Bazı şeylerden öylesine bir pişmanlık duyuyorum ki ölesiye devam edecekmiş gibi geliyor. Kimi zaman içime çektiğim o nefes sanki boğuyor.
Kendi kendimi, bir şeyleri düzeltecek olmamla avutuyorum ancak avuntu da sonu gelmeyen bir uçurum gibi kalıyor. Artık öyle ki sonu gelsin de çakılayım ama bu belirsizlik bitsin diye düşünüyorum.
Yalnızca başkalarına karşı hissettiğim pişmanlığı düzeltebilirim sanırım. Kendime karşı olanların içi hep boş kalacak olsa gerek üstüne diğerine kıyasla daha fazlayken.
Yavaş yavaş umarsızlaşıyorum.
Hayattaki en zor duygulardan biri olabilir. Bu yaşıma kadar yaptığım hiçbir şeyden pişman olmadım, hayatı baştan yaşama şansım olsaydı muhtemelen gene aynılarını yapardım. Olduğum noktadan olduğum kişiden fazlasıyla memnunum, şikayetçi olduğum şeyler yok mu tabii ki var ama bunlar herkesin hayatında olan sıkıntılar. Aslında o sıkıntılar bi noktada sana bi amaç ve hedef veriyor önemli olan problemleri çözerken süreçten keyif alabiliyo olmak, mutlu olmak. Ki ben, kendimi bildim bileli kronik mutsuz olan ben, sonunda mutlu ve huzurlu hissetmeye başladım. Çok garip bir his. Şiddetli tipi sonrası evden çıkmışsın, her yer karla kaplı, etrafta ölüm sessizliği var ve tarif edilemez bi huzur verir ya doğa; hah aynen öyle işte.
Artık hatalar ve yanlışlar dışında hayatımda yeri olmayacak şey. Hatalarımda da özür dilerim. Hatalarımda pişman olabilirim ama özür diledikten sonra geçer. Artık hayatımı daha çok sevmeye karar verdim.
Pişmanlık, insanın içini kemiren o “keşke”lerle başlar. Bir lafı söylemeseydim, o günü öyle harcamasaydım, belki de sadece biraz daha cesur olsaydım diye diye uzayıp gider. Geriye dönüp baktığında elinden hiçbir şey gelmemesi, belki de en ağır tarafıdır. Çünkü zaman geri sarmaz, ama hissettirdikleri kolay kolay gitmez. Sessizce yer eder içinde, bazen bir şarkıda, bazen bir sokakta, bazen durduk yere. Pişmanlık, bir anlamda geçmişle barışmayı bekleyen bir sızı gibidir.
Büyük bir ruhsal problem bence. Hiçbir şeyden pişman olmamak en iyisi. Pişmanlığın bir faydası yok. insan bunu yapmasaydım daha iyi olurdu diye düşünebilir ama bunun da bir faydası yok.
Bugün hiçbir işe yaramadığını anladığım zararlı duygu. Her şeyi zamanında yapmak ya da yapmamak lazım. Mesela çocuk yapmayıp yaşlanınca "keşke çocuk yapsaydım" demenin bir yararı yok. Keşke çocuk yapsaydım demekle çocuk yapılamıyor. Pişmanlık sanırım imkansızlıktan, çaresizlikten ileri gelebilen bir duygu.
zamani geri alsaydim sunu farkli yapardimlari herkesin sahip oldugudur sanirim.
1. en basina donebilseydim ilk sevgilimi ikinci kafami karistiran adam icin terk etmezdim. bana evlenme de teklif etmisti. onla evlenirdim. ve sorbonne hukuka gitmezdim. oss de istanbul hukuku kazanmistim. orda okurdum. sonra bi uluslarasi hukuk sirketinde calisirdim uluslarasi bir master yapip.
2. ortalardan basliyorsak eski esimi sectigim donem uc dort tane daha ciddi adayim vardi bana evlenme teklif etmis. eski esimle bosandigimiza gore yanlis secimmis. baska bir adayimla evlenirdim de simdi isim verip ortalik karistirmiyim.
