Neden olur bilmiyorum. Ama gerek yoktur. Şu dünyadan göçüp gideceğimizi hatırlamalıyız bu hale büründüğündüğümüzde.
Ne olmuş önümüzdeki yavaş yürüyorsa, birisi güzel konuşamıyorsa, insan insana yük değildir ki. Hepimizin son durağı aynı.
Kimseye bir gülümsemeyi hor görmeyin, hepimizin şu anlarından başka neyi var ki?
Bende hat safhada olan şey. Bazen insan sesine bile katlanamıyorum kalabalıklar beni boğuyor kulaklık takıyorum zaten genelde müziği çok sevdiğimden değil insan sesinden nefret ettigiminden. Özelikle ışık ve sese karşı aşırı bı tahammülsüzlügüm var, lütfen güneşi kapatın. bunları yazarken kendimi 14 yaşında ergen bı kız çocuğu gibi hissettim ya ben daha büyüyemedim ya da Allah hepinizin tez zamanda belasını versin.
Çağımızın hastalığı. Bilimsel bir kanıtım yok ama şahsi kanaatim.
Kimsenin başkasına, farklılıklara tahammülü yok. Ya bendensin ya hiçsin anlayışı hakim. En ufak bir hatayı bile cezalandırma eğilimi var ki bu insanı korkak yapar.
Tahammülsüz en çok buna maruz kalanı yorar. Yani insan olup kimseyi yormayın.
