yanımızdayken yasananların değerini o gittiğinde anladıgımız nacizhane varlıktır. hergün kapının calmasını, calanın o olmasını, elinde bir siyah poşe için 1 adet çikolata ve 2 ekmek. hergün görülen bu manzarayı birkez daha görebilmek için neler verilmezdi ki .
siz doktorların masadan kalkmanıza apaçık umutsuz baktığı küçücük yaşınızda ameliyat olmak zorundayken, sizi korkmamanız için ameliyat masasına elleriyle bırakan; ağlamanızı engellemek için kendi gözyaşlarına hakim olup türlü komiklikler yapan; ameliyattan çıktıktan sonraki gün sabah erkenden işe gitmesi gerekirken gece, uyuyamayan siz sıkılmayın diye yanınıza sandalyelerden yatak yapıp sizle sabaha kadar bir isim şehir bir çok sessiz sinema* oynayan; dondurma yemenizin doktorlar tarafından yasak olduğu ultra sıcak bir yaz gününde sokakta sizinle beraber dondurma yiyenlerle dalga geçen, kalabalık misafir ortamlarını sevmediğinizi bildiği için geçmiş olsuna gelmek isteyen akrabalarınızı eve almayan, ameliyat nedeniyle çok geveze olduğunuz halde 2 hafta kadar konuşamadığınız ve dolayısıyla kötü hissettiğiniz için kendisi de konuşmayan, o süre zarfında tıpkı sizin yaptığınız gibi bir çocuk edasıyla diğer insanlarla yazarak anlaşan mükemmel ötesi insan, dünyanın annelerden sonraki bir diğer kutsal, tapılası varlığı.
her pazar sabahı trt' deki western filmleri ni kaçırmadan izleyen, bilgisayarı sizden daha iyi bildiğini savunan ama başına oturacak kadar da cesareti olmayan kişiliktir.
baba,
bugün senin doğum günün baba.
kan damlıyor içime benim. yanımdasın ama o kadar yoksun ki. kızım derken o kadar uzaksın ki... susuyorum baba, susmak erdemdir diyorum, kendimi kandırıyorum baba. 24 yıl oldu. insan 24 yıl boyunca susar mı baba? parmaklarım titriyor baba, yüreğim titriyor. kelimeleri hıçkırıyorum sadece, konuşamıyorum baba, susuyorum. her susuşum daha da batıyor canıma baba. canımın yarısı olman lazımdı baba, yoksun. uzaksın. o kadar uzaktasın ki...
sen konuşurken lafını bölmüyorum, lafının üstüne laf söylemiyorum. hiçbir zaman saygısızlık etmiyorum. ama yoruldum baba. konuşamadıklarımızın ağırlığından yoruldum. yılların ağırlığından yoruldum.
zaman zaman ufak tefek görüntüler geliyor gözümün önüne biliyor musun baba? çocukluğumdan kalma hani. hiçbiri mutlu değil ki baba? nedenini bana söyleyebilecek misin bir gün? beklemeli miyim daha?
uçaklarla selam yollayan şiir var ya hani. bilmezsin sen. ben o şiiri her okuduğumda ağlıyorum baba. selam bile söyleyemiyorum sana, konuşamıyorum baba. sevemiyorum baba. içim kurudu, gülemiyorum... dokunamıyorum kimseye baba, sarılamıyorum.
yıllarca bu günü beklemişim taşmak için. bir yüzük bile yok ki bana bıraktığın, ben sana "baba" dediğimde için titremiyor ki baba. bir film sahnesi, bir şarkı ya da kolkola yürüyen iki canlı; baba-kız...
dayanamıyorum görmeye baba. çok mu şey istemiştim ki senden baba? sevgi istemiştim sadece. güven istemiştim baba. şimdi muhtaç ettin elin sevgisine beni baba, güveni başka kollarda arıyorum hep. her defasında daha şiddetli oluyor yere çarpışım baba. ben bunu mu hak ediyorum?
sen bana bakıyorsun, ben sana... oysa baktığımız koca bir boşluk aslında.
ve merhaba-iyi akşamlar diyoruz birbirimize iki medeni insan gibi değil mi baba?
bugün senin doğumgünün baba, kan damladı içime yine. düşündüm de belki de fazlaydım hep size. bazen çekip gitmek geliyor içimden baba biliyor musun? bazen sana sarılıp saatlerce ağlamak. ikisini de yapamıyorum baba. bazen affediyorum seni, bazen delice şeyler geliyor aklıma baba. ben yapamıyorum ama bari sen yap; beni affet baba!
yaşlandıkça daha da duygusallaşan, hayata atıldıkça çokça aradığınız, sevmese de sevmek zorunda hissettiğiniz, olmasa da varmış gibi düşündüğünüz, sizin bir kale olarak gördüğünüz insan. ve ayrıca, sözlükte mükemmel entry'ler girilmesine vesile olan eşsiz şahsiyet.
evin direğidir, ailenin yapı taşıdır, en değerli varlıktır. her ne kadar sevgisini belli etmesede biliyorum ki bizi * en çok o seviyor. en boktan sevincinle seviniyor,en boktan hüznüne ortak oluyor. ama hep kalkanlarını kaldırarak. sanki aynı annemin yaptığı gibi ağız dolusu gülse, yeri geldi mi hüngür hüngür ağlasa o tüm inancını kaybedecek gibi kendisini ayıplayacaklarmış gibi her daim dugularını gizliyor. ağladığında, çenesi titrediğinde kimse görmesin diye başını öne eğer. güldüğünde de ağzını kapar o halini bilmesinler diye. hep kendi kendime isyan etmişimdir neden babam sevgisini, hüznünü, üzüntüsünü kısacası duygularını belli etmiyor diye. olsun baba biz yine seni yeri geldiğinde gülerken yüzünün kızardığı zaman da, çenenin titrediği gözlerinden akan 2-3 damla yaşı sakladğında biliyoruz ki bizimlesin ve bu bile büyük bir ödüldür bizler için, iyiki varsın, bizimlesin, başımızdasın. allah seni başımızdan eksik etmesin baba.
babam kusursuzdur benim, büyük bir kusursuzluk benim için. çocukken bu kadar inanmazdım bu dediklerime, süper kahramanım falan da olmadı benim için. iddialı iddialı ortalarda dolaşmayan, eline o yıllarda bir kere bile silah almamış, çok da fazla sert olmayan toplumun içerisinde liderlik dusturuyla hareket etmeyen bir erkek nasıl bir süper kahraman olabilirdi ki?
sonra gün geldi ergenlik çağları içine girdik. bu sefer de yeni öğrenilen tanımlar kavramlar, yaşam tarzları ilgimizi çekti. baba elbetteki bunları bilirdi ve bir kısmını yaşamıştı. ancak sanki ilk ben keşfetmişim gibi her çocuğun ben her şeyi biliyorum havalarına girdik babayı biraz küçümsedik.
zaman biraz daha geçti akıl daha da yerine oturmaya başladı. kişiliğiniz üzerine çözümleme yapmaya babanızın kişiliğinin gelişmesi üzerine bildiğiniz kadarıyla çözümleme yapmaya giriştiniz.
hala süper kahraman değildi sizin için ne kadar çözümlesenizde.
sonra yaş geldi 20lere. akıl yeterince kemale ermese de erdi işte. çevrenizde, yakınlarınızda babanızın etkisini gördünüz. babanız olmasaydı nasıl olacağını düşündünüz. hayatı ve zorluklarını anladınız. size sunduğu imkanları. adece maddi değil sizi siz yapan bilgi ,görgü, bilinç imkanlarını.çevrenize baktınız bunlarda insan mı diyeceğiniz yüzlerce kişiyle karşılaştınız. tanıyabildiklerinizin ailelerine baktınız bunlarda baba mı diyebileceğiniz babalarla karşılaştınız. oturup babaların o evlatlarıyla iki kelam ettiniz hiçbir şey bilmediklerini anladınız.
sonra geçmişe döndünüz. kitaplıkta bir kitaba bakarken kendinizi gördünüz. babanızın kitaplığındaki bir kitap, sizi siz yapan,bir sözcük edindiniz tıpkı babanızın edindiği gibi. sonra geçmişteki sohbetlerinizi veya da örnek aldığınız hareketlerini düşündünüz. babanızın kitapları, sohbetler örnek aldığınız hareketleri üstüste eklendi ve her birinin kişiliğinizin hangi iyi noktalarını inşaa ettiğini gördünüz.
kadın erkek ilişkileriniz gelişti zamanla. bir hatunla biz olmayı denediniz, deneyenleri gözlemlediniz.o an yine babanız aklınıza geldi. 30 yıla yakın zamanı nasıl da olabildiğince az sorunla geçirmişti annenizle. tabii ki eşeklikleri olmuştur ancak sizin yaptığınız ve yapılanları gördüğünüz de onunkiler çok sönük kalmıştı yanında.
silah tutkusu olmadığından bahsetmiştim babamın ve küçüklüğümde bundan yakındığımı, dayım belde silah dolaşırken ve o sevgiyi bana aşılarken,iyi ki de aşılamış, babanızın neden böyle bir şeye yeltenmediğini düşünürdünüz. ancak büyümüştünüz. dayınız 80 öncesi bir sorunla karşılaşmamışken babanızın 80 öncesinde iki kere özel olarak öldürülmek istendiğini tepesinde mermilerin uçuştuğunu öğrendiniz. sonra silah sevginizi ve babanızın size aşılamış olduğu bilinci ve yaşadıklarını birleştirdiniz dayınız gibi değil de bilinçli olarak kazandığınız bu sevginin yine babanızın olduğunu anladınız.
yazılacak çok şey var aslında. ancak zamanla öğrendiğim başta da söylediğim gibi benim babam asıl şuan benim için süper kahramandır.
öyle bir süper kahraman ki adımı *koyarken bile kişiliğimi olumlu yönde etkilemiş bir süper kahraman.
özel hikayeden genelleme yapacaksak eğer buradan çıkartılan sonuç eğer kendinizden ve ailenizden memnunsanız sizi inşaa eden babanızsa babanız sizin asıl şimdi süper kahramanınızdır. çok çok aşırı durumlar yoksa eğer ailenizden de kendinizden de memnun değilseniz sizler vefasız,hayırsızsınız.
Hep geç anlaşılan,her şeyi en gec ögrenen,otoriter olmakla yükümlü,"gömleğimi satar yine okuturum seni" sözünün muthiş sahibi,inatçı,kıskanç,korumacı ve huzur veren ,erkekler familyasının oluşumunu dede şeklinde tamamlayacak olan üyesidir.
netten her yaptiginiz goruntulu konusmalarda; calisip para kazandiginizi bilse de; anne ile muhabbet ederken arkadan gizli gizli paran var mi? isareti yapan sonra da kis kis gulen, galatasaray sevgisini kazandiran, daha ilkokula yeni baslamis bu, salakca cevaplar verip basimdan savayim demeyen oturup elektrik nedir, devre nedir anlatan, cabuk sinirlenip kusen akabinde ve detayinda hadi ulan cek bir sut barisalim diye evdeki plastik topu getiren en boktan basarimla gurur duyan, yurtdisina okumaya gittigimde daha sik ara bak annen cok ozlemis diye duygularini gizlemeye calisan, simdiler de yine gurbette oldugumuzdan gayri annem ile birlikte en cok ozledigim insan unvanina sahip, bir garip insan, idolum..
-lan izledin mi son maci?
-izledim patron, ne oldu?
-sen yoksun ya izleyememissindir diye mesaj atayim dedim. sonra, cani sikilir kime cak yapacak(high five) orada adam bulamaz diye; mesaj atmadim.
-hahahahaha.
- o ne lan hahahaha?
-ha guldum iste.
-tamam.
günümüzde insanların yaşayış şekillerinin, düşüncelerinin değişmesi ve sapkınlık, şerefsizlik gibi olguların insanlar arasında yaygınlaşma, meşrulaşması sebebiyle iyiden iyiye bu durumlara alışmış olan evlat sahibidir ki her gün kendinden biraz daha nefret ettirir.
baba; kendi canından bir parçayı her daim korumalı, ne yaparsa yapsın ondan nefret etmemeli. zaten kötü bir evlada sahipse; kendi davranıslarının bir yansıması oldugunu asla unutmamalı...
bugün doğum günün.. annemle göz göze gelemiyoruz her bakış manidar her söz sana çıkıyor.. anlamı var mı bilmem helva yaptı kalkıp annem üşenmeden.. dağıttık hayrına.. şımarık küçük çocuk gibi doğum gününü hatırlatırdın günler öncesinden.. bi anlamı var mı bilmiyorum ama biz kutladık doğduğun günü hiç gitmemişsin gibi.. yüreğimizden kan çekiliyor seni çok özledik.. seni özledim baba.. doğum günün (anlamı var mı bilmiyorum ama) kutlu olsun..
hayatımda hiçbir zaman sahip olamadığım olgu.
bana kendisinden tek geriye kalan hasta olduğu dönemlerde, benim de 2 yaşımdayken çekildiğimiz bir fotoğrafımız, bir ucu hafif yanık..
en çok ölmek günahtır bu insanlara, ardında babasız büyüyecek çocuklar bırakmak.. özleminden aklını yitirmiş genç bir kadın, bir eş, bir anne bırakmak..
değeri en çok bilinen babalar ölü babalarmış, ben yaşarken bunu öğrendim. hiç tanımadığınız bir adamın yokluğu ancak babanızsa bu kadar hissedilir, kendini hissettirir. soğuk yatakta yalnız uyuyan annenin özlemidir ölü bir baba, ölü bir koca. varlığına şükretmek için önce yokluğunu anlamak gerekir.
küçükken; kahramanınız olduğu için seversiniz.
ergenken; yeryüzündeki en mükemmel insan olmadığını kabullenemez ve sürekli onla kavga edersiniz.
biraz daha büyüdüğünüzde; arkadaşlarınız bir bir sizi terk ederken ne yaparsanız yapın yanınızdadır. en mükemmel olmasa bile sizi gerçekten en çok seven iki insandan biridir. *
ve artık kendi ayaklarınız üzerinde durduğunuzda; keşke o da burada olsaydı dersiniz ama yoktur.
zamanında onun yolundan gitmediğiniz için senelerdir size karşı ön yargısı olan, fakat bu ön yargıyı siz nasıl yorumlarsanız yorumlayın babalığını eksik etmeyen bir adamdır.
