beni büyüten aileme saygım ve sevgim 1000 kat daha artar.
bırakıp gidene ne bir merak ne bir selam ederim.
Evlatlığı haram olarak görenler utansın... Oysa ne güzeldir sahipsiz bir çocuğu evlatlık almak ve onu besleyip büyütmek. Bazıları gibi evlatlığının karısını almıyoruz...
Kafamdaki sorulara cevap bulmuş olurum. *
Anam minik oğluşunu sevecek tabi ki, üvey evladı bağrına basacak değil ya.
Minik oğluş da 34 yaşında, yannış anlaşılma olmasın.
Bi boşluğa düşerdim sonrasında hayatıma devam ederdim belkide bekara karı boşamak kolay derler bişey diyemem şüphesiz.. zaten evlatlıktan reddeden mendebur babam evlatlık aldık seni dese bana hiç koymaz sjsj..
Herhangi bir tepki vermezdim. Kuran'daki Ahzab 4 ve 37 gibi ayetlerde evlatlık almayı yasaklayan zorbalığa ve vicdansızlığa karşı; bir aile tarafından evlatlık alındığımı öğrensem çok sevinirim. Asıl evlatlığının karısıyla evlenenler ve bu rezaleti canıhıraş bir şekilde savunanlar utansın bu durumdan tabi utanmaları varsa. Oysa ne güzel bir şeydir sahipsiz bir çocuğu evlatlık olarak almak. Bazen öz aileden görmediği ilgiyi bir başkasından görür. Evlatlık alan aile, koruyucu ailedir.
ikinci bir ailem daha olduğunu öğrenmiş olup birden fazla ebeveynim olduğu için sevinir, başka bir ebeveyne bırakıldığım için üzülürdüm. üzüntüm geçince, beni hem büyüten hem doğmama sebep olan insanlara teşekkür ederdim. (tabii ki şu anki ruh halim ile.)
biyolojik ailemin kim olduğunu öğrendikten sonra neden beni evlatlık verdiklerini öğrenmeye çalışırdım. doğal afet, kaza vs. sebebiyle öldüler ve kimsesiz kaldıysam üzülürdüm ancak hayatta ve beni cami bahçesine bıraktılarsa hiçbir şey yapmazdım. bu yaşıma kadar beni büyüten ve evlatlık olduğumu hissettirmeyen aileme daha da bağlanırdım.
hiç...
beni yetiştiren anne-baba dediğim insanlar için daha çok minnet daha çok saygı duyarım.
kendi öz anne-babam için mi?
hiçbir şey hissetmezdim.
ne kızar ne merak ederdim. senin öz annen baban bu deselerdi ve onlara önümde araba çarpsa inanın bir kedi köpeğe üzüldüğüm kadar bile üzülmezdim.
nasıl ki sıradan bir trafik kazasında ölen masum insan canını kaybediyor o kadar üzülürdüm.
size bu gaddarlık gibi gelebilir ama bu gayet normal.
kızmak da değer vermektir. nefret de değer vermektir. değer vermediğim benim için bir anlam ifade etmeyene neden bir kızgınlık veya sevgi ya da özlem duyayım?
biz insanız ve hayvanlar bile yavrusuna sahip çıkarken ne şartlar olursa olsun yavrusuna sahip çıkmayan anne baba için bir şey hissetmem.
ne dediniz?
zorunluluk mu, mecburen mi çocuğunu terk etmek mi?
o zaman anne baba aklını kullanacaklar ve kendi rezilliklerine aptallıklarına beni katmayacaklar ve beni bu dünyaya getirmeyeceklerdi.
ister anne ister baba veya kardeş kim olursa olsun aptallarla işim olmaz.
Gerçek ailemi merak bile etmezdim. Duygusallığa gerek yok. Bir kuzenim doğar doğmaz evlatlık alındı. Yıllar sonra gerçek ailesini buldu. Yalnızca buldu ama öylesine. Baktı kız kardeşi kaşarın teki. E 20 yıl görmemiş. Sırf kan bağı var diye samimi olmasına gerek yok. Kuzenim zaten başka bir ülkede yaşıyor.
Şahsım adına çokta sarsmayacak durum.
içten içe yıllardır olma ihtimalini düşünmüş hatta istemiş bile olabilirim.
Annem ve kardeşimle derdim yok da babam konusunda hala bir umudum var..
Annem öldü, babam beni 1 buçuk yaşında terketmiş. Evlatlık olsam ablamı nereden bilecektim. Kimlikteki anne ve baba adı gerçekse insan nasıl evlatlık olabilir ki. Küçükken ablamla benim babamız farklı ama aynı zannediyordum da evlatlık konusu başka bir şey.
