Bir insanı kendi canından kanından daha çok seviyorsan o kişi annedir. Canım annem, meleğim. Her şeyden herkesten kendimden çok seviyorum. Gecelerin şu sessizliğinde hep aklıma gelir. Özlerim hep. Onu üzdüğüm her snye lanet ederim içim acır, ezilir, bükülür. Onu hatırlamak masum bakışlarını senin için çırpınışlarını hatırlamak insanın içini ezer. Canım annem. Hiçbir zaman ona layık olamayacağım. Onun kadar muhteşem, iyi niyetli bir melek olamayacağım.
Yaşattklarım ve yaşadıklarımla çok üzdüğüm insan. Özür de dilesem nafile. Bana "geçmişi değiştiremeyiz ama bugünü değiştirebiliriz "der hep. Ablam ve ben yani iki kardeş çok uzaktayız annemizden. Anne olduktan sonra anladım yüreği sadece bizim için çarpıyor. Her an aklında biz varız. Görüntülü görüşürken dahi sıkıntılıysam anlıyor hemen ne kadar belli etmemeye Çalışsam da. Bazen çok ağlıyorum. Hemen anlıyor. Bazen hastalanıyorum yüzün çok şişmiş diyor mesela biliyor hemen. O başka bir gözle görüyor beni. Çok gelişkin bir yapay zeka programı gibi 3 saniyede tarıyor tüm vücudumu. Bende böyleyim.
Anneler böyledir. Çoğu böyledir.
Dünle bugün kavga etmiş, yarın ölmüş. Ne yapsam da bugüne de bir şey yapamıyorum artık. Kabloların arasına sıkıştık kaldık. Watsaptan arayayım, arayayım, görüntülü arayayım... kokusunu özlüyorum.
Ezandan önce uyanırdı annem.!
Kadın dediğin güneş üstüne doğmadan uyanmalıydı çünkü.
Bereketi kaçarmış evin, rızkı kesilirmiş adamın,
öyle derdi hep.
Çatlamış dudaklarından dualar süzülürdü sabahın soğuğunda.
Buz tutardı yazmasındaki oyalar...
Elleri hamur kokardı her daim.
Sanki annem demek hamur demekti.
Elinde kuruyan hamurları bile ziyan etmez, ovalayıp karınca yuvalarına serpiştirirdi.
Her şeye yeterdi annem! Çünkü
Anne demek yetmek demekti.
Ağrıyan yerlerini susturur, acıyan göğsünü bastırırdı.
işi gücü emeği, ocakta yemeği vardı onun.
Bir ıhlamurla geçiştirdigi soğuk algınlığı, bir evlat gülümsemesiyle unuttuğu gönül dalgınlığı vardı.
Akşam olunca evinin perdesini kapatmaya alışkın elleri, bir de her sabah sulamayı farz edindiği gülleri vardı.
Kimse öksüz değildi o varken, kimse sahipsiz değildi.
Çünkü anne demek sahip demekti...
Ezandan önce uyanırdı annem.
Güneşi kucağına alır, yorganımızın içine saklardı.
Kınalı ellerinde kireç tutan parmakları vardı, çıtırtıları beyaz bir gece gibi kalbime batardı.
Yorgunluk gözlerinden damlardı, çünkü anne demek yorulmak demekti.
Çünkü anne demek ömrünü bağışlamak demekti.....
az önce video izlerken aniden kafamı kaldırdığımda, buruk bir gülümsemeyle bana baktığını gördüm. neye bakıyosun dediğimde hiç, seni izliyorum dedi. Acaba o anda aklından neler geçiyordu? Bilmek için her şeyimi vermezdim ama bilmek isterdim.
Ya da Belki gereksiz duygusallık yapıyorumdur ve sadece uykusu gelmiştir, malum saat. *
17 ay sonra istanbul’a gidiyorum önümüzdeki ay, artık ne zaman sesimi duysa ağlıyor. nefret ediyorum ağlamasından, gülse, dalgaya alsa, şen şakrak olsa keşke kamerada. öyle ağlayışını izliyorum, uzun süre toparlayamıyorum psikolojimi. zor.. imkanı olan dizinin dibinden ayrılmasın annesinin.
Sizi doğduğunuz zaman'dan beri arayıp sormuyor ama yıllar sonra size ulaşacak kadar cesareti oluyor ! Nasıl davranmalıyım diye düşünüyorum. Kinci biriyimdir Eminem dinlersem iyi şeyler olmaz şuan. Help !
hakikaten herhalde hiçbir zaman çocuk tarafından tam olarak(hak ettiği) değeri bilinemeyecek olan pek değerli varlık-kıymetli insan.
(allah'ın izniyle çok yakın zamanda)bir baba adayı olarak şu aralar üzerimde fazlasıyla heyecan var. tabi biz erkekler olarak sadece heyecan ve güzel duygular. ama işte asıl mesele anne adayında. ilk günlerden itibaren anne, biyolojik-fiziksel-ruhsal-psikolojik olarak inanılmaz değişiklikler geçiriyor. ve bu değişiklikler aydan aya genelde artarak devam ediyor. tabi bu değişiklikler sevinç-mutluluk haricinde hepsi olumsuz. baş ağrıları, her gün kusmalar, ani üşümeler-terlemeler, tat duygusunun değişmesi, her gün burun kanamaları vb. aylar geçtikçe değişen inanılmaz sıkıntılar. hepsini gözlemliyorum. çok zor. inanılmaz bir şey. allah yardımcısı olsun. çocuk anne karnında büyüdükçe-geliştikçe(özellikle dördüncü aydan sonra) anneden o kadar çok şey götürüyor ki. adeta anneyi sömürüyor. her manada. sonradan aklıma şey geldi. yarın öbür gün annen olum şunu getir, kızım şunu yap dediği zaman burun kıvrılıyor, of puf deniyor.
laf çok işte de, kadınımızın-annemizin kıymetini iyi bilmemiz gerekir. ana hakkı hakikaten ödenmez. bunu yaşayarak ince ince öğreniyorum. hoş buna zaten binlerce kez anamda babamda ifade etmişlerdir. çok şükür verdikleri ahlakın temellerinde bu var. ama işte yaşayarak öğrenmek fazlasıyla etkileyici ve kalıcı. daha ortada bir şey yokken o çekilen cefa acayip bir şey. allah kolaylık versin.
Anne,ana,evin dayanak noktası.Çok yüktür anne olmak,her kadın kalkamaz bu yükün altından.Neyse ki dünyadanın en iyi kadını,anneme sahibim.Eğer tekrar gelsem dünyaya annemi yine o seçerdim.Asla pişman olmayacağım şeylerden biridir annem bu dünyada.
