—Kavanozdaki yürek—
doktor litman imre’nin masasında
bayan çabai yanoş’un yüreği
birazcık kibirli, birazcık mahzun
duruyor içinde bir kavanozun
kayısı güllerinin arasında.
incecik yarılmış ortasından
yüreği bayan çabai yanoş’un
yarayı açan ne doktor? neşter mi?
yoksa hasretlik mi? acı sözler mi?
bir ağlayanı var mı, arkasından?
otuzundaymış, baktım etikete
bayan çabai yanoş’un yüreği?
evli miydi? ne iş tutar bay yanoş?
belki şimdi rojakert’te oturmuş
çekiyor akşamı seyrede ede.
duruyor kavanozda çırılçıplak
bayan çabai yanoş’un yüreği
bayan kaç kere böyle bir kaba
reçel kaynatarak koydu acaba?
elbet gazlı bezden değildi kapak.
kendi gitmişse de içinde odanın
bayan çabai yanoş’un yüreği
almış da onu karşısına doktor
sırlarına ermeye çalışıyor
belki bir damarın, belki bir sevdanın.
akıllı bir doktorun masasında
bayan çabai yanoş’unki gibi
yüreğimiz, güllerin arasında,
bizlerden sonra da faydalı olsun
içinde tertemiz bir kavanozun.
Kalp kırılır geçer, acılar zamanla hafifler, canın yanar... lakin bir süre sonra hissizlik başlar. elbette gün doğmadan neler doğar! ancak mücadelen kırılınca bir daha eskisi olmaz; mücadele edip de, karşılığını bulamazsan telafi mümkün değil; o sebeple fedakarlık hak edene yapılmalı...
