bir ara erasmus programi sayesinde gitmeyi cok istedigim ancak sinavdan yuksek puan aldigim halde genede nasil oldugumu bilemedigim bi sekilde gidemedigim guzel ulke.insallah bu sene gene giricegim ve giderim.cok guzel lan o ulke.ole bole degil yani.
dünyanın en yüksek asgari ücretini reddetmiş ülke.
sık sık yaptığı abidik gubidik referandumlar ve bilim adamlarının yaptığı t.şak tartma deneyleriyle meşhurdur. zira neredeyse her ay bizim gazetelerde "isviçreli bilim adamlarından muhteşem keşif" başlığı altında kadınların hangi tip erkeklere daha sık aşık olduğu, hangi boydaki insanların daha uzun yaşadığı gibi alakalı alakasız pek çok konuda haberler okuyoruz efenim.
sanildigi gibi zenginligini yabancilarin kara bankalarina borclu olan ülke degildir. bankacilik sektörü ülke ekonomisinin yüzde dokuzunu teskil eder. orta büyüklükteki firmalar ülkenin bel kemigidir. made in switzerland demek kalite demek iste anahtar burada.
switzerland nasil isvicre diye gecer lan turkceye aklım almıyor. dusunmekten kafamda sac kalmadi. bak holland olsun france olsun ne kadar mantikli. gecmis
orada doğup belli bir süre* yaşadıktan sonra tanınan oturum hakkını öldürüp, aradan geçen sekiz yılın ardından yeniden dönmek istediğimizde nasıl bir yol izlememiz gerektiğini merak ettiğim biricik ülkem.
en azından pişmanlık yasası muadili bir şeyle yeniden eski oturumumu geri alıp alamayacağımı merak ettirendir.
evet, ülkem diyorum çünkü kendimi oraya ait hissediyorum ve bu sefer anladım ki döndüğüme it gibi pişmanım. bugün bana "hadi gel oturumunu geri veriyoruz" deseler uçarak giderim, o derece bir özlem var içimde. türkiye'ye döneceğim gün, yani bugün ayaklarım geri geri gitti. ama yapacak bir şey yok, döndük mecbur.
ama kararlıyım, bu sene okul bittikten sonra bir fırsatını bulup geri döneceğim oralara.
ayrıca neden bu kadar isviçre'ye düşkünüm, açıklayayım.
bir kere burada olmayan en önemli şey var orada, o da insana saygı... en basitinden yolda yürüyorsunuz ve hiç tanımadığınız birisi size selam veriyor ve gülümsüyor. kaldı ki bunu bir kişi değil, hemen hemen tüm ülke yapıyor.
eh, eğitim sistemi desen almış yürümüş... hele isviçre vatandaşıysan gelecek kaygısı denen olgu yok denecek kadar az. "ben bu işi yapacağım aga" demen yeterli, sonrası bir şekilde geliyor.
bunun dışında ülkede her şey bir düzen içerisinde. belli bir noktadan sonra "oha artık" diyorusunuz ama öyle.
misal, otobüsün geliş saati 10:02 ise, o dakikada orada olur otobüs. ne gecikir, ne de erken gelir.
lakin biraz pahalı bir ülke. geçim derdi sorun yaratabiliyor. ama aldığınız para da mesleğiniz varsa elinizde azımsanmayacak düzeyde.
velhasıl, dönmeyi deliler gibi istiyorum be sözlük.
