bir cem karaca şarkısı. sözleri alıp götürür adamı.
ölüm bana sırıtarak gel
ölümü öp nolur
yüzünde,o tanıdık riyakarlık
çünkü nice dost dediklerim,
sarılıp öptüklerim,
suratlarında aynı eda
ve sahtekarlık
elbette haksın, haktan gelirsin
kimi gördük ki,
dünyaya kazık kakmış da kalmış
heykelin bile dikilse
sen öldükten sonra
bakarsın tepene kuşlar kakalmış
cahar atıp şeş oynasam
gene yenersin beni
ölüm bana gülerek gel
ölümü öp nolur
sırtımdan vurdurma beni
alnıma sık kurşunu
karşıma geç,yüzüme bak ve
öttür baykuşunu..
beni sordun mu ölüm
i̇kiz kardeşin doğuma
bağlayan ne çözen ne
bu hayat denen düğümü
kimi havyar yerken
kimi soğan cücüğünü
üç beş arşın beze sarar
öyle gidersin
Hayattaki en önemli şey.Ölüm üzerine o kadar çok şey var ki.Dinlerde bile en çok ölümden söz edilir.Çoğu insan öldükten sonra da yaşam olduğuna kendini inandırmak için bir dine mensup olur.
kendisini yaratan birinin olduğunu bilen, daha doğrusu buna inananların keyifle bekledikleri olaydır. yaşamak muhteşem şeydir fakat ölümden sonrası sonsuz olması itibariyle daha cazip gelmektedir. bu noktada, her insanın ölüm hakkındaki düşünceleri farklı olabilir. kimi insanlar vardır ki tanrı'ya inandıklarını söylerler ama mezar sonrasında hiçbir yere varmayacaklarını düşünürler. ben varlığına da, her insanın karşılığını görüp sonsuz bir hayata başlayacağına da inanırım. belki de yok olmayı yediremediğimden zorluyorumdur, böyleyse de benim elimde değil; demek ki zorlamak zorundayım. ben yok olacak olmanın hastalığıyla belki de 80 yıllık ömrümü de çürüteceğim. ne de olsa öldükten sonra bunu söyleyemeyeceğim, değil mi?
velhasıl kelam, öznesi olanı düşündürmemesi gereken olaydır. eninde sonunda herkes de öznesi olacağından, düşünmeye, üzülmeye gerek yoktur. toprağa karışıp yok olacağınıza inanıyorsanız ya kaderinizle yaşamaya alışın ya da fantezi yapıp ölümsüzlük falan bulmayı deneyin. yapabilir misiniz? sanmıyorum.
gerçekten de, tek gerçektir bu ölüm. nasıl amerika'nın, dinin, paranın dünyayı çekip çevirdiğini, bizi gerçeklerden uzaklaştırıp "uyuyan mal toplumlar" haline getirdiğini düşünüyorsak bunu da öyle saymamız gerekir. tüm bu kargaşada, karmaşada kimse öleceğinin farkında değil. her an "bir gün bitecek" düşüncesi zihinlerimizde olsa, hangimiz neye bu kadar bağlanabilirdik? boşuna çelişkiler, boşuna üzüntüler... biteceğini bir an düşünmeden yaşarsın; sen fark etmeden belki de bir anlık acıyla her şey sona erer. burada yazdıkların insanların aklını karıştırır, sen toprakta yok olur gidersin. belki de "çok iyi adamlarsınız olm" denilerek güzel bir yere götürülürüz. pes atarken "hacı torpah olacam diye ağlıyodun yav eheh görüyon mu şimdi denizin ortasında pes oynuyoz çok acayip değil mi nan?" diye gülüşürüz.
belki ben gerçekten 17 kardeşe sahip olur da bundesliga çevirebilirim onlarla ps3'te. hepsine birer takım, maç saatleri belli. mis. çocukluğumda böyle hayallerle sonsuzluğa mutlulukla erişeceğimi düşünürdüm. lakin şimdi görüyorum ki bu hayallerden beni hiçbir bok alıkoyamayacak. burada gerçekleşmeyecek bazı şeylerin olduğunu ve hiçbir isteğimin yanıtsız kalmayacağını biliyorum.
ve söz veriyorum, bi' daha holy shit lafını kullanmıcam lan. meraba peder.
etrafımızda sürekli dolanıp her canlıya birer birer dokunurken sanki bize hiç dokunmayacakmış gibi gelen, canlıları paramparça edip sonsuzluğa savuran güç.
'' aldığımız her nefes bizi sürekli etkisi altında olduğumuz ölüme doğru çeker... nihai olarak zafer ölümün olacaktır, çünkü doğumla birlikte ölüm zaten bizim kaderimiz olmuştur ve avını yutmadan önce onunla yalnızca kısa bir süre için oynar. bununla birlikte, hayatımıza olabildiğince uzun bir süre için büyük bir ilgi ve özenle devam ederiz, tıpkı sonunda patlayacağından emin olsakta, olabildiğince uzun ve büyük bir sabun köpüğü üflememiz gibi.''
"hayatımda ilk kez ölümü bu kadar yakından gördüm. çocukluğumun büyük bir kesitini kaplayan süt annemi kaybettim bu gün. anonsu duyduğumda belediyeden kötü bir sürprizdi duyduklarım, inanamıyordum köye giderken hala. yüzünü son bir kez görmeye yetiştim. kefeni elimle açtım. başı yana dönüktü. önce elimle dokundum soğuk yanağına sonra eğildim üst üste iki kez öptüm. camiden çıktım. yarım saat sonra mezarlığa gittik. tektim onca erkek içinde mezar başında. elimle mezara koymadan önce son bir kez dokundum ona. okşadım. özenle yerleştirdiler yerine. yeşil örtüyü üstüne tutuyorlardı çatı gibi, mezara koyarken. elimle yanda birikmiş topraktan bir avuç alıp kokladım. sonra naylon koydular çarşaf gibi üstüne, tahtaları dizerek çatı yaptılar. çocuklarıyla birlikte ilk toprağı ben attım. sevgimle uğurladım onu. ve mekanın cennet olsun dedim hoca hala dua okumaya devam ederken. süt annem beni karşılıksız seven nadir insanlardan biriydi. ve bu gün ayrılırken mezarlıktan gülümseyerek ayrılan tek ben vardım. içim çok rahattı yaşarken de değerini bildiğim için, ölümünde de yetişebildiğim için. bu gün hayatımdaki herkesi affettim. bundan sonra da kimseden nefret etmeme kararı aldım. hayatımda ilk kez bir cenazeye gittim, hayatımda ilk kez bir mezarlığa girip mezar başında durdum; birini gömdüm. sevgiyle alakalıymış bu. sevgi olunca ve onu hayatta doyasıya yaşadıysanız o kişiyle ölümü bile sevgiyle karşılıyorsunuz bunu öğrendim. ölüm bu sanırım. kaybetmeden önce değer bilmek, kaybettiğinde uğurlayabilmek. hayatı sıfırlamayı yaşarken yapın dostlar, öteye keşkelerle gitmeden. ölürsem hesapsızca gidebilmeliyim o sevdiğim toprak kokusuna. artık bana kötülük yapmış olan kimseye kızmıyorum geçmişimde kalan. buna dünde dahil. hatta az önce geçen an bile. bunu herkesin hissetmesini isterdim. ne kadar acı sandığımız şeylere hiç ölmeyecek gibi üzülüyoruz. ölümün yüzü soğuk derler. hayır, bence çok akıllandırıcı ve gerçek. keşke herkes sevdiğinin değerini, benim gibi hayatteyken bilebilseydi..."
**her ne kadar korksamda dünyadaki tek adil şey dedirten belirsizlik..Zenginde ölüyor fakirde,gençde ölüyor yaşlıda,uzunda ölüyor kısada,şişman da ölüyo zayıfta vs vs vs..
**ölmemek için bir bedel olsaydı satın alınabilseydi vay bizim gibi garibanın haline diye düşündüren durum.
**Madem sonunda öleceğiz neden yaşıyoruz ki diye düşündüren bir garip çelişki...
Bazen gelmez de yanı başımıza, yüzünü gösterir ve gider. Hatırlatır kendini insanlara. Bu "ölüm korkusu" denilen ölümden midir acaba, ölümden sonrası için mi...
isa mesih'in dirilişiyle gerçekleşen kurtuluşun haberi. (rab'bin sofrası) (bkz: incil)
hiç şüphesiz, göklerin ve yerin mülkü allah'ındır. o, diriltir de, öldürür de. size o'ndan başka ne bir dost vardır, ne de bir yardımcı. (bkz: tevbe suresi) sizin kendisinden kaçtığınız ölüm, muhakkak sizi bulacaktır. (bkz: cuma suresi) her nefis ölümü tadacaktır. sonunda bize döndürüleceksiniz. (bkz: ankebut suresi) kuranı kerim
ya rab allah, adama (adem'e) emredip dedi: bahçenin her ağacından istediğin gibi ye. fakat, iyilik ve kötülüğü bilme ağacından yemeyeceksin. çünkü, ondan yediğin günde mutlaka ölürsün(tekvin) (bkz: tevrat)
bundan dolayı ey israil evi, size herkese kendi yollarına göre hükmedeceğim. rab yehova'nın sözü: dönün ve kendinizi bütün günahlardan döndürün ve kötülük size helak (ölüm) getirmesin. işlemiş olduğunuz günahların hepsini üzerinizden atın. ve kendinize yeni yürek, yeni ruh sağlayın. niçin ölesiniz ey israil evi? çünkü ölenin ölümünden ben hoşnutluk duymuyorum. öyleyse (günahtan) dönün de yaşayın. (tesniye) (bkz: tevrat)
kimine göre yeni bir başlangıç kimine göre hazin bir sondur.
bazen insanı sarar sarmalar, hayatın anlamsızlığını gözünüze gözünüze sokar. zayıfsanız ağlatır, manic depresif ruh hallerine gark ettirir. ölmek için mi doğuyoruz, yaşamak için mi sorusunu akıllara getirir. bir gece herşeyi bırakıp kaçmak istersiniz, sizin bile bilmediğiniz gizli bir yere. orada hayattan soyutlanıp ölümü beklemek, en az acıyla işi kotarmaktır amacınız.
ama nafiledir, boştur. uzun zaman sonra anlarsınız beklemenin, sorular sormanın bir yararı yok. gözü kapalı, delicesine yaşayıp, hiç hatırlamamak ölümü en güzeldir.
hatırlanmamalıdır, olacaktır sonunda, ne gerek vardır değil mi?
diyalektik düşünce sisteminde , her kavram karşıtıyla gelişir. yani, ölüm yaşam olduğu için vardır ve yaşamı önemsediğimiz derecede önemlidir, bu yüzdendir ki büyük tasavvuf insanları ölümü bir kavuşma, hasretin bitme anı olarak nitelendirirler zira dünyaya dair bir bağları yoktur.
bu durumda cennet ve cehennem kavramları, yaşamdaki durumlardan yola çıkılarak varılmış birer sonuçtur. yani, cennet ve cehennem aslında dünya üzerinden mevcuttur. herkes kendi odununu götürür mevzusu.
bir tür boyut değiştirme olarak algılayıp, küçültmeye çalıştığımız ölüm, aslında insanın varoluşunun gerekçesi olan bir kavramdır. felsefik boyutlarda ölüm bir kenara bırakılırsa, bedenin canlılığını yitirmesidir ölüm. ruh taş gibi yerindedir her daim.
