Bipolar bozukluk hastası olduğum için atak geçirdiğimde her şey intihar etmem için dizayn edilmişti. Eşim beni aldatıyordu, benden nefret ediyordu ama çocuk olduğu için boşanamıyordu ve boşanmak istersem beni öldürecekti. Herkes aldatıldığımı bilip beni idare ediyordu. Yani ben öyle biliyordum, öyle görüyordum. Yalnızca kurgu, şüphe değil halüsinasyonlar yüzünden. Bu hastalığı düşmanımın başına vermesin Allah. O nefret edilme, salak yerine koyulma duygusu intihar etme isteği uyandırmıştı. Bir de düşünün çoğu kadın bunları sahiden yaşıyor ama baş edebiliyor. Ancak siz bipolarsınız çektiğiniz acının tarifi yok.
yıllar önce bi dönem depresif nöbet diyip ilaç vermişti daktır. ilaçlar işe yaramak yerine daha kötü yaptı beni. psikolojik şiddet gördüğüm bi döneme denk geliyor. kendimi bi arabanın önüne atarken falan görüyordum rüyamda sürekli. evden dışarı çıkamıyordum. insanlar sanki bana bakıp aralarında konuşuyor gibi geliyordu. ama geçti çok şükür. kendimi zorladım biraz ama aştım.
Geçmiş olsun, pardon o zaman, zor hastalık ya, şizofreni için ilaç geliştiren doktoru içeri tıktılar, o anda anladım ki devlet insanları gerçekten önemsemiyor.
Teşekkür ederim. Çok korkunç bir hastalık. Ne halüsinasyonlar görüyordum hem de. Burada asıl olay kişinin düşünceleri yönlendiriyormuş bu halüsinasyonları. Şizofreniden ayıran kısım bu olabilir.
2 yıl öncesiydi, özel hayatımda bazı problemlerim vardı ve üstesinden gelemiyordum. Kendimi toplamam aşağı yukarı 1 yılımı almıştı ve şuan düşündüğümde hangi kafayla buna karar vermişim anlam veremiyorum. (bkz: #46076675)
işitsel ve görsel halüsinasyonlar bipolar bozukluk rahatsızlığında da var. Hatta doktorum ilk şizoaffektif bozukluk tanısı koydu sonra bipolar bozuklukta karar kıldı. Her halüsinasyon gören şizofreni olmuyor.
aslında yazmayacaktım bu başlığa ama…
elimizi bazen yanlış yere uzatıyoruz ve ben de öyle bir iki zamanda bu anın içinde bulmuştum kendimi. çaresizlik hissinin çıldırttığı bir andır kesinlikle ve o patlama etkili duyguların ardından, ki bu duyguların her insanda ya da her durumda dışa vurumu farklı olur, intihar teşebbüsü ortaya çıkar ne yazık ki…
nasıl dile getirilir bilemiyorum ama yapamadığında ya da başaramadığında sonucu daha bir başka duygular doğuruyor. bunlar iyi de oluyor kötü de oluyor ama bir müddet sonra intihar eşiği boş gelebiliyor. elbette her deneyimin sonu aynı değil. eminim ki bu his görüş ve izahi olarak değerlendirilebilir ama açıklanamıyor, hani yaşanmadan hissiyatına girilemeyecek bir durum bence…
dilerim haksızlık kimseyi bu raddeye getirmez ve hakeden her insanın kendine katlanacağı huzurlu bir hayatı olur.
