Öğrenme eylemini birinin başlatması veya açması olmadan yapmayı beceremiyorum çoğu zaman. Öğrenmek için hayret ettirici olması gerek. Nefret ediyorum bu aptalca davranıştan. Bu yüzden genelde arkadaşlarımı bir şeyler bilen olanlardan seçmeye çalışıyorum ama öylesini bulmak zor oluyor. Böylece olmayan ilgi alan ve konularıma merak ediyor, karşımdakiyle tartışmak için öğreniyorum. Başkasının oluşu heves uyandırıyor. Keşke heves için bir başkasına ihtiyaç duymasam.
Güçsüzlük anlarında kendimi hep yaşamaktan geri çekiyorum. Yapmam gereken ne varsa bırakıp, sadece yarı uyur yarı gezer halinde oluyorum. Halbuki güçlü olmak var..
Bir şekilde güçleneceğim, olacak. Çünkü olmak zorunda. Yoksa uyur gezer şekilde geçen bir hayat en kolayı.
Üzgünken, moralim bozuk iken, mutluyken, heyecanlıyken veya sinirliyken sağduyuma hakim olabiliyorum ama depresif günlerde her şey parça parça ve boşluklu geliyor. O zincirin bazı halkaları eksiliyor bu yüzden iletişim ve düşünmede normal olan benden uzaklaşıyorum. O günlerde depresifliğim değil sağduyum hakim olsun isterim. Bu nedenle buhran günlerinde mutlaka insanlarla çatışıyor ve yanlış anlaşılıyorum. O günün pesimistliğinin üstüne boktan yanlış anlaşılmalar moralimi bozuyor ve ben daha da karamsar ve değersiz hissediyorum. Bu yüzden o günlerde artık çaktırmamaya ve her şeye ayak uydurmaya çalışıyorum.
Böyle orta derece egoist bi insan olsam hayatta daha cok zevk alırdim diye dusunuyorum acaba bunu yazarken bile acaba egoistlik mi yapıyorum diye düşünüyorum.
Kendimi koruma içgüdüm, sanki o herkeste olması gereken kendini koruma içgüdüsü biraz fazla çalışıyor bende. orada olmak istemiyor muyum? hatır gönül dinlemiyor gitmiyorum aslında pek hatır gönül güdemiyorum. 3- 5 kişi var hayatımda yenisini alamıyorum, istemiyorum. istememek diye bi şey var kurtulamıyorum. düşünüyorum zaman zaman daha içten bi insan olsam nasıl olurdu diye. daha mutlu olur muydum acaba, bilemiyorum.
ait hissedemiyorum keşke bunu da değiştirebilsem. birinin arkadaşı dostu hissedemiyorum kimsenin hiçbir şeyi olmak istemiyorum. öyle yüzeysel bi istem değil içimden gelmiyo, kokusunu bile istemiyorum başkalarının. diğer insanlarla birlikte yaşamak zorunda olduğuma nasıl ikna edebilirim ki kendimi, yalansız, rolsüz. "bak aslında çok da kötü değilsin başkalarıyla iletişimde" diye çok yalan söylüyorum kendime.
Çok pesimist bakan ve olumsuzlama yapan biriyim. Bunun realistlik olduğunu düşünüyordum ama zamanla bunun şeylere karşın değerlendirmede beni yanılttığını ve yapacaklarım için ümitsizleştirdiğini, beni çok aşağı çektiğini fark ettim. Kendimde değiştirmek istediğim çok şey var. Birine güvenme konusunda çok çekingenim, bunalımımı yönetemiyorum, sürekli anlama yoğunlaşıyorum, akışına bırakmakta güçlük çekiyorum, yeme ataklarıyla baş edemiyorum. Ama bu aralar iyiyim. 2-2.5 yıllık bunalım dönemimde ilk defa son 3 haftadır nerdeyse hiç intiharı düşünmedim ve arzulamadım. Daha akıllıca bakmaya başladım. Bunalım günlerinde bunun anlamsızlığı üzerine düşünüyorum. Yine ağlıyorum ama duygularımı çözmeye çalışıyorum. Bence ilerleme var. Mesela artık bunalıma ne zaman gireceğimi tahmin edebiliyorum. Ama bu bir şartama değil tahmin. Mesela yarın girmeyeceğim. Pazartesi ve salı gün çok meşgul geçecek. En erken çarşamba olur. Perşembe hastahaneye gideceğim. çarşambayı atlatırsam çok iyi olacak.
insanın kafası açık ise çok hızlı değişiyor. Bunu çok kez deneyimledim ve bu yüzden tüm bunların geçeceğine inanıyorum.
Agresif kişiliğimi ve her şeyi kafaya takma huyumu değiştirmek isterdim. Bunun için çok çabaladım fakat olmadı.. Uzun süredir bununla mücadele ediyorum, ettikçe daha da beterleşiyorum.. Çok şey kaybettirdi, yine de değiştiremedim kendimi..
