Haklısın sana katılıyorum. Ayrıca her konuda arkasında durmamalı, hayatı öğreneceği durumlarda tek başına bırakmalı ki kendi yapabileceğini de görmeli.
Günahsız olandır. Yeteri sayıda yapılmalı ve eğitimiyle birlikte gelişimine önem verilmelidir. Yaşken eğemediğinizin topluma bir faydası olmamakla beraber, hem aileye hem de kendisine zararı çok fazladır.
Sene 2013. Abi bana halay çekmeyi öğretirse ben de ona roman havası oynamayı öğretirim dediğinde öğrendim bilgide takas usülünün hala Harika bir şey olduğunu.
Sene 2014. Kafama attığın soda şişesi ağır çekimde ilerlerken “kafanı sevvvsinler” diye bağırdığında öğrendim, Küfür ederken hala naif kelimeler kullanılabileceğini.
Sene 2015. Israrla parmak kaldırıp tüm sınıfı manipüle eden, her sorunun cevabını yalnızca kendi söyleyen arkadaşın hakkında gayet ciddi bir şekilde “Ona izin ver öğretmenim, o çok zeki bilgili bir çocuk, sanırım büyüyünce uzaya çıkacak” dediğinde öğrendim birileri uzaya çıkabilsin diye fedakarlık yapmak gerektiğini.
Sene 2016. Görme engelli sınıf arkadaşın gösteri esnasında üzerine bastığı pelerinini yırttığında sessizce yanına yaklaşıp ona sarıldığında anladım merhametin hala en insani duygulardan biri olduğunu.
Sene 2017. Otizmini ilk keşfettiğimiz anlarda uzun süre basamadığın o ayaklarının ilk adımlarınla birlikte bizde mutluluğun tarifi olduğunu.
Sene 2018. iki nesne arasında “hangisi masa?” Diye sorduğumda hiçbirini gösteremediğinde anladım bizim için çok kolay olan bazı seçimlerin bazıları için dünyanın en zor cevabı olduğunu.
Sene 2019. Her gün gittiğin babaannene bir gün gidemeyeceğini öğrendiğinde sırf otizminin verdiği duygu durumuyla her iki bacağını da iki karış morarttığında öğrendim, burun kıvırdığımız rutinlerin aslında önemli olduğunu.
Sene 2020. Deli gibi sevdiğim sana bir salgın yüzünden sarılamadığımda “acaba beni kimse sevmiyor mu?” Diye sorduğunda öğrendim, her daim sevgimizi belli etmemiz gerektiğini.
*hepsi ayrı bir hikaye. Adın çocuk.
Çok şey öğrendim sizlerden. işte sırf bu yüzden bu yıl ayrı gayri de olsa kutlu olsun gününüz.
*Bu ülkenin henüz kucaklanamamış çocuk işçileri, özel gereksinimlileri, fakirleri, adaletsizliğe uğramışları, anasızları, babasızları.. bu yıl en çok da sizin kutlu olsun. Bayram var. Düzelteceğiz, ellerimiz buluşsun yeter.
çocuk evin neşesidir ama çocuk bakmak için kendi özgürlüğünden bir nebze de olsa vazgeçmen gerek yani sürekli yanında olmalı ilgilenmelisin çocuk ilgi ister.
Çocuk sahibi olmak özen isteyen bir iştir.
Kolay değil. Bir insanı kendine yetebilen, özgüvenli, empati yapabilen, saygılı, konuşmasını kalkmasını bilen, kişilikli bir birey haline getirmek zaman alır.
Ona nasıl davranırsanız çocuk bilişsel, duygusal, sosyal açıdan onu örnek alarak devam eder. Paylaşmayı, özlemeyi, sevmeyi, küçük şeylerle bile mutlu olabileceğini öğretin.
Çocuğunuzu başı boş bırakamazsınız.
Yanında yüksek sesle konuşamazsınız.
Kavga edemezsiniz.
Uygun olmayan sözcükler, davranışlarda bulunamazsınız.
Onunla iddialaşıp, üstünlük taslayamazsınız.
Baskı altına alamazsınız. Baskı altında büyüyen çocuklar kendilerini gerçekleştiremezler ve onları büyük bir çaresizlik içine atarsınız.
Bütün bunları yapmayın ki insanlığa sağlıklı bir birey yetiştirebilin.
özellikle 0-6 yaş arası sevmesi iyide ağlıyorlar bağırıyorlar saçma sapan hareketler gürültüler filan ozaman soğuyorum. bir de bilmiş çocuklar var onları hiç sevmiyorum amk.
Kuzenim geldi istanbuldan 8 yaşında. Bir haftadır burada. Hafta sonu annesi gelecek.
Neyse bir hafta birlikte takıldık ilk kez annesinden ayrı kaldı falan. Bu süreçte hem halamın çocuk yetiştirme tarzı beni şok etti hem de çocuklara tahammülüm hiç olmadığını anladım.
8 yaşındasın abi asansöre bin ya kendin.
Motor sesinden korkma yavrum
Araba kornasından korkma ağlama lan.
Yeğenim bağırıyor diye ağlıyor mesela. Ne manağğğ. Bu ses niye seni ağlatıyor ya.
Çocuk istanbul’da müstakil sessiz evlerinden çıkmaya çıkmaya geldiği hal bu.
Mıy mıy bir solucan. Allahım yarabbim ya.
