havasına, suyuna, milletimin aklına kurban olduğum memleketimde her bayram vakti gün gibi ortaya çıkan durum.
dini bayramlarda halk coşuyor, günler öncesinden hazırlıklar yapılıyor. ziyaretler düzenleniyor, eller öpülüp börekler yeniyor.
oysa milli bayramlar öyle mi? öğrencisinden memuruna herkes evinde göt büyüp, trt'de kule yapanları izliyor.
bakmayın devletin şaşaalı törenler düzenlediğine, tamamıyla usulen, ruh yok.
durumun derinlemesine analizini yapardım ama uğraşamayacağım şimdi.
fi tarihinde üniversite 2 ya da 3'teyim. liseden beri devam eden bi manita durumumuz var. (bkz: #28341138) aynı kişiden bahsediyorum. bi gün boktan bi sebeple kavga ettik. üç gün boyunca haber alamadım, çok da üstüne düşmüyorum. arar nasılsa diyorum eski kavgalardan edindiğim tecrübeyle.
aramadı. ayrı şehirlerdeyiz, mesafelere meydan okuyacağız güya. ayda bir ya görüyorum ya görmüyorum zaten.
ben de o ara pavyon bozması bi kafede çalışıyorum. tek fark alkol yerine çay var. garson kızlardan birini masaya ayarlasana koçum diyen bi adam vardı. bi de cebime para sıkıştırdı pezevenk. adam içmiş gelmiş, hallettik sonra mevzuyu.
neyse işte manitanın doğum günü önümüzdeki ay. günlük aldığım paradan bi paket sigara alıp kenara koyuyorum parayı, haricinde tek kuruşuna dokunmuyorum. günlerdir haber alamadığımdan ne adamakıllı çalışabiliyorum, ne okula odaklanabiliyorum.
kafam atıyor üçüncü gün sonunda, iş çıkışı doğruca otogara gidiyorum. otobüste de arıyorum açmıyor, iyice kafayı yiyiyorum.
velhasıl iniyorum otobüsten. gecenin körü, göt donduran ankara soğuğu. ne kalacak yerim var, ne sevdiceğimden bir haber.
geldim diyorum, kızılay'dayım. inanmıyor olsa gerek cevap vermiyor. ulan diyorum, sikerim böyle işi. gidiyorum cebeci'ye, giriyorum kaderim gazinosu'na.
dışarıda yaşanan vukuatı fırsat bilip giriyorum içeri. yanıma bi kons oturuyor, donatıyorlar masayı. kons abla işin kaşarlılarından. o içtikçe ben de içiyorum. 1 saat kadar böyle geçiyor. sonra kaç saattir orada olduğumu hatırlayamadığım bir sarhoşlukta kons abla gitmiş garson ''hesap abi'' diyor.
o hesap ne diyorum içimden, toy gördüler sikecekler belli. allahtan diyorum para var, cebe uzanıyorum. cüzdanı açıyorum 40 lira. olmaz diyorum, konsu arıyor gözlerim. olay çıkartacak gibi oluyorum, önce bi iki tokat atıp cüzdanı alıp karga tulumba atıyorlar dışarı. yarın getir parayı, al cüzdanı kimliği diyorlar.
ankara'nın göt donduran soğuğunda yarı uyur yarı uyanık bankta geçiriyorum geceyi. cepte metelik yok.
velhasıl cüzdanı, 40tl'yi, banka kartlarımı ve haysiyetimi pavyonda bıraktığım geceyi sabah ediyorum.
ertesi gece, ulaştığım arkadaşlardan topladığım parayı pavyondaki yarma ve onda duran cüzdanım eşliğinde çekiyorum.
doğruca otogara gidip otobüse biniyorum. metelik kalmıyor yine. aklıma ilk olarak kafeye gitmek geliyor. adam kovuldun diyor, habersizce gelmemek de ne demek! evime gidiyorum. geçirdiğim en boktan iki günün ardından radyoyu açıyorum. sevgilim mesaj atıyor o ara tesadüfen. cevap vermiyorum. tülay özer benim için söylüyor;
bir saat ya oluyor ya olmuyor, güzel bir pazar kahvaltısı yapmak üzere kalktım. çağdaş duruşum engel olmasa bime gidecektim ama dedim laiklikten ödün vermeyelim kahvaltı uğruna. ekmek, sigara, cumhuriyet gazetesi ve biraz da peynir almak üzere bakkala girdim.
-iyi günler azizcim nasılsın?
+iyi abi ya n'olsun...
-oruçlu musun bakiim?
+yok abi ne orucu
-iyi iyi, aferin. napıyosun sen öyle bilgisayar başında deminden beri
+abi şey.. halk tv'den bi şey sipariş ettim de onu inceliyodum
bilgisayara yönelmemle dehşete düşmem bir oldu.
-yalan götünüzde yuva yapmış azizcim!
deyip dükkanı terk ettim. adam civarında manavından, kasabına zilyon tane rakip olmasına rağmen internetten feyk olduğu her halinden belli olan seksi kızlarla tavla oynuyor, aşna fişne ediyordu. eve giderken farkettim, manav hüseyin de karıya kıza bakıp karpuz tokatlıyordu. izmir marşı eşliğinde terkettim olay mahalini.
tanımla başlayayım ki modlara ayıp olmasın. tüm heves ve gayretinize rağmen işlerin ters gitmesidir.
üniversite yılları. sevdiceğimle birlikte geçirdiğim üçüncü ve son doğum günüydü. üç yıllık ilişkide ne yıldönümü ne de doğum günlerinde bir türlü gün yüzü göstermediğim kızcağıza bir darbe de bu yıl vuracağımı anlamama hala saatler vardı. üstelik bu yıl her şeyin telafisi olsun diye aylar öncesinden kenara para koyup kendimce büyük planlar yapmıştım. denize nazır bir restoranta götürüp bi güzel yemek yedikten sonra, havai fişekler, önceden kafalanan garsonun getirdiği pasta ve şakşakçı müşterilerin eşliğinde enfes bir doğum günü olacaktı. klasik ama özel bir doğum günü.
-alo orhanabinin biyigindaki bosluk napıyon lan
+duruyorum. sen?
-la bak ne dicem para lazım bana acil, var mı sende hiç?
(yok desen olmaz, çok iyiliği dokundu ibnenin)
+var da yengenin doğum gününe saklıyorum olum ya..
-lan zaten 3-4 güne ödicem geri, ne zaman doğum günü?
+haftaya.
-ooolum tamam o zaman sıkıntı yok bana para gelicek o zamana
+bak lan bu çok önemli, kesin mi?
-yolluyorum hesap no'yu. ziraatten yatır en az o ibneler kesiyo.
------------------------------------
yolladım. tahmin ettiğiniz gibi geri ödemedi. aslında ödeyemedi. o mevzu da derin ama o konudan bilahare bahsedeceğim.
büyük gün geldi. cepte üç kuruş para var. bi bok yapamayacağımı kabullendim bahanesini düşünüyorum. zaten günlerdir ekmeğe yağ sürüp tavada kızartarak öğünleri geçirmemi geçtim, sarma sigaranın boğazımda bıraktığı o şerefsiz tadın rahatsızlığı var. camel içtiğim günleri hasretle anıyorum.
ne yapsam ne etsem para bulamıyorum. neyse dedim çıktım yola, ucuz bir şeyler bulacağız ya güya. uzatmayayım pastasız olmaz diye düşünürek, pastaneden bir tane tek kişilik ufacık pasta aldım 5 liraya. çikolata/frambuaz seçeneklerinden de daha eli yüzü düzgün duran frambuazlıyı seçtim.
henüz nasıl bir şey aradığımı bile bilmeden sokak sokak, dükkan dükkan geziyorum. eski paraların, plakların satıldığı bir dükkana girdim. dandik bi antikacı bozması. sevdiceğime ordan her yerinden bayağılık akan dandik bir köstekli saat aldım. eve gidince farkediyorum her yeri çizik ama vakit yok değiştirmeye. neyse diyorum paketliyorum tekrar.
velhasıl akşam oluyor. sevdiceğim köstekli saati görünce gülüyor. gülüyor ama beklentisi büyüktü doğal olarak, üzülüyor. üstüne üstlük pastanın da kreması ekşi çıkıyor. orhanabinin biyigindaki bosluk üç yıllık ilişkide bir özel günü daha bok ediyor.
dip not: eyleme katılan vatandaşlara gül kokulu tesbih ve namaz öğreten seccade dağıtmışlar ama bunu ispatlayan video kaydını paylaşırsam hukuksal süreç başlar, sözlüğe zarar gelmemesi adına şimdilik bunu yapmıyorum.
geçen bizim ismet'in eczanesine uğramam icap etti, aydınlık eczanesi'ne. afedersiniz hemoroidim azdı klavye başında gericilere laf anlatmaya çalışmaktan. diş macunu falan da denedim ama nafile. içeri girdim, bizim ismet yok. badem bıyıkları yeni yeni terlemeye başlamış bir genç var kasanın orada. şöyle bi süzdüm, krem rengi kumaş pantolon ve kısa kollu beyaz gömlek vardı üzerinde. neyse dedim kasanın oraya yöneldim.
-hoş geldin abi ne lazımdı? dedi. abi! (1. çinko!)
+ismet yok mu sen kimsin?
-ismet abi bi yere kadar gitti gelir şimdi. allah razı olsun işe aldı beni, harçlığımı çıkarıyorum ben de. (2. çinko!)
+iyi bakalım. bana bi hemoroid kremi lazım, al şu kağıtta yazan ilacı getir, dedim.
-tabi abi de hemoroid ne oluyordu tam olarak, dedi cahil cahil.
+basur canım, dedim. basur oluyor.
-hee dayıda da var abi benim, allah şifalar versin, dedi. (3. çinko!)
o ilacı getirmeye giderken kısa sürede bu kadar dini terime maruz kalan laik bünyem tuhaflaşmaya başladı. fenalaşır gibi olup sandalyeye oturdum. bunu farkeden çırak;
-abi, dur kolonya getireyim oruçtandır, deyip yanıma geldi. (tombala!)
bu muameleye daha fazla dayanamayarak bağırmaya başladım,
+oruçlu değilim ben! değilim! yaklaşma bana! bu nasıl ''aydınlık eczanesi''! laiklik elden gidiyor! laiklik!
diye inletmeye başladım dükkanı. o ara dükkana giren ismet durumu anladı ve beni sakinleştirerek evime kadar eşlik etti.
sonradan öğreniyorum işin aslını, bizim ismet de çok laik adamdır yoksa. eski çırak para aşırıyormuş kasadan o yüzden bunu almış. bu güvenilir diyor, hem cuma namazına da izin vermiyorum, diyor. gülüşüyoruz.
ancak sakinleşip eve giriyorum. hemoroidim acısını bile unutuyorum derken poşetten krem değil fitil çıkıyor. fitil koymuş hayvan!
bir kez daha delirip kendi kendime, harf inkılabı ve şapka devrimi üzerine nutuk atıyorum!
cebimden 5 tl çıkarıp atama bakıyorum, o da bana bakıyor, bu ülke nereye gidiyor böyle...
o bar senin, bu konser benim diyerek kucaktan kucağa dolaşmak varken tabularından kurtulamamaktır.
nihayetinde hepimiz birbirimizin ellediği, denk getirdi mi afedersiniz dazır dazır s.ktiği kızlarla evleniyoruz. kimsenin kendini kısıtlamasına gerek yok yani. laik olalım biraz...
bim'den 9.85 tl'ye aldığı dana-tavuk karışımı sucuğu, çocukları gıdasız kalmasın diye sahurda pişirip, nihat hatipoğlu eşliğinde sıcacık bir sofrada yiyen kadındır. kokusuyla dolmuştaki yolcuları rahatsız eder. akşam çocukları ve asgari ücretle çalışan eşiyle birlikte televizyon karşısında dondurma yiyerek eğlenir.
''beni kimsecikler okşamaz madem,
öp beni alnımdan, sen öp seccadem...''
biricik aşkımın en büyük emanetinin, cumhuriyetimizin 100. yılını kutlamaya tek haneli yıllar kala milletime yakışmayandır.
bu aydınlık çağda hala ''babama küfrettim günah mı?'' gibi sorular yakışmıyor uygarlığımıza.
ayrıca osurmak orucu bozmuyor arkadaşlar, sormaya yeltenen varsa şimdiden bilgilendireyim. laiklik bu değil...
zamanında, birlikte güzel ve laik günler geçirilen, güle oynaya izmir marşları söyleyen kızın, kolundaki biricik aşkım atamın imza dövmesini sildirip kapandığını öğrenmektir.
dün fesbuka girip eski sevgilimin profiline bakmamla dehşete düşmem bir oldu. eski sevgilim alev kapanmıştı! üstelik fesbuktaki adını alevnur olarak değiştirmişti!
üstelik her şey bundan da ibaret değildi. profilinde ''hayırlı ramazanlar'' gönderileri, ''allah razı olsun'' yorumları kaynıyordu. nasıl olur da bir zamanlar çağdaş ve uygar bir ilişki yaşadığım kız bu gelmişti? nasıl!?
bir kaç dakika boyunca zeybek oynadıktan sonra ancak kendime gelebildim. cebimden 5 tl çıkarıp atama baktım, o da bana bakıyordu. sözün bittiği yer bu olsa gerekti...
doğal olarak ramazan ayının gelmesiyle türeyen esnaf türüdür.
her akşam olduğu gibi evime giderken bakkala uğrayıp ekmek, süt ve tekel 2000'imi aldım. parayı verip para üstüne aldıktan sonra ''laik akşamlar'' deyip çıkıyordum ki bakkal seslenip;
-abi dur sana şu yeni gelen imsakiyeden vereyim, dedi.
camiler, kuşlar, gökyüzü... huzur dolu bir resim tercih edilerek basılmış olan imsakiyeyi bana uzattı tebessüm ederek. hiç tereddüt etmeden teklifini reddettim ama halden, çağdaşlıktan anlamayan bakkalın ısrarları sonucu açtım laiklik ağzımı;
+kardeşim oruç tutmuyorum ben, istemiyorum imsakiye falan. sen onu al da git münasip bir yerine as evinin!
neye uğradığını şaşırmıştı. böylesine keskin bir tepki beklemiyordu. bakışlarımızla birbirimiz lime lime ettikten kısa bir süre sonra ayrıldım o hacı yağı kokan dükkandan. huzurlu, cumhuriyet kokan evime gittim ve ancak sakinleşebildim. bu çağda çağdaş olmak çok zor...
laik ülkeme ayak uyduramamış, rehabilite edilmek suretiyle çağdaşlaştırılması gereken kadındır.
laik arkadaşlar beni çok iyi anlayacaklardır, ben de dolmuştaki tek boş yer orası olmasa katiyen oturmazdım yanına. sanıyorum biricik sevgilim, atamın en güzel fotoğrafının basılı olduğu tişörtümden korktu. yazık...
mahalle baskısıyla kapandıysa nereye gittiği belli olmayan kızdır. ben söyleyim de. sonra bizim izmir'imizin kızları akşam vakti tek başına evden çıkınca laf oluyor. laik olalım arkadaşlar...
''izmir'in dağlarında çiçekler açar
altın güneş orada sırmalar saçar
bozulmuş düşmanlar yel gibi kaçar
yaşa mustafa paşa yaşa''
her akşam iş dönüşü bakışlarıyla rahatsız eden kızlardır.
laik arkadaşlar çok iyi anlayacaklardır, ben de oradan geçmek istemiyorum. hem hiç mi hiç istemiyorum ama evime giden en kısa yol orası. ne zaman oradan geçsem zeki, çevik ve ahlaklı görünüşümden olsa gerek cama yapışıp beni rahatsız ediyorlar. sonra bir anda izmir marşı'nı bağıra bağıra söylüyorum ancak uzaklaşıyorlar. ama bir göreceksiniz nasıl kaçışıyorlar.
başıma öyle bir şey geldi ki bu ne laik bünyeme, ne de materyalist uzuvlarıma yakışıyor yurttaşlarım. öyle ki, biricik aşkımın, atamın posterine bakamaz oldum.
dün işten eve gelirken, sürekli aşağıladığım, bağnaz deyip alaya aldığım o kapalı kadınlardan biri acıttı yüreğimi. materyalist açıdan imkansız ve son derece mantıksız bir şekilde ilk görüşte aşık oldum. yıllardır tek aşkım olan atamın sevgisi sanki yüreğimi doldurmuyormuş gibi vuruldum birine. üstelik o bir kapalı bayan. anlayabiliyor musunuz kapalı bir bayan, kadın. bayan kapalı!
onu görür görmez kulaklığımdaki onuncu yıl marşı bir anda ilahiye dönüştü. uzunca bir süre ona baktım. o gayet namuslu ve düzgün bir şekilde başını kaldırmadan yürüyordu. normal şartlar altında örümcek kafalı diye tanımlayacağım kadın, bu kez ağlarını yüreğime örmüştü.
etkisinden kurtulur kurtulmaz evime koştum. atalı kupama çay koydum, beyaz tv'yi açıp küfürler ettim, fona izmir marşını açıp dakikalarca saygı duruşunda bekledim ama nafile... unutamıyordum...
atamın küçük büstünün karşısına geçip olanı anlattım, güldü gibi geldi alay etti adeta benimle.
o anladım bu işin saçmalığını ve onu yüreğime gömdüm. hoşça kal güzel ama kapalı kadın. umarım bir doğru yolu bulur ve laik bir ortamda tekrar karşılaşırız. güle güle bağnaz kadın...
günlük hayatında kot tişört takılan maraş dondurması satıcısının yöresel kıyafetleri kendisine iş forması edinmesidir. fesiyle, yeleğiyle giyim kuşam dondurma döndürmeli şovlar yapar. tüm maraş dondurmacısılarında durum aynıdır. https://galeri.uludagsozluk.com/r/794275/+
kült film, ödüllü film vs izlemekten sıkılıp boktan bir film izleme ihtiyacı hasıl olduğunda bakılacak olan başlık.
sözlük yazarlarının izlediği en boktan filmleri yazdığı anket.
şimdiden, katkıda bulunanlara, boktan film izlemeyi sevenlere teşekkürler.
gün geçmiyor ki laiklik damarlarımın kabarmasına sebep olan bir olay yaşanmasın. evet arkadaşlar biraz külfetli oluyor ama her laik yurttaşın bunu yapması gerekiyor. üstelik atatürkçü düşünce derneği'ne konuyla alakalı bir dilekçe yazıldığında az da olsa bir ödenek sağlanıyor. tüm çağdaş arkadaşlarımdan gerekli alakayı bekliyorum.
tanım: zaman gazetesine aylık abone olan örümcek kafalı komşuların apartman girişine bırakılan gazetelerini çağdaş bir gazeteyle değiştirmektir.
''işte geldim iki büküm
Üstümdedir davul yüküm
A benim ağalarım selamün aleyküm''
dün akşam oruç tutmamama rağmen bağnaz insanları daha iyi gözlemlemek adına pide kuyruğuna girdim. atamın en samimi pozunu verdiği fotoğrafının yer aldığı baskılı tişörtümü giyip koyuldum yola. giderken sokakta top oynayan çocuklara oruçlu olup olmadıklarını sordum. üç çocuktan ikisi oruçluyum deyince beynime kan sıçradı ve laiklik damarlarım kabardı. derhal önüme düşün deyip bakkaldan gofret aldım onlara. niyetim laik ülkemde bu bağnazlığı, ağacı yaşken eğmekti.
çocukların yanından ayrılıp yoluma devam ettim. fırına vardığımda upuzun pide kuyruğunu görüp ''bu ülke nereye gidiyor'' diyerek kaygılandım. atamın karların üzerinde uzandığı fotoğrafı düşünüp kafamı dağıttıktan sonra girdim sıraya. önümdeki iki adamın dehşetli sohbeti aynen şöyleydi:
-şu kıza bak ya ramazan ramazan (ağzıyla cık cık cık yaparak)
+naparsın mübarek bozuldu yeni nesil ahlak kalmadı yazık
-yazık (tekrar cık cık cık yapıyor)
baktıkları tarafa doğru yöneldiğimde, gençliğinin baharında, mini etekli, ilik gibi çağdaş bir kız gördüm. kulaklıkları takılıydı, muhtemelen onuncu yıl marşını dinliyordu. sevinçten ve gururdan gözlerim yaşardı. hala açık görüşlü gençlerin varlığının mutluluğuyla sıradan çıktım ve doğruca eve gittim. ant içerim ki gözlerimden yaşlar geldi. derhal yatağımın başındaki atamın karşına geçip;
''Deniz suyu serindir
Damla gibi derindir
Bir tek hurma da olsa
Bir mü'mini sevindir.''
davul eşlinde söylediği bu minimal şiire daha fazla dayanamayarak geçen gece polisi aradım. günlerdir biricik laik mahalleme, cumhuriyet apartmanıma dadanan davullu adamı şikayet ettim. konuşma aynen şöyle gelişti:
-155 polis imdat burun?
+memur bey günlerdir uykularımı bölen, gecelerimi davul çalarak zehir eden bir adam dolanıyor mahallede, lütfen gereğini yapar mısınız?
-deli misin adam git işine!
+amirim, vatanımın bekçisi...
dıt dıt dıt dııııt...
polisin gereğini yapmayacağını anlayınca mevzuyu kendim çözmem gerektiğini anladım. ertesi sabah kapım çalınıyordu. laiklikten bihaber olan adam gecelerimi zehretmekle kalmayı bir de bahşiş istiyordu. salonumdaki aşkımın posterine göz kırparak kapıya açmaya gittim.
diyerek karşı komşumun kapısına yöneldi. ''dur'' diyerek ani bir hamleyle cebimden 5 türk lirasını çıkarıp yüzüne fırlattım.
-üstündeki resme bak da insanlık öğren bağnaz!
dedim. ''oruç oruç hasta etme lan adamı''diyerek arkasını dönüp gitti. yere düşen parayı alıp atamdan özür diledim ve cebime koydum. türkiye laiktir laik kalacak!
tanım: ramazan ayı bahanesiyle propaganda yapan densizdir.
dün gece tam halk tv'yi kapattım yatacaktım ki bir anda bu gece atamın posterine karşı 1 dakikalık saygı duruşunda bekleyip şükranlarımı sunmadığım aklıma geldi. derhal kalkıp saygı duruşuna geçtim. saygı duruşumun bitimine saniyeler kala o da ne!? kulakları tırmalayan bir ses! gürültü! saygı duruşumu huşu içinde tamamlayamadan atama selam çakıp derhal evden çıktım. sesin akepeli yan komşundan geldiğini anlamamla kapısını yumruklamam bir oldu.
kapıyı şapka kanunundan habersiz sarıklı, cübbeli bir adam açtı.
dememle oradan ayrılmam bir oldu. arkamdan hayırlı geceler diye bağırdı, cevap vermeyip girdim içeri. vatani görevimi yapmanın huzuruyla ketılın düğmesine basıp atalı kupamı yıkadım. çayımı içerken beyaz tv'yi açıp ''yobazlar yobazlaar'' diye bağırdım. çayımı bitirmemle birlikte tekrar uykum gelmeye başlamıştı. onuncu yıl marşını mırıldana mırıldana atalı kupama da selam verip yatmaya gittim. ne mutlu türküm diyene!
her seçim zamanı dönen esnaf geyiği.
parti, ideoloji farketmeksizin mevcut iktidarın doymuş olduğunu, muhalefetin aç olduğu için daha fazla yiyeceğini anlatan söz.
bir süredir çeşitli kanallarda dönen reklam. genel olarak reklam sektörü çok yaratıcı, müthiş işler çıkarmıyor ama diafon reklamında neden doktor kılıklı bi herif oynuyor ayıkamadım.
