genç yaşlarda yönetici olduğum için sıkıntı yaşamıştım. büyükler kendilerince yaşım küçük olduğu için talimatlarımı çok ciddiye almamaya kalktılar. bunu gördüğüm anda bütün samimiyetimi kesip, isimlerinin arkasına bey ekleyip, cümlelerimi de sert bir lütfenle bitirmeye başladım. yıllardır kendimden büyüklerle aynı keskinlikte konuşur ve üzerlerine korku salarım. ilişkimizde duygu olmadığını, bana karşı duygu kullanamayacaklarını bu şekilde anlarlar yani.
Üniversiteye başladığımda 17 yaşındaydım. Çevremdeki herkes en aşağı 2 yaş büyüktü ve 20 li yaşlarda bir sürü akıl vermeye çalışan kadına maruz kaldım. işe başladığımda 22 yaşındaydım. Bir sürü saçma sapan soru duydum. Bölümün önlisans mıydı? Referansın mı vardı? Ve genellikle o dudak kenarlarında beliren kıvrım ve kısılan bakışlar...
Ama bu yıl aklı başında, çok olgun, çok güçlü biri olduğumu kendilerinden duyuyorum. Ne demiş atalar, akıl yaşta değil sür eşeğini falan filan *
