Mesaiye kalmamak için uzun süredir inat ediyordum kendi kendime. Yetiştiği kadar diyordum ama yetişmiyordu. Pes ettim hafta sonu mesaiye gidip hafta içindeki işlerimi tamamlayacağım. Ver kurtul gibi töbe est. Yenilgiyi kabullendim rahatladım.
Bu soruyu kendime sormuyorum. Çünkü biliyorum ki cevabı uzun süredir beni tatmin edecek şekilde değil. Bu durum değişir mi? Onu da bilmiyorum. Birçok bilinmez içinde öylece sıkışık kalmış gibiyim.
Beni iyi edecek şeyin ne olduğunu unutacak kadar iyi değilim.
Mental olarak iyiyim maddi ve fiziksel açıdan kötüyüm. 1 haftadır gribim yeni kendime geldim ama nefes alamıyorum baya derin bir nefes alamıyorum karnıma kramplar giriyor ve kafamı yukarı kaldırdığımda krize giriyorum baya. Dakika başı öksürüyorum berbat. Kulağımda da aylardır geçmeyen bir uğultu var hastaneye gitmem gerekiyor. Ne yeme düzeni var ne uyku düzeni. Borçlar duruyor öde öde bitmiyor cepte üç kuruş para. Neyse toplayacağım her şeye rağmen melankolik değilim hayret.
iki aydır iyi değilim ve toparlayamıyorum, karar alamıyorum. Kendimi sevmeme evresine döndüm. gerçekten çalışmasam asla evden dışarı çıkmam. Geceleri daha boktan. Kayboldum yine. Ailemle çevrem, iş arkadaşlarımla bütün gün gülüp eğleniyorum ama kendimle kaldığımda hep olumsuz şeyler. Bazen aynaya bile bakmak istemiyorum. Bilmiyorum neden aynı tekrar düşünceler. Hiç bitmeyecek mi. Bazen farkındalıklarım ağır geliyor. Tüm hayatımı, tüm insanları, yaşadıklarımı eşeleyip duruyorum ve nefret ediyorum. Böyle mi devam edecek. Tam kafam dağıldı her şey güzel derken tekrar başlıyor.
