interstellar

film bittikten sonra annemin boş boş gözlerle 'biz niye varız? niye yaşıyoruz?' dediği film. karadeliğe girince insan spagetti gibi olur, burda 1 saat orda 10 yıldır muhabbetlerini tam anlamıyla kavrayamayan biri olduğum için en azından somut olarak görmek bazı kavramları kafamda daha net hale getirdi. tamamıyla kavradım mı? hayır:). uzay ve yalnızlık temalı sahneler beni mahvetti, kimse yalnızım diye ağlamasın artık gözüm görmez. * uzaydaki o sessizlik ve yalnızlıktan daha korkunç ne olabilir...