En son bir ay önce ağladım. Hüngür hüngür salya sümük. Hem de ne ağlamak. Ertesi gün iş yerinde kafamı kaldırmadım kimse gözlerimi görmesin diye sadece işime bakıp müzik dinlemiştim.
tam bir ay önce 11 senedir aşık olduğum kadına bunu itiraf ettikten sonra tutup ellerini ağladım. karşısında ağladığım tek kişiydi ve çocukluğumdan o güne kadar ağladığımı da hiç hatırlamıyorum.
1 2 yıl oldu heralde . Şu an fark ettim de gitgide alışıyor insan kendini kıran şeylere . Gitgide taşlaşıyoruz . Küçükken elimizden bi oyuncak alındığı zaman ağlayan çocuk artık biliyor dünyanın ne kadar gaddar olduğunu . Oyuncak elinden gidecek zaten biliyor artık . Artık aglayacagimiz şeyler de azaldı . Pes ettik galiba .
düşününce hatırlamakta zorluk çekiyorsanız daha da acısı ağlamak isteyip de ağlayamıyorsanız insanı yanlarınızdan birini kayıp mı etmişsiniz demek oluyor?
ağlamak için bir sürü nedenimiz varken, içimizde fırtınalar koparken neden hala güçlüymüş gibi davranmaya kastırıyoruz? Toplum bu kadar mı baskıladı bizi erkek adam ağlamaz diye?
Keşke çocuk olsam birçok şey gibi ağlamak da çok daha kolay olurdu.
Ağlamak istiyorum... Ağlamaktan helak olup sızıp uyuyup uyanıp ağlamaya devam etmek, titreye tireye, bağıra bağıra ağlamak istiyorum. içimdeki tüm kiri pası söküp atarmışçasına...
valla durum bende icler acisi , en son tam olarak icten ne zaman agladigimi bilmiyorum. sadece kizdigimi hatirlarim o kadar. sogan dograrken ki durum haric tabi.
Üç gün önce, çok sevdiğim bir insanın hayatımdan çıkması üzerine iki-üç saat salya sümük ağladım. iyi geldi, sakinleştim.
iki gün önce ise aynı insanın mutsuz bir gün geçirmesine ağladım bir saat kadar.
Çok duygusalım bu aralar. Hoşuma gitmiyor. Geçen hafta bir havuz kenarında otururken güvercinler neden alçaktan uçuyor diye ağlamıştım, aynı akşam olsa gerek, kendi yazdığım bir hikayenin sonunda kahraman intihar etti diye de bir akşam boyunca ağladım.
dün. dilenen 10 yaşındaki suriyeli bi kıza ağladım. işin kötüsü o da ağladı. sonra ne mi oldu? iğrenç kalabalığa, kendi koşturmacama daldım. insan denen şey çok iğrenç, balık hafızalı ve bencil. ben de dahilim buna.
Sene 2013 lise sondayım ve platonik aşığım. Kızın arkadaşına birkaç soru sordum ve o aşkın en fazla platonik olabileceğini öğrendim. Sonra mal gibi ağladım bi kaç hafta. Alkole sigaraya falan başladım. Beynimi s*keyim.
