Kendime hayat amacı belirlediğim şeyi gerçekleştirdim. Misyonumu tamamladım. Öğrenmek istediğim bütün bilgileri öğrendim. Düşünmek istediklerimi düşündüm. Yaşanabilecek iyi kötü hisleri ekstrem versiyonlarında beni tatmin edecek kadarıyla yaşadım. Gencim, güzelim, sağlıklıyım, başarılarımdan memnunum, çevremden memnunum, hayatımdan memnunum.
Lakin,
Yedik, içtik, doyduk. Yarına çıkmak için bir sebep göremiyorum. Yarına bir heves taşımayı bırak bunları yitirme süreci yerine tadında bırakmayı yeğliyorum.
Yukarda demiş ya biri diyetini sevdiklerimiz ödemesin. Kardeşim anlamaz bunları. Kabullenmez. Ben de ondan duruyorum.
Zaten sonradan mantıklı düşündüm ve dünyanın intihar etmeye değmeyecek kadar gereksiz olduğu kanısına vardım.
Gecenin en karanlık olduğu an güneşin doğmasına en yakın andır.
Şuan hayatım güzel mi ?
Hayır. Dahada kötü oldu. Lakin artık sabretmem gerektiğini anladım.
Tabi ben inançlı bir insan olduğum için bu hataya düşmedim. Lakin varsa çevrenizde dini inancı olmayan ve hayattan kendini soyutlayan birisi ona sahip çıkın.
Siz intiharı saçma bir şey olarak görebilirsiniz ama birçok kişi intiharı kurtuluş olarak görüyor.
intihar etmek için doğru zamanı bekleyen, ufak bir kıvılcımı bekleyen çok insan var.
Bu insanların size ihtiyacı var. Onlara hayatı sevdirin. insanlığın henüz ölmediğini gösterin onlara.
kendini ve değerlerini bu dünyaya fazla bulduğundan da intihar etmeyi düşünebilir. yapacaklarım olmasa bir saniye durmam intihar ederim. ne uğraşcam lan sözlük kızıymış sözlük erkeğiymiş . ahahaha.
Düşünüyordum. O kadar çaresiz hissesiyordum ki aklım başıma geldi.
Kimse için sıkıntı çekmem artık. Herkes kendi hayatını yaşamalı. insanların ne kadar bencil , ne kadar ikiyüzlü , ne kadar hırslı ve açgözlü olduğunu tecrübe ettim. Artık " salak" ben olmayacağım.
borderline kişilik bozukluğu olabilir.
eğer aşk acısı gibi durumlar da tehdit olarak kullanıyorsa... Normal durumlarda ise, acılarının altında yatan umutlar olabilir diye düşünüyorum.
asıl sıkıntı hayatı boyunca intihar etmeyi düşünmemiş insandadır. her zaman yaşadığı hayattan memnun kalmayı başarabilmiş, hiçbir acının hiçbir fikrin rahatsızlığını hissedememiş insandadır. bu yaşamın anasını belleyenler; fikri sabit, "karakter" sahibi olduğunu varsayıp değişmeyi göze alamayan, sorgulamayı zayıflık addedip soru sormayan, bir fikirden başka bir fikre geçmeyi, değişmeyi ve hattası çelişmeyi aşağılık bir şey olarak görüp 70 yıllık hayatı boyunca rahat, kocaman ve dümdüz bir yolda hiçbir tali yola sapmadan, güvenli güvenli yaşayanlardır; gerçek korkaklar sürüsüdür.
mesele şuradadır ki "intihar eylem olarak farklı değerlendirilmeli, fikir olarak farklı." eylem olarak değerlendirmek zor. bir kaçış mıdır? yoksa bir başkaldırı mı? bir çeşit yenilgi mi? yoksa hayatın bunca "dayattığı eylemleri son bir eylemle taçlandırıp" reddetmek mi? intihar hangisi? sanırım senin seçtiğin biçim intiharının da ne olduğunu gösteriyor ama edenler daha iyi bilirler ben hiç etmedim. sadece düşündüm yani davulun sesini uzaktan dinledim.
fikir olarak intihar'ı ele alırsak; -zengin-fakir, sağcı-solcu, imanlı-imansız, panteist, ateist şu bu fark etmez- bir insan neden hiçbir zaman var olduğu en büyük gerçekliği sorgulamaya kalkmaz? (bakın gerçekleştirmekten bahsetmiyorum onu yukarıda yazdım gerçekleştirmek kısmı benim bilgim dahilinde değil) acaba bir insan (en basit en akla gelinebilecek örneklerle devam edecek olursa) hiç mi sızı duymaz yaşamın tam göbeğindeki bu saçmalıktan? bu dengesizlikten? ve hiç mi çekip gitmeyi aklına getirmez? her şey bu kadar berrak mı? üç kuruş için verdiğin o koca ömrü düşünmeyecek kadar uzakta mısın yaşamın kendisinden? ya da rahat yatağında yattığın onca gece içinde hiç aklına gelmez mi ölenler, kalanlar, üşüyenler, donanlar, açlar, toklar, şişesine 10.000 tl viski açtıranlar? bak bunu duyarlılık kas diye söylemiyorum ya da git hayatın "güzel" yanlarını bırak da bir keşiş gibi yaşa ya da toplumu reddet diye de değil. o kadar basit bir şey için yazıyorum ki: hiç mi bırakmak gelmiyor aklına? bırakmayı istemek değil ya da bırakmak değil, bırakmanın nasıl bir şey olduğunu, nedenini, nasılını soruyorum! hiç aklına gelmiyor mu? hiç mi dişini sızlatan bir acı duymadın? ya da görmedin?
eyvallah buradan yazması kolay, benim için de kolay sizin için de kolay dedim ya davulun sesi uzaktan geliyor. samimi mi? sanırım değil sadece bir kaç ufak an'dan başka samimiyet falan yok hele bu konularda. kimse kimseyi samimiyetsizlikle yargılamasın günahsız olan taşı çoktan attı bize de hücum etmek düştü. insan nihayetinde bir leş kargasıdır.
intihar eden kişilerin çok büyük bir bölümü intihar etme düşüncesinden, engellenme ihtimali yüzünden kimseye bahsetmiyor. ya da buna anlık olarak karar veriyor.
bilakis sürekli intihar edeceğini söyleyen kişi ise intihar etmekten ziyade çevresinin ilgisini çekme gayesindedir. bu da psikolojik bir sorundur ve histrionik kişilik bozukluğuna delalet eder.
benim. ama canım tatlı olduğu için yapamıyorum. ayrıca umudumu tamamen kaybedemedim henüz. illa ki bir gün düzelir diye bekliyorum. ama intihar yanıbaşımda beni bekliyor.
intihar etmeyecek olan insandır. çünkü intihar, düşünülerek karar verilebilecek birşey değildir. bir nev'i cinnet halidir.
böyle birşeyin üzerinde "düşünen" kişinin nihai kararı "vazgeçmek" olacaktır.
