Erkekler ağlar mı ağlamaz mı bilmem ama toplumsal normları bile bir kenara koyup düşündüğümüzde bir kadın kadar ağlayamazlar. Örnek vermek gerekirse, ben ve erkek kardeşim bu duruma çok uyuyoruz. Şahsen her şeye ağlama potansiyeli olan biriyim. Öyle böyle değil yani. En basitinden sinirlenince bile ağlarım ama sanırım erkeklerde olay öyle işlemiyor. Erkek kardeşimin suratına tükürsem ya Yarabbi Şükür der ya da üzerime atlayıp azılı bir savaşı başlatır. Neyse, sonuç olarak her şeye ağlamak da iyi değil. Çünkü kardeşim bile mantıklı düşünmeyi bırakıp -cidden bırakıyor- beni korumaya ve güldürmeye çalışıyor. Bu dışardan çok güzel bir şey gibi gözüküyor biliyorum ama her zaman güzel olmuyor maalesef. Çünkü bazı durumlarda bana kendimi gereksiz aciz hissettiriyor. Sadece ağlamak istediğim o anda sanki ben aslında o sorunu çözemezmişim gibi mantıksız triplere giriyor. Aslında gayet de çözerim kardeşim ama anlatamıyorsun tabii. Neyse yine de seviliyorsun. Ehehe. Niye bu kadar yazdım bilmiyorum.
Sonuç olarak bence erkekler bebekken çok ağladıkları için artık ağlama ihtiyacı hissetmiyorlar. Yeni teorim çok muhteşem değil mi? Hahahah.
Dünyanın en büyük yalanı. Öyle bir ağlar ki aslında. Ağlamam diyen de gece yastığa kafasını koyunca gizli gizli ağlar ama güçlü ve sert biri gibi görünmek için duygusuz biri imajı çizer etrafına. Sert görünümlü insanların da ağladığına şahit oldum hani. Askerde barış abi vardı nişanlıydı. Yenge ile tartışmışlar ve iş yüzük atmaya kadar gitmiş adamı görseniz var ya taşı sıksa suyunu çıkarır. Kodum mu oturtur bir tip. Lakin gelin görün ki bana sarıldı ağladı adamcağız. Söyleseler sana bu adam hüngür hüngür ağlıyor "yürü git lan ne ağlaması, görmeden inanmam" dersin ama hayat işte, evet.
Erkekler ağlar da kadınlar kadar kolay ve basit şeylere ağlamaz.
Düşünüyorum, Hayatımın hiçbir anında aşk acısı gibi bir şeye ağlamadım. Ne çocukluk, ne ergenlik, ne başka dönemde. Şuna kırıldım, buna üzüldüm diye de ağlamadım.
Cenaze, ölüm, sağlıksal faktörler gibi meselelerde ağlamışımdır.
Bundan da gocunmam.
Bunların dışında ağladığım tek konu vatanseverliğim ile ilgili konulardır.
Bizlerin şu an aldığı her ama her nefeste yüzlerce yıldır şehit olan binlerce insanın hakkı var.
Çanakkale'de şehit olan 7 yaşındaki çocukların hiçbiri gitmeye mecbur değildi. O her bir çocuğun hepimiz üzerinde hakkı var.
Bizlerin rahat etmesi için yarım kalan sayısız hayal, öksüz yetim kalan sayısız çocuk var.
Çocukken çanakkale destanı için, öksüz kalan kerkük için istemsiz ağlarken odama çekilirdim ki ailem görmesin, açıklama yapmak zorunda kalmayayım.
Şu iki mesele dışında da evet Erkekler ağlamaz, ağlamamalı.
Sağlığımız, sevdiklerimiz ve vatanımız var oldukça geri kalan her sorun allah'ın izniyle halledilir.
