insan fizyolojiği gereği hep bir eş ya da topluluğa ait hissetmek isterler. Lakin pek az insan tek yaşamaktan mutlu olur ve hayatını idame ettirir. Böyle insanlara çok imreniyorum.
biri de benimdir. insan tek başınayken de kendi kendine mutlu olmayı bilmeli. tek başıma mutluyum ama ailemle, arkadaşımla, insanlarla da mutlu olabiliyorum.
arkadaşlarıyla arası bozuldu, birkaç gün dışarı çıkacak kimseyi bulamadı diye depresyona giren bir arkadaşım vardı. gezmeye tek başına çıkamazdı, acıksa dışarda tek yemek yiyemezdi, kahvesini alıp bir kafede tek başına oturup ders çalışamazdı. onu dinledikçe içten içe her zaman "nasıl ya" derdim, hiç öyle götle don gibi olduğum arkadaşlarım olmadığından genelde bunları hep tek yaparım.
gezmeye çıktıysam istediğim mağazaya girerim istediğim kadar kalırım gezerim sonra gider istediğim yerde yemeğimi paşalar gibi yerim yada evimde mis gibi takılırım, çok dolmadığım sürece de ağzımdan "of kimsem yok." lafı çıkmaz.
Arkadaşlarımı da çok seviyorum, çok sağlam dostlarım da var ama yalnızlığı da çok seviyorum. Beni çekmeyen planlara hiç dahil olmam, kesinlikle yalnızlığı tercih ederim. Böyle davranıyorum diye beni az tanıyan kişilerde ciddi merak uyandırıyormuşum geçen bi arkadaşım söyledi. Bu çocuk kim, hiç görünmüyor falan diyorlarmış. Kötü yanı da var tabi, geçen bi doğum gününe çağırdılar. "Geleceğim" Diyorum. Bak gelmezsen küserim diyorlar. Geleceğime de inandıramıyorum.
