Belirli bir bencillik seviyesine ulaşmayı gerektirir.
insan kendi canını umursamayacağı duruma gelse bile ailesini üzmek istemiyor bazen.
Birini tanıyorum sırf babası üzülmesin diye yıllardır çabalama devam ediyor.
Canınız umrunuzda olmayabilir ama geride bırakacaklarınızı kısa bir süre de olsa düşünmeniz gerekir.
Cündüb b. Abdullah'tan Hz. Peygamber (s.a.s)'in şöyle dediği nakledilmiştir: "Sizden önceki ümmetlerden yaralı bir adam vardı. Yarasının acısına dayanamayarak, bir bıçak aldı ve elini kesti. Ancak kan bir türlü kesilmediği için adam öldü. Bunun üzerine Cenâb-ı Hak; kulum can hakkında benim önüme geçti, ben de ona cenneti haram kıldım, buyurdu" (Buhârî, Enbiyâ, 50).
just do it pervasızca diyorum kendime bazen.
şahsen bi kutsiyet beslemiyorum bu eyleme. yalnızca buradan çok sıkıldığım için yerine getirmek istiyorum.
"Dur ya ben bugün çok sıkıldım artık yaşamayayım bari" diye karar verilip yapılmadığı için sağlıklı bir ruh hâlinde ve mutlu hissedebilen insanlar tarafından yargılanmaması gereken eylem. Bazen çevredeki kötü insanların yaptıklarının ve sözlerinin baskısıyla intihardan çok cinayet gibi bir şeyken bazen de kişinin kendine dair tüm inançlarını, hayallerini, heyecanlarını uzunca bir süre için yitirmiş olması ve bir şeylerin değişmeyeceğini düşünüp kendinde çabalayacak güç ve değerlilik duygusunu göremediğinden her gün her saat kalbindeki o boğucu hisle mücadele etmekten yıldığı için de başvurulabilir. Ya da belki bir şeylerin birikmesiyle patlak veren bir cinnetle planlanmadan yapılmıştır. Hâlâ çevresinde sevdiği/sevildiği insanlar olup onları üzmemek adına bu eylemden geri duranlar da muhakkak vardır. Dünyada yaşayan insan sayısı kadar çeşitli psikolojik hâl varken, hayatı ve psikolojisi normal seyreden ortalama bir insan ölümden korkarken, hiçbir kimsenin yargılamaya haddi olmayan bir konudur. Yanlış anlaşılmasın intihar güzellemek gibi bir niyetim yok. Hatta evet çok üzücü bir şey keşke kimse yapmasa, yaşam olduğu sürece umut da vardır, eksilere düşüp hayatını güzel yerlere taşıyabilen onlarca insanın olduğunu biliyoruz, herkes güzel bir yaşamı hakeder ve biriciktir. Keşke birilerinden yardım isteseler, birileriyle oturup hallerine bir çözüm bulmaya çalışıp umutlarını kaybetmeseler. Ama birileri bunu tercih ediyorsa, onların iç dünyasını bilemediğimizden yargılamak da bize düşmez.
Bu gece yarısından sonra bende vücut bulacak eylemdir. Son saatlerim. Artık hayat bana içi boş bir a4 sayfası bile değil. Bitmiş ve yitik durumda.
Bu bir şaka değil. Yada troll entryde değil. Bu işi nasıl yapacağım konusunda en ufak bir fikrim dahi yok. Ama bir şekilde yapacağım. Herhangi bir maddenin tesiri altında da değilim.
Hayatımda sözlük ki, sadece uludağ sözlük önemli bir yer edindi her zaman. 2010 yılı, 7. Nesil aydinoglu başlangıç hesabından bugüne kadar. Yalan değil. Aranızda çok kızdığım kişilerde oldu. Ama kimseyi de sevmemezlik yapmadım asla. Bir itirafta benden böyle gelsin sözlük. Aslında hepinizi ben çok sevdim. Sevmeyenler var beni elbet. Hemde aşırı derecede sevmeyenler. Ne küfürler ne küfürler ettiler. Ama ben kimsenin ailesine en ufak bir küfür etmedim. Bunu kimse iddia edemez. Boğazımda düğümlenen şeyler var bu sözlükle ve hayatla ilgili. Sadece artık hem hayatta hem sözlükte yorulduğumu belirtmek isterim.
Benden kurtulacaksınız sonunda. Hadi sevinin. En azından gidişim birilerini mutlu edecek. Sevinin arkadaşlar. Ama benim sizi hep sevdiğimi unutmayın hiç.
Onca yazdığım kötü şeylerin ciddi olmadığını azıcık düşünen herkes anlar. Hayatta tek bir canlıya zarar vermedim.
Bu işi sabah 4 e doğru yada daha erken yapacağım. O saate kadar son entrylerimi girip, sözlüğe veda deyip aranızdan ve hayattan uzaklara gideceğim. Herkes hakkını helal etsin. Entrylerimin yarın doğan güneş ışıklarından sonra kesildiğini anlayınca, bu entryimin bir şaka yada troll olmadığını anlayacaksınız.
Herkese şimdiden. Elveda. Bırakın son entrylerimi gireyim. Şunu unutmayın yeter. Bir aydinoglu vardı, geldi geçti. Evet.
Sonum olacağına emin olduğum ölme şekli. Ölümüme katlanamayacağını bildiğim iki insan var. Yaşamam için verdikleri savaşı kazanmış olduğumuzu sanarak içleri rahat bir şekilde ölmelerini istiyorum. Sonrasında kimse kalmayacak beni burada tutan. O zaman da yaşamak için bir bahane bulamaz ve bu bunalımdan kurtulamazsam çekerim herhalde pinimi. insan neden böyle yaşamak ister ki.
