ben artık bunun atlatılamayan bir duygu durumu olduğuna kanaat getirdim. belki de durumlar karşısında aksi tepkinin verilmesinin mümkün olmadığı tek gerçeklik. tam tamam düzeldim diyorsunuz yeniden bir dalga olarak geri geliyor. sürekli bunu üst üste yaşamakta umut kırıcı.
Ben de anladım üstümde depresyon var fakat senelerdir üzerimden atamadığım kalabalık içinde durgun olma durumu artık beni parçalıyor ne bu durumdan kaçabiliyorum ne de bu durumu düzeltebiliyorum enerji içecekleri yaramıyor vitaminler de sadece anlık bir gülüş o kadar depresyon değil de durgunluk kötü...
iki senedir çıkamıyorum ama öyle böyle değil çakır keyfi kimse sevmez biliyorum çıkamıyorum öyle bir enerji düşürüyor ki sanki dünyada yoksun.Enerji düşürüyor.Yanlış tercihler,yanlış aşklar bu duruma sürüklüyor.Şimdi nasıl çıkacağım onu düşünüyorum.Para da kazanamıyorum.Ama bereket versin depresif ruh halinden yararlanarak çok yazılar yazdım.Depresif dönemde olduğumdan karanlık oldular.Ömür törpüsü gibi bir şey.Ne konuşmak var ne iletişim.Baskı yapınca da artıyor.Bir de sevdiğin kişilerden ayrılma ihtimali.Hepsi arttırıyor bu durumu.Allahım nasıl çıkacağım.Artık bana değer vereni sevmeye karar verdim.Ancak bu sayede çıkarım.insanı insan yapan tek şey değer.Diğerleri boşmuş onu anladım.Bu depresyonu çıkartan şey değersizlik hissi aslında.Vala değer verenlere bakın.Yoksa hayat geçmiyor.Ancak değer veren mutluluk veriyor.Diğerleri boş bir küme.Değer her şey her şey.Bunca zamandır bağırıp durdum.Hiç faydası yok.ilacın da çaresi yok.Tek çaresi:Değer verenin yanında olmak. Aşk tutku geçiyor da geride sevgiden çok değer kalıyor.Sevgi bile azalıyor zaman zaman da değer azalmıyor.En hakikat değer.Çünkü insanlar çok aciziz.Ancak değer veren mutsuzluktan,depresyondan çıkartır.Değer vereni sevmeyen insan da ne bileyim.Size değer verenleri sevin.Hayat çok kısa.Aslında depresyon sürekli değer görmediğimiz için çıkıyor.Bir nevi değersizlik hissi.Ne demişler:
"Sev seni seveni dağlarda çoban olsa
Sevme seni sevmeyeni Mısır'da çoban olsa."
Hayata anlam katan tek şey
"Değer"
Değerin kaynağı nedir bunu diyemem de.Sevgi,aşk,tutku gibi duyguların en üstünde olduğuna inanıyorum.Artık pes ettim aşkı aramaya.Zaten mutlu olamıyorsunuz fazla.Zaten her şeyin bir değeri olmasa neden hayat diye bir şey olsun.Değer her şey her şey.Yoksa daha çok depresyona gireriz.
Bir kere yakalandın mı çok zor kurtulursun ilk belirtileri uyku sorunu iştahsızlık hissizleşmek ölme isteği gibi şeylerdir. Bu belirtiler varsa ve yeni başladıysa hemen başını ez yoksa ilerde majör depresyonla karşılaşabilirsin. Kendine iyi bak.
genelde birini kaybettikten yada bir şeyi kaybettikten veya hiç elde edememe sebebi ile oluşabilen 2 haftadan fazla süren sinir ve stres hali hafife alınmamalı intihara Kadar götürebilir.
Yaşananların ruha hitap etmediği durumlarda, ruh sağlıklı bir şekilde doyuma ulaşamadığında yaşanması kaçınılmaz bir hadise. Sanılanın aksine bu sizin ve karakterinizin güçsüz olduğunu göstermez. Insan olduğunuzu ve Her insan gibi sizin de ruhunuzun hastalanabilecegini gösterir. Korkmayın deli değilsiniz. Bir delilik ölçütü olarak şu argumani kullaniyorum. rahatsız olduğunuzun farkındaysanız, eğer çözüm aramaya yöneliyorsaniz başaracaksınız. Her şey gibi bunu da atlatacaksınız diyor bir atasözümsü deyişle noktaliyorum: gökten ne yağdı da toprak kabul etmedi.
Teşhis konmadı ben adına buhran diğerleri depresyon diyor. 7-8 aydır yalnız yaşama ve delicesine kendini sorgulamayla birlikte tavan yapmıştı. insan en ufak mutsuzlukta intihar etmeyi, yok olmayı arzuluyor. içten içe Sürekli hiç olmak istememekten bahsediyor. Kendine küfürler ediyor bir değer biçemiyor. Çevremde bu aylarda hiç arkadaşım yoktu bir şeyler paylaşabilmeye değer gördüğüm. Kötü bir durum. Çok sevdiğim bir bölümü tercih ettim kafam yatkındır. Okula başladım kendimi o kadar yargılıyor ve değersizleştiriyorum ki hiç derste aktif olamıyor odaklanamıyorum. Düşünmek beni zehirliyordu hatta düşünmemek için uyku ilacı almayı dahi düşündüm. Okuduğum izlediğimden bir şey anlamıyordum. Çünkü sürekli olumsuzlukları düşünüyordum. Bu süreçte aşırılıklara yöneldim. sürekli yeme atakları yaşıyor veya çok az yiyerek tansiyonunu düşürüyordum. haftanın ortalama 15-16 saatini spor salonunda ağır antremanlarla geçiriyordum. Spor yaparken vücudumun acısından düşünemediğimden bunu tercih ediyordum.
Ben zaman zaman kendimi çok sorgulasam ve düşürsemde birçok zaman özgüvenimi kaybetmedim. yeni olana yönlenmeyi becerdim. Beni bu buhrandan eksilten önemli bir faktör diye düşünüyorum. Hiç evden çıkmayan, insanlarla tanışamayan biri de olabilirdi.
Son aylarda sürekli ölüm, intihar, organ bağışı, vasiyet tadında sohbetler ve bok gibi moralimden ailemin tarafından fark edilip zorla biraz da çabalamak istediğimden devlet hastanesinde psikiyatra gitmiştim. Saçma birkaç soru ve iki ilaç ile eve gönderilince iyice kafam attı. Ben rasyonel ve mantıklıyımdır bunun üstesinden gelebilirim dedim ve akışına bıraktım. Ailem ve sosyal çevremin bulunduğu şehre döndüm. Her şey daha iyi oldu. Son 3 haftadır hiç ölmeyi arzulamadım veya aklımdan geçirmedim bu harika bir duygu.
Dışardan özgüvenli, yerine göre güleç yerine göre ciddi, elinde kahvesi ders saatlerini okumakla değerlendiren sıradan biri gibi gözlemleyebilirdiniz evde durum bambaşka. Hala evde 2 gün kalınca kafamda benzer fikirler beliriyor. Sözlükte şu an silik olan eski bir yazar vardı benim 7-8 aydır yaşadıklarını o 2 sene önce yaşamıştı ona anlam verememiştim insan nasıl ölmeyi arzulayabilir diye. Öyle arzuluyorki yaşamayan anlamaz. Yaşayan varsa umarım kısa sürer.
