öz sevgi eksikliği filan değildir. günah filan da değildir, sadece psikolojik sorundur. işin gerçeği, insan insanın insana yaşattığı acıya artık dayanamaz. acı korkunç bir şeydir. ne kadar acı yaşarsan, o kadar ölmek istersin. daha çok erkekler intihar eder bu arada. genelde türk kadını aynı anda gizlice bir sürü erkek ile irtibatta olur ve bu erkeklerden bazıları bu kadar kadın manipülasyonunun getirdiği sorunlardan ötürü intihar eder. tek diyeceğim şu: bir .m için değmez evladım, aklını başına topla ve bu a.cıklardan uzak dur. a.cık işte, ne bekliyordun. a.cık için intihar etme. s.ktir et hepsini. bütün kadınlar bu kapitalist sistemde orospudur, bunu bil, buna göre hareket et. aksini iddia eden yalan konuşuyor.
müslüm babadan gelsin: https://www.youtube.com/w...aZ_M7XCnLO5NA&index=6
Kendini asan adam gördükten sonra daha kendime hiçbirşey bitmedi derim ve üzülürüm neyden memnun değildi diye.
Taa çünkü 14 yaşında intihar edenler vardı.
intihar denilince ne tuhaftır ki, akla isveç, norveç gibi refah seviyesi yüksek ülkeler gelirdi. sebep olarak da monoton bir yaşamdan dolayı bunalıma girmek, sürekli kapalı ve karanlık havanın depresyona sevk etmesi gibi sebepler ortaya çıkar, yine de anlam verilemezdi.
son dönemlerde bu intihar salgını türkiye'ye de bulaştı. köprüden atlayanlar, yüksek binadan kendini boşluğa bırakanlar, cinnet geçirip silahı ateşleyenler, kutu kutu ilaç içenler, hava gazı ya da tüp gazına davrananlar, birkaç metrelik urganı boynuna geçirip yaşamını sonlandıranlar...
intihar haberlerinde ölenin yakınları, ailesi, ahbabı, komşusu hep şu tanıdık açıklamayı yapar:
<< çok sessiz biriydi, çok sakin hayatı vardı, böyle bir şey yapacağını düşünmedik. >>
düşünülemez, çünkü kişi, karşıdakine yaklaşmayacak kadar anlaşılmaz ve karmakarışık duygular içerisinde. buna sosyal, ekonomik, ruhsal sıkıntılar da eklenince bireyin psikolojisi yerlerde sürünüyor.
her ne kadar yaşadıklarımı bir nebze olsun unutmaya çalışsam da olmuyor, olmuyor. zor zamanların içinden geçiyorum. intihar güzellemesi yapacak değilim, allah kimseyi de bu son raddeye getirmesin. ama iyi değilim. sözlerim ilgi çekmek için değil. yaşadıklarım ağır geliyor. son raddedeyim. bu aralar geceleri benim için tehlikeli çünkü kaç gecedir saat 2-3 sularında uyanıp bir sigara yakıp öylece boşluğa bakıyorum. bana bir şey olursa.. ben kendimden vazgeçmişim. inşallah geride kalanlar çok üzülmez.
Bazı insanlar kaldıramayacağı şeyler yaşardı. Bu yaşanılan şeyin önemini belirten şeyse olayın büyüklüğü değil o şeyi yaşayan kişinin olanları kaldırıp kaldıramamasıydı.
Bazı insanlar maruz kalırdı. Bazıları boyun eğerdi. Kimisi karşı çıkar ve kimisiyse mağlup olur, Kaybederdi.
Bazıları şarkı dinler, bazıları şarkı yazardı. Kimisi susar kimisi konuşmayı kesmezdi. Birisi yürür ve bir diğeriyse koşardı. Bazıları okur, bazıları izlemeyi tercih ederdi. Bazıları uyurdu, bazılarıysa uykusuzluk ile boğuşur olurdu.
Ve bazılarıysa...
intihar ederdi.
intihar bir ihtilâlken kurtuluş olarak mı görülüyordu?
intihar aslında bir bitişti ve kimse bunun farkında değildi.
inancım nedeniyle yapmıyorum. Evet, yaşamamın tek nedeni bu. Doktorayı bitirdim. Torpille akademisyen olunan bu dönemde "bu kişi öğrecimizdir, çalışmaları çok başarılı" demekten aciz tiplerden bunaldım. Her şeyi kendi emeğimle başardım. Bundan sonra da kimseye ağız eğmek istemiyorum. Tek istediğim şey hakkımı almak.
Çok sıkıldım, yoruldum, bunaldım. Bazı insanlara altın tepside sunulan her şeyi dişimle tırnağımla kazıyarak yaptım. Yüzdüm yüzdüm kuyruğuna geldim ama artık dayanacak gücüm kalmadı.
Eğer bir gün cesaretimi toplayabilirsem ve bu dünyadan defolup gitmeye karar verirsem Twitter floodu hazırlayıp ikiyüzlü tiplerin ipliğini pazara çıkarıp öyle gideceğim.
albert camus' nun hakkında felsefenin en büyük sorunsalı olduğunu söylediği hatta saçma felsefesini betimlemek için '' bir fincan kahve mi içsem yoksa intihar mı etsem ? '' dediği olay.
Allah inancım, aileme olan sevgim, o an acı çekmeme isteğim beni intihar ettirmeyecek, biliyorum. ama renksiz, anlam boşlukları ile dolu, hayallerimi bir başkasının gerçekleştirdiğini gördüğüm bir dünyada yaşamaktan da keyif almıyorum.
elimdeki her şey için şükretsem de, inansam da, dua etsem de kayboldum ve ne yapacağımı bilmiyorum.
kötü düşüncelerin esiri olmanın en uç noktasıdır. kişi artık bu düşüncelerin esiri olduğu için, asla baş edecek, ya da kaba tabirle "savaşacak" stratejiyi ve enerjiyi kendinde bulamaz. dolayısıyla bu düşüncelerden tamamen kurtulabilmek için, canına kıymış olur.
bakın, o düşünce her ne olursa olsun, onlarla başa çıkıp kontrol altında turabilirseniz, paçayı her türlü kurtarırsınız zaten. bu konu hakkında bazı ipuçları verdiğim entry girmek isterim bir ara. zaten bunun kurtuluşu intihar değildir, hiçbir şeyin kurtuluşu intihar değildir. sen bu hayata canına kıymak için değil, aksine hayatta kalmak, kalabilmek için geldin.
