insanları sev, kimseye güvenme.
Bu benim kendimi koruma mekanizmam. Sevdiğim insanlar tarafından bilinçli veya bilinçsiz bir şekilde hırpalandığımda kalbim çok kırılıyor. Kırgınlıklarımı, küskünlerimi kolaycana da atlatan unutabilen biri olamıyorum.
Duygularımı hep yüksek yaşayan biriyim. insanları seviyorum ama kalbim çok kırılmasın diye onlara güvenmiyorum.
insanların zaaflarını, ikiyüzlü ve çıkarcı yaklaşımlarını fark eden biriyseniz son derece doğal bir durumdur.
insan tuhaf bir varlık. Tehlike anında hayatta kalabilmek için doğal bir içgüdü geliştirmiş. Ancak bu beceriyi günümüzde çok farklı amaçlar için de kullanır olmuş. Sahtekarlık sanki genetik kodlarımıza işlemiş.
ikinci paragrafı yazmıştım ancak sildim. Uzun uzun anlatmaya gerek yok. Artık kısa cümleler kuruyorum. Şarkı vardı değil mi ya bu şekilde?
insanlarla iyi anlaşabilirim ama insanlara ve hiçbir şeye koşulsuz şartsız güvenemem. Yine de aslında en başta hepimiz insan olduğumuz için birbirimize ve bir şeylere güvenmeliyiz bence. insanlara güvenmeyince de olmuyor. insanlara güvenmek suç mu.
en güzeli,en iyisi alem göt oldu bu devirde,artık öyle dürüst,namuslu,ahlaklı,saygılı insan kalmadı,devir puştların,pezevenklerin,orospuların,fahişe evlatlarının dönemi,insanlarda bir kuyu kazma,fitne-fesat,kalleşlik,yalan-üç kağıt aldı başını yürüdü,gripinin kulağı çınlasın böyle kahpedir dünya.
