Kendimi o kadar tutuyorum ki gözyaşım ucunda bekliyor, bir dokunsalar hüngür hüngür ağlayacağım. Elimde olan her şeye şükrediyorum, olmayanlar için çabalıyorum ama bazı şeyler var ne şükürle ne çabayla halloluyor. Kime anlatacak olsam ya bir anda onların derdini dinlerken buluyorum kendimi ya da baştan savıyorlar.
içimize ata ata kanser olup bir dert daha edinmeyiz inşallah.
Bı başlasam hangi birinden diye düşünüp hiç baslayamayacagi kadar derdi olanın,anlatsam ne olacak sanki dermanı mi var diyenlerin bir derdi de budur.
Bende tonla var o dertlerden ama bari birini bırakayım artık en azından bunu sırtımdan atsam iyi olur.
9 ay nasıl olduğumu merak etmemiş bı adamı sevdim ve bekledim. Üstelik onun da beni sevdiğine inanarak. Ne aptallık.
