tamam, daha evvel yapmışlığım yok değil. ama bu yanlış olmadığını düşündüğüm anlamına gelmiyor ki. çünkü kimseye değmez. bunu azrail'in soğuk nefesini ensesinde hissedince çok daha iyi anlıyor insan ve ben gereğinden fazla hissettim.
"ölüm" her yerde ve asla tatlı bir gerçek değil. geciktirmeye gerek yok elbette. ama erken olmasına da gerek yok. belli başlı hedefleri olmalı insanın ve bu hedeflere ulaşmadan pes etmemeli. günler geçecek. bu günler de geçecek. bugünler de geçecek. zaman hep geçecek... bir süre sonra o can yakan zaman sadece bir "anı" olacak.
öyleyse neden?
"ben böyle böyle bir olay geçirdim yine de dimdik ayaktayım amına koyim ve asla da pes etmeyeceğim lan!" diye haykırmak varken neden sonsuz sessizlikte kaybolma gereksinimi duysun ki insan?
Daha önce buna yeltenmiştim. Bir anlık boşluk sonrasında yaşam ve ölüm arasındaki karamsarlığın arasında kalmak ve ölümün ağır basması.Aslında korkaklığın ta kendisi..Mücadele etmekten kaçmak, ölümü cesaret saymak vs vs. dediğim gibi aslında korkaklığın ta kendisidir. aşk acısı, işsizlik,vicdan azabı yada yalnızlık gibi hislerin ağır basması sonucu ortaya çıkan ve insanı sarmalayan tuhaf bir duygu. Başkalarını mutlu etmek için yaşayan insanların ve bunu başaramadıklarında- madem öyle o zaman ben de ölümümle sizi üzeceğim ve ilgiyi üzerime çekeceğim diye düşündükleri şizofrence ve sadistçe bir iç güdüsel oluşum. Halbuki mücadele etmek, kendin için yaşamak, kendini mutlu etmek ve bunları başardığında sevdiklerinin zaten mutlu olduğunu görebilmek ve en önemlisi çözümün ölüm değil, yaşamak olduğunun bilincine varabilmek..işte her şey burada başlıyor. Ölümünle birilerine vicdan azabı mı çektirmek istiyorsun. Saçmalıyorsun, ona en büyük vicdan azabını yaşamınla ve güzel bir ömür sürerek, kendini ve çevrendeki insanları mutlu ederek sağlayabilirsin. Yani kendini yok ederek korkak biri olarak anılmak mı istiyorsun yoksa mücadele ederek sana inanmayanlara büyük bir yaşam dersi mi vermek istiyorsun. Pes etme muhakkak başarırsın. Son kitabımda kullandığım bir sözümle bitireyim: Kimseyi mutlu etmek için doğmadın ki, seni mutsuz edenler için ölesin.
Ve unutma, Nazım ustanın dediği gibi;
Yaşarsın, karıcığım,
kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgarda;
yaşarsın, kalbimin kızıl saçlı bacısı,
en fazla bir yıl sürer
yirminci asırlarda
ölüm acısı.
altında çok geçerli bir neden varsa kabul edilebilir. bazı insanların karakteri güçlü değildir ve olaylar karşısında daha hassastırlar. kimse gık diyemezler ve bir köşede saatlerce durup kendi dünyalarına hapsolurlar. bu tiplerin kesin belli psikolojik rahatsızlığı vardır ve bunu kendi başlarına çözemezler. dışarıya da aktaramazlar. kendi kendini bitirirler. bir gün cesaretini toplar kendine kıyarlar.
bunun dışında ağır hayatı yaşamaya zorlanmış kişiler de vardır. bunların hayata başlaması zaten hatadır onlar için. çünkü her şeyden muaf başlayıp üstüne bide yıllarca acı çekmek zorundadır. bu insan normal hayat yaşasa güçlü olabilirdi ancak yaşadığı hayat o gücü de kırar ve bu insanlar buna katlanmayıp kendine kıyabilir.
ve bence en trajik olan ölümler listesi psikolojik veya biyolojik hastalığın gün geçtikçe ilerlemesi sonucu kişinin bu duruma son vermesi. bu kişi ölüme yatkındır çünkü bazı hastalıklar var ki zaten yaşarken her gün öldürür. o yüzden bu tipler de kendine kıyabilir.
onun dışında nörolojik kökenli olmayan siktiri boktan ergenimsi şeyleri takıp, ay ben öleceğim, ay götüme jop sokup hayatıma kıyacağım diyenlere bakmayın. bi sik yapmazlar ve zaten işleri güçleri reklamdır.
akıllı insan işi değildir. hem ahretini hem dünyanı mahvedersin. dünya üzerinde en kötü durumda savaşta tecavüzden ölümden zulümden açlıktan kaçanlar hayata tutunmaya çalışıyor.
fakirsen hayat devamlı fakir devam etmez niceleri sıfırdan zengin oldu.
çirkinsen bir güzel seni sevebilir, gözler neler gördü.
hasta isen tedavisi var, sabreden için de mükafaat var.
üzülenin üzenlerden intikam almak için yaptığını düşünürüm bu eylemi. Dayanamadığı anlaşılamadığı noktada...çok düşünmüşlüğüm de vardır.
Ama yine de enayilik.
Çünkü kimsenin kimseyi umuruna taktığı yok bu dünyada. ailense kızdığın onlar dahi bir iki aya unutacaklar. Unutmayıp napacaklar. insan doğası bu.
"insan unutandır ve unutulmaya mahkum olandır."
Çözüm mü? Sana sunulan kadere razı olmak. Ne kaybeder ki insan kötü kaderine rağmen mutlu olsa?
gerçekleşmediği sürece açıklanamaz bir eylemdir. zira aksi intihar girişimi olarak tanımlanabiliyor sadece.
dolayısıyla şu ana kadar yapılan tanımlamalar askıdadır. foucault sarkacı misali gerçek manada bir duyguyu ifade etmez.
olması düşünüleni dehleder.
geniş hayal gücünün büyüsünün kaybolması, başarısızlık takıntısı, maddi yetersizlikler, aile ve birey arasındaki iletişimsizlik, kimlik ifadesizliği, bağlantısızlık, seratonin yoksunluğu ya da üretilemezliği, karşı cinse ya da hem cinse karşı utanç duygusu v.s. sebeplerin bir ya da birkaçının bir araya gelmesiyle yönelim görülebilir.
kimse sırf sözlükte yazdığı için intihar etmiyor olamaz. zira bu etken değil edilgen bir tavır örneği olabilir.
çok acı bir durum. üniversitedeyken yeltenen bir arkadaşım olmuştu. onun o aciz haline o kadar üzülmüştüm ki. hayatımda bu kadar içli içli ağladığımı hatırlamıyorum. şükür ki kurtuldu toparladı sonradan kendisini.
intiharı düşünenlerden kimileri mutlaka okuyacaktır bu başlığı.
yapmayın lan. valla içim eziliyor intihar haberi duyduğumda. şu hayatta yoluna girmeyecek ne var? sağlığınız yerinde olsun, her iş hal yoluna girer ne de olsa.
bunu giderek artan bir ciddiyetle düşünüyorum, ancak beni alıkoyan şeylerden birinin bu sözlük olduğunu itiraf etmeliyim. Tabi su manada;
Simdi bence intihar dusuncesinin en büyük sebebi, tikanmislik ve daralma hissidir. yani tüm yolların çıkmaza girdiği saplantısı ve o 'çıkmaz yol' hissiyatinin kroniklesmesi.
Bunun da en büyük sebebi yalnizliktir herhalde. Tabi durkheim'in bahsettiği gibi, toplumla butunlesememekten veya fazla butunlesmekten kaynaklı egoist-alturist intihar türleri var ama en baskın olanın yalnızlık kaynaklı olduğunu tahmin edebiliriz, özellikle bizim ve turevi toplumlar için.. (bkz: anomi) Diğer turlusu, iskandinavya'da, japonya'da yaşanan intihar çeşitlerinin uç kaldığını söyleyebiliriz, en azından bizim zaviyemizden..
Şimdi sözlük mevzusuna gelirsek, burası yaşamdaki tıkanıklık ve boşluk hissini bir nebze dolduruyor acikcasi. herhangi bi konudan bi yığın şey geliyor aklına. Vay be, herhalde bu kadar boş değilmişim diyorsun, hayat da değil...
Bazen bir şey hakkında epeyce yazıp sonra bırakıyorsun, hoşuna gitmiyor, ve sonra başka bir konuya geçip onda da bi o kadar şey yazıyorsun. Bu böyle gidiyor gidiyor ve yüzlerce taslak yazi oluyor tamamlanması gereken. Bazen çok sonra dönüp yazını bitirip yayinliyorsun filan..
Yani şimdi intihar etsen, yok olup gitsen yüzlerce bitirilememis yazı bırakacaksın. Bu da aslında demek oluyor ki, hayatta yarım kalan, tamamlanması gereken çok şey var, daha değil, daha değil...
nefret ediyorum ulan kendimden. allah belamı versin benim. bunu yapmaya karar versem google'a how to hang yourself yazıp ipi yapma videosu falan izleyecek bi insanım. tek başıma bi boka yaramıyorum. moronum amk. yeter.
