zor. öyle yorgunum ki. alarm asla kurmam normalde. yüksek bi enerjiyle uyanırım. yatakta debelenmem. sevmem de. ama alarm kurmak zorunda kalıyorum ve erteliyorum sürekli. üç dört defa erteliyorum. ağlayacak gibi oluyorum alarmı duyunca. günde iki defa idman yapıyorum. bu da çok yoruyor. keyifsizleşmeye başladı. şu son bir ay her şeyi hızlandırmak zorunda kaldığımdan, 2022 planlarımı bu yılın bikaç ayına sıkıştırıp 2022'yi tamamen bölünmek ve tek bir merkezde sıkışıp kalmamak için ayıracağım. hep bir aceleyle uyanıp rutinimi tamamlayıp koştur koştur ofise geçiyorum. ve fakat tam olarak sınırdayım ve 16 ağustos itibariyle dönülmez bir yola giriyorum. bunun gerginliği beni çok sarstı. şunu fark ettim; müthiş bir tutuculuğum var. başka bir şehre gitmek, çok önemsediğim bir meseleyi profesyonel olsa da başka birine teslim etmek beni geriyor. kontrolüm dışında biçok şeyle ilgilenmem gerekiyor. doğum günüme kadar bütün belirsizlikleri sonlandıracağım. yepyeni bir hayat beni bekliyor.
Kuş sesiyle. Kuş sesi demişken bir de alıntı iliştiriverelim:
"Kuş sesleri dediğimde aklına asla karganın gelmediğini biliyorum. Bu, karganın da bir kuş türü olduğunu bilmeyişinden değil, karganın türünün en önemli özelliği olan güzel bir ötüşten mahrum oluşundan elbette. Yüzümü yıkarken acaba diyordum; acaba türümüzün en önemli özelliklerini taşıyor muyuz? Hareketlerimiz ve sözlerimiz nerelere saplanıyor? Acaba insan denince hatırlanıyor muyuz?"
