sözlük yazarlarının itirafları

Akşam sessiz sakin oturup çayımı içecektim. Eşimle birbirimize girdik. Hem de saçma sapan mevzulardan. Yoruldum. "Çocuk bende kalsın sana şu kadar para vereyim" diyor. "Zaten çocuğu alamazsınız benden de! " diyor. Saydı sövdü, saydı sövdü sonra özür diliyor. Ben o bir saat içerisinde yalnızca balkondan atlamayı düşündüm. Çünkü böyle anlarda kendimi çok çaresiz hissediyorum. Sonra Allah'a yalvarıyorum içimden defalarca oğlum için bana güç vermesini istiyorum. Çünkü ben normal düşünemiyorum, ben akıl hastasıyım. Sonra neden hastayım diye ağlamaya başlıyorum onca sorunum varken. Onu sevmediğimi düşündüğü için yıllardır durduk yerde benimle zıtlaşan bir kocam var. Sen iyi annesin de işte iyi bir eş olamadın deyip duruyor. Sen beni elinden kaçırmaktan korktuğun için rol yapıyorsun, diyor. Sen benden nefret ediyorsun, diyor. Onun paranoyaları düşüncelerime dönüşmeye başlayacak en sonunda.

Atak geçirmekten korkuyorum, Kayıp gitmekten. Korkuyorum. Ve her kavga anında evden kovuyor beni. Bunlar da benim hastalığımı tetikliyor. Bana güvenmediği için eşimden uzaklaşıyorum. Her şey anlamsız geliyor şu an.

Bir kadın tanıyorum; kocası kadını dövüyor. Kadına çok kötü davranıyor. iki çocuğu var. Kadın psikiyatra gitti doktor ilaçlar yazdı. Bu ilaçlar seni sakinleştirecek, eşin ne derse desin cevap verme, çocukların için alttan al, demiş doktor. E bende ilaç kullanıyorum ama bir süre sonra alttan alamıyorum.

Doktoruma bunları tam olarak anlatamıyorum. Adam her seferinde eşinle aranız nasıl diyor? iyiyiz" diyorum. Çünkü ben kumarbaz,alkolik,sorumsuz bir baba ile büyüdüm. Benim eşimde bunların hiç biri yok. Evine çok düşkün. Bizim aramızdaki harp psikolojik. Benimle birlikte terapiye girse belki bir iki sorunumuzu çözeceğiz ama yanaşmıyor.

10 yıldır eşimin güvenimi kazanamadığım için çok üzgünüm ama artık kendimde sorun aramayı bıraktım. Bugün itibariyle her şeyi olağan akışına bırakmaya karar verdim. Onu ikna etmeye uğraşmaktan bıktım. Bıktım!