psikolojinin ezber bozan babası olan sigmund freud'un, insan ilişkilerinde çarpıcı bir tespite dayanan şapka çıkartılacak ve ders kitaplarında yazması gereken işte o müthiş sözü;
“insanlar sizi eskisi gibi kullanamadıklarında, değiştiğinizi söylerler...”
'' çocuklarımızın canavarlardan korkmamasının sebebi olmadıklarını düşünmeleri değildir. onlar canavarların olduğunu bilirler. korkmazlar çünkü canavarların yenilebileceğini de bilirler ''.
29 yaşımı bitirmeme ramak kaldı sözlük. Seninle bahar yelinin ruhuma ruhuma estiği gençlik dönemlerimde tanıştık, çiçeklerden laleleri sevdiğim sırtımda derin ihanet izlerini taşıdığım ama yine de gülümsemeyi başarabildiğim o olgunluk dönemine girdiğimde eski bir dostu selamlamak için geldim buraya.
Bu arada ne mi oldu?
Herkes yuva kurdu ben bekar kaldım.
Meslektaşlarım zengin oldu hala borçluyum.
Aşkı unuttum, birinin gözlerinin içinde erimek ne demek bilmiyorum bile.
Bu dünyadan geçtim sözlük.
inancım olmasa çoktan ölümü dilerdim.
Gülümseyişimde kabulleniş var artık her şeyi.
Derin sularda sırt üstü Uzanıyorum.
gercekten uc gunluk dunya.
o hırslarınız, o sidik yarıslarınız, o yaratmaya calıstıgınız kaos.
bos isler.
gonul kırmaya degil, gonuller almaya bakın.
gunun sonunda insanlarda kaldıgınız birkac tatlı hatırasınız -ki buna imkan tanırsanız-
" yüksek sesle konuşan, asık suratlı bir kalabalık içinde bir sessizliği onarmaya çalışmaktan sindi üstüme, bu ezilmiş gül rengi acemilik. bir kirlenmeden korunmak için susarak yaşadığım her şeyin bir yenilgi olduğunu çok sonra öğrendim. benim, kıyısında bir saygıyla beklediğim olanak, başkalarının çiğneyip attığı bir sıradanlıktı. "
Benden kaçıp cennete gitmek isteseydin, seni cennetin kapısına kadar götürürdüm. Bana gelmek için seni korkutan cehennem olsaydı, cehennemle konuşurdum. Seni ona anlatabilirdim. Oysa sen, ne cenneti isteyecek kadar aşk oldun ne de cehennemi isteyecek kadar ayrılık.
“seni seviyorum ama” dedin “hoşça kal” diye ekledin. “Şimdi gitmeye mecburum, belki yine gelirim, umarım gelirim” son sözün oldu.
birkaç ay önceki ben ile şimdiki ben arasında uçurumlar var. gerçekten değişmek ile aynı kalmak arasında ince bir çizgi varmış. bazen ufacık bir an yetiyormuş insanın değişmesine.
