zaman geçtikçe anlıyorsunuz veya anlayacaksınız, şu fani dünyada ki en değerli varlıklardır kendileri. evlatlarına duydukları sevgi, duyulabilecek en güçlü sevgidir. üzmeyin, üzdürmeyin... -hatta git öp yanaklarından şimdi; birgün "keşke" dememek için...-
anne, arkamızdaki karlı dağdır, en dipten bizi çekip çıkarabilen insandır, engebeli yollarda daima yanımızdan yürüyendir, omzuna yaslanıp ağladığımız ve daha çok o omuza ihtiyacımız olduğunu bilerek kalbimizin en derinlerinde taşıdığımız insandır, anne. *
sizi sadece belki üç beş ay sevebilecek hatta kimi zaman da hiç bir zaman sevmeyecek sevgililere karşı yazılan onlarca şiire ve şarkıya rağman sizi bir ömür boyu ne yaparsanız yapın sanki sevmek için yemin etmiş bu kutsal kişilere karşı neden bu kadar cimri davranır, onlara neden hiç bir zaman gerçek sevgimizi belli edemeyiz bilmiyorum.
garip bir 'kavram' anne. cocugu doguran kisi manasina gelir. akabinde onu buyutmek adam etmek gibi bir misyon ustlenir. cocugun dogumunda salgilanan hormonlar annelik icgudusu denen seyi saglar. boylece anne cocugu kollar sever ona zarar gelecegine kendisine zarar gelmesini tercih eder vs.
ama bu hep boyle midir esas tartisilmasi gereken sey budur belkide. anne kavrami cocuklar uzerinde bir nevi hak iddia etmektir aslinda. yani anne cocuga cok fazla sey yapar. 9 ay karninda tasir. dogunca onunla adamakilli ilgilenen tek varliktir. gece aglayinca uyanan agrisi sizisi olunca ona bakan tek varlik annedir. tum bunlar anneye saygi duymayi gerektirir. ama onu kutsal yapmaz.
annenin cocuklari uzerinde hakki vardir mantikli bir onerme. ama anneler cocuklarin sahibi degildir. onlari bir noktadan sonra istedikleri gibi yonlendirme hakkina sahip olmamalidir. tamam cocuk yanlis birsey yaptiginda fatura hemen aileye ve en onemlisi anneye kesilir. ama bu sadece ama sadece belli bir yasa kadar olan durumlarda gecerlidir. aslinda irade sahibi mantikli bireyler olarak o zirhi ustumuzden cok cok once ergenlikle birlikte atmamiz gerekir. 18 yas bile bunun icin gectir. anne 15li yaslardan itibaren cocuklarini 'sevmeyi' kesmelidir artik. cunku bu yastan sonra her sevgi kirintisi ona zarar verir. kendi ayaklari uzerinde durmasi icin onunu acmalidir. her zaman arka planda bizi kollayan zorda kaldigimizda orada oldugunu bildigimiz birilerinin olmasi muazzam birsey. ama insanin kendine guvenebilmesi icin bu baskiyi hissetmemesi gerekir. cunku gunun birinde aniden bu zirh ustumuzden kalktiginda tepetaklak olma ihtimalimiz yuksektir.
anne olayi ilginc bana gore. cokca carpitilan yanlis kullanilan garip birsey. anneler tum yaptiklari fedakarliklari abartmayi severler. suphesizki onlara saygi duymamiz gerektigini dusunurler. eminim bircok insan aynen oyle dusunuyordur. yani annelerimize kayitsiz sartsiz saygi duymaliyiz onlara uff bile dememeliyiz onlari yargilamamaliyiz vs.
ama bence durum bu kadar parlak degil. en azindan tum anneler bunu hak edecek kadar parlak degil. bir kere bizden hak etmedigi halde kayitsiz sartsiz saygi bekleyen bir bunyeye cevabim aciktir. bana yaptigini soyledigin seylerin hic birini senden istemedim. madem birgun boyle dusunebilme potansiyeline sahiptin. dogurmasaydin o zaman.
sabahin korunde ** kisisel oda disinda, evde ne kadar acilabilir cam varsa hepsini acan ve banyo yolunda nezle, zaturre, grip tehlikesiyle karsi karsiya birakan sadist bayan.
aramizda kendisiyle cok anlamli soyle bir diyalog gecmistir;
+ ya anne sadist misin sen ya?
- yoo..
benim annem, güzel annem
beni al kollarına,
kucağında uyut beni,
ninniler söyle bana.
diye sürekli kendisine sevdiğimizi söylememiz gerekirken,
sürekli onu hoş tutmamız gerkirken sinirli olduğumuzda kızdığımız, aşağıladığımız, bir çoğumuzun arkadaşlarına gözükmesini istemediğimiz, değerini gerçekten de öldükten sonra anladığımız, ne kadar kalleşlik yapsak ta bizi asla zor durumda terketmeyen, hatta hiçbir durumda terketmeyen, allah'ın, peygamberlerini emanet ettiği, tapılası yüce varlık.
ben aslında...
ben aslında ne değil mi annem. seni çok özledim ben. biliyordum bu kadar özleyeceğimi. geçen gün resmini basıp bağrıma kaç kere öptüm kokladım. ağladım. biliyor musun annem ilk defa anladım o resimlere dokunuşları ellerimi yüzünden çekemedim. sana sarılmayı öyle özledim ki. öylesine nefessizim ki sensiz boğuluyorum her anımda. neyse ki bitecek bu ayrılık. az kaldı neyse ki sana sarılabilecegim. yanında ağlayamasam da gidip mutfakta orada burada ağlayıp görme diye koluma sileceğim yaşlarımı. bu özlem yanımdayken özlediğimden farklı değil aslında annem. seni hep böyle sevdim ben. ve hep cennetten tek bir melek eksilse senin onun yerine gideceğine inandım. insan bu kadar mı sevilir annem...
dünyada hakkı ödenmiyecek kutsal varlıklar doğurmak gibi essiz bir şansa sahip.yavrusunu her daim koruyan,besleyip büyüten asla kırgınlık duymayan allahın cennetinin en güzel yerini ayırdığı mübarek kadın.zaten sevginin son kırıntılarını bu dünyada taşıyan bir anneler ve çocuklar kaldı geri kalan her şey kirlendi yok oldu.
hayatımı zindan etmiş kadındır
doğduğumgünden bu yana 22 yıldır negiydiğimden ne yediğime kadar herşeye karışan ve beni mutsuz bir insan yapmak için gerekli herşey bilinçli yada bilinçsiz yapandır kendisi. saçlarımı bile onun istediği gibi kestirip uzatyana kadar sokağa çıkmayı reddetmeme neden olmuştur. odamı didik didik karıştırıp benim bile yerinibilmediğim şeyleri bulur , en işe yarar şeyleri çöpe atar ki bunların arasında bilgisayar malzemeleri de vardır.
gün boyunca konuşur , sürekli şikayet eder , sürekli sağının solunun ağrıdığını söyler ve bundan sizi sorumlu tutar. beyninizin içinde ona ait tek bir güzel anı kalmayana kadar sizi kemirmeye devam eder.
ondan nefert ettiğinizi annladığınız anda yapabilirseniz kaçın kurtulun yanından. yada benim gibi ikinizden birinin ölmesini bekleyin. başka türlü kurtuluşu yoktur çünkü.
elinin değdiği her yere güzelliğini bırakmış rüya kadın.
dalin kokusunda bile onu hatırlıyorum.
küçükken gözlerimi yakmamıştı hiç ama; şimdi gözlerimi dolduruyor.
saçlarım ipek gibi kokum bebek gibi..
bütün millet dalinci var mı dalin gibi..
ondan sonra hiç o günlerdeki kadar güzel kokmadım ben..
Seni 9 ay karnında taşıyan, bugünlere getiren. seven, okutan, ne halt yemiş olursan ol affeden, karnını doyuran, kendinden önce seni düşünen, seni en önemli yaşama nedeni olarak gören, senin kötü olduğunu duyduğu an altındaki bmw x5i kontakta bırakıp koşarak yanına gelen, alışverişe gittiğinde market sahibi Şaban usta'nın köşeyi dönmesine neden olan ve o yaptıgı alışverişleri apartmanın bilmem kaçıncı katına senin çıkarmanı bekleyen, odandaki bilgisayarının üstüne bile işlediği dantel örtülerden koyan, "anne bu ne" dediğinde ise, "tozlanmasın diye koydum" diyip seni güldüren, desenini çok beğendiği yeni koltuktakımının üzerini çarşafımsı birşeyle örten "misafir geldiğinde çıkarırız, şimdi kirlenmesin güzelim koltuk" diyen, seni her an kaybetmekten korkan değerli yüce insan şeysi..
bir derdiniz oldugunu, mimiklerinizden, sesinizden, durusunuzdan, gozlerinizden bir saniye icerisinde anlayabilecek tek kisi. derdinizi bilmeden sizin yerinize o uzulur, derdinizi sahiplenmek ister, ama elinden bir sey gelmez de. sesiniz kisildi diye gece uyuyamayan tek canli. ilk ve son gercek ask.
