gerekli ortam bir türlü oluşmuyor. ya yalnız olmuyorum ya da yalnızken şen şaklak oluyorum. içimden ağlamak geliyor ama sebepsiz yere ağlıyamıyorum. bazen dua ederken aklıma günahlarım geliyorum onda da ağlamayı gururuma yediremiyorum. varsın derdim olmasın bende ağlamayayım. Allah hiç bir insanı ağlatacak kadar dert vermesin.
mide bulantısına karşı oluşan kusma refleksi gibi, bazen duygu karışıklığına karşı da ağlanılır ya; aynı şekilde kusulamadığı zaman nasıl daha kötü olunuyorsa , bu da öyledir. aynı zamanda uyuyamamak gibi. bir şeyi yapmayı engelleyen uykusuzluk.insanıarafa koyan uykusuzluk..
hayatım boyunca en nefret ettiğim huyum mu desem, karakterime işlemiş bir obsesif bozukluk mu desem bilemedim. eskiden böyle değildim, hele de küçükken. sulugöz bile denilirdi lan bana.
sonra büyüdüm, büyüdüm düğümlenmeye başladım işte.
ailemden ayrıldım ağlamadım. yalnız kaldım ağlamadım.
en yakın arkadaş dediğim kazık attı ağlamadım.
dostum olan dayım öldü günlerce ağlamadım.yani ağlayamadım. çok geç çözüldüm.
sonra sevdiğim adam terk etti, kimsenin haberi olmadan ağladım. gizli gizli, yalnız başıma.
diyeceğim o ki sözlük, artık ağlamak yerine gülümsemeyi, ya da donuk donuk bakmayı tercih eder oldum. hala bazen çok ağlamak istediğim zaman, üzüldüğüm her neyse onların ardından ağlamayı gururuma yediremediğimden kendime başka bahaneler buluyorum. kimseler görmeden kötü şeyler düşünüp ağlıyorum. çocukken de kendimi böyle üzerdim.
hala içinden geldiği an ağlayan insanlara çok özeniyorum, onların düğümleri yoktur kesin.
Dün gece sırf bunun için aklıma bütün kötü anları, hayal kırıklıklarımı, hatalarımı, isteyip de yapamadıklarımı, bilerek yapmadıklarımı, üzdüğüm kırdığım tüm insanları,kalbimi annesinin çeyizindeki son parçayı kırmış gibi darmadağan edenleri düşündüğüm halde yapamadığım olay
Halbuki her zaman çok kolaydı benim için ağlamak, bu sefer olmadı. Bu daha çok koydu. Savaşın ortasında silahsız kalmış asker gibiyim etrafımda savrulan okların hangisi beni vurur onu bekliyorum....
insanin kendini 'acaba duygusuz muyum?' diye sorgulamasina sebebiyet veren olaydir. zaten aglamaya sebep olan konu insani yoruyorken bir de bu dusunce mahvedip durur iste insani.
bir sene boyunca uğraş didinip de olmayan hiçe gitmiş bir kız ilişkisi, aile bireyleriyle kopukluğum, ilkokul,lise arkadaşlarımla aramın iyice açılması , okuduğum bölümle alakalı hiçbir şekilde çaba göstermemem hepsi birden pişmanlık üstüne pişmanlık... Üstümde o kadar ağırlık var ki ağlamak istiyorum, üstümden atmak istiyorum ama ağlayamıyorum, beceremiyorum. Yok olmuyor, sanki bu benim lanetim gibi hissediyorum. Ne adam akıllı üzülebiliyorum ne de sevinebiliyorum. Hayat böyleyken çok ağır oluyor. Sıkıntılarımı atamıyorum.
yaşanan tüm hüzünlerden sonra kaskatı kesilmektir. herşeyi içine atmakla da ilgilidir. belki omzunda ağlayacak bir dostunuz olsa bu hale gelmezdiniz ama şu var ki, o birikimler bir gün fena çıkıyor sizden. bugün ağlayamazsınız, yarın ağlayamazsınız. patladığınız zaman da sizi kimse durduramaz.
