yalvarışları duyulmadığı gibi anlamsızlık, depresyon, mahkum edilen yalnızlık, saçmalık içinde boğulmaya devam edip daha da kötü hisseden ve sağlığı bozulan herkesin gerçeklik payı olduğunu kanıtladığı durum.
kendince çözüm arıyorsun, '' en iyisi şöyle yapayım '' diyorsun, pat diye bir saçmalık önüne çıkıveriyor ve her gün daha da çaresiz, umutsuz hissediyorsun. neden terk edildik ki ? şeref yoksunları, saygısızlar mutlu olurken bizden ne istediler ? neden fırlatıp attılar bizi ?
