bir tarafı eksik kalacak diye korkuyorum. bu filmi izleyin lütfen. hayatın gerçeklerini o kadar güzel ve sade bir şekilde yüzümüze vuruyor ki, neye uğradığımızı şaşırıyoruz.
izleyiciyi birden fazla yönüyle ölüm, ilişkiler, hayat, din, politika, inanç, psikoloji gibi konular üzerinde düşünmeye yönelten, dram olması dolayısıyla da içe oturan, güzel şarkıların olduğu, arada gülümsetmeli, genelde hüzünlü, özgün olmayı başarabilmiş bir film. her şey dozundaydı diyebilirim. düşünce yapısı olarak didier'le kendimi bayağı bir özdeşleştirdim, bir de buradan çekti beni. tavsiye ederim biz beğendik üzerine uzun kafa patlattık güzel çıkarımlar yaptık sevdiceğimlen.
simdiye kadar izledigim en iyi film diyebilirim. bunun sebebi mukemmel bir hikayesi olmasindan ziyade konunun mukemmel islenmis olmasidir.
basinda, sonunda ve ortasinda hem aglatmis hem gulumsetmis, hem acitmis hem eglendirmistir. tum hisleri iliklerinize kadar yasayabilir, tekrar tekrar izleyecek kadar bagimlisi olabilirsiniz.
ayrica dovme yaptirmaya cesaretimi bu film ile topladim.
