Yıllarca beraber yaşadığım, ailem sandığım, yeri geldiğinde koruduğum, çişimi bile onların keyfine göre tutup yaptığım, insanların bi orman köşesine bıraktığı köpek gibi hissediyorum.
Hayatı halen seviyorum, sadece insana meylim yok. Yaş aldıkça inancım sarsıldı, güvenim kayboldu ve tahammül seviyem inanılmaz düştü. Mutluluğu kendimde aradıkça, başkalarına bağladığım dönemleri hatırlayıp gülümsedim, saflığımla yüzleştim. Artık iç aleminde bir münzeviyim...
Bügün çok anlamlı bir cümle okudum diyor ki; “insan ancak kendisini tam anlamıyla içine sindirdiği bir şeye teslim eder.” Eğer bir durumda karar vermekte zorlanıyorsanız, mütemadiyen erteliyorsanız demek ki içinize sinmeyen bir şeyler vardır...
Mutluluk ve geri dönütlerin güzelliği.
Dönemimizi tamamlayıp gidiyoruz darısı yeni dönemlerin başına.
Gururluyuz sözlük tüm imkansızlıklara rağmen deneyimlemesi çok zor bir o kadarda güzeldi.
Farkındalığın getirdiği yorgunluk. Atılan her adımın asli sebebini biliyorum ve bu beni mental açıdan çok yoruyor. Bir şeylerin olması gerektiği için değil de başka planlar çerçevesinde yapılmış olduğunu bilmek, yani hissedeceğim güzel duyguların bir planın parçası olduğunu bilmek beni yoruyor.
Yolda yürürken diğerlerinden farklı olduğunu gördüğüm kaldırım taşına bile bir anlam yükleyen ben, hiçbir şeyi anlamlı bulamıyorum artık.
geçmişte birlikte yaşadığım her şeyimi paylaştığım insanların artık hayatımın hiçbir yerinde olmaması hissi. zamanında benim yanımda olmayı tercih ettiler ama gerek kendi menfaatleri gerekse hayatın getirdikleri ve bizden aldıkları yüzünden artık hayatımda olmayışları. bunu normal karşılamam gerektiğini düşünüyorum artık çünkü bu hisse kapıldığım an itibariyle dinginliğe de eriştiğimi düşünüyorum. hayatıma girecek insana geçmişten bir not bırakmak gibi olacak ama, kalbimdeki yerini sonradan boşaltacaksan hiç gelme. çünkü orası rezerve edip kullanıp sonra da hiçbir şey olmamış gibi çekip gideceğin bir yer değil. ömrümün son 5 senesinde bunun acısını çok çektim bir kaç insandan. bu hataya artık düşmeyip kalbimi hak edene açacağım.
Ben genel olarak uzatma taraftarı hiç olmadım ki zaten; benimleyse yürür, ortaksa paylaşır, dinlerse duyar, duyarsa anlar, anlamaya çalışmıyorsa zaten anlamaz, yola hiç çıkmamışsak zaten yürümek beyhudedir; kısacası isterse zaten yapar; kendimizi kandırdığımız senaryolar bitti...
ben bazen hislerimin hiçbir dilde karşılığının olmadığını düşünüyorum. içim o kadar dolup öyle kötü taşıyor ki panik atak geçiriyorum ama sözlerle anlatamıyorum. sözlerin hiçbir tesiri kalmadı hayatımda. ne sözlerin ne bağırmaların ne vurmaların tesiri kalmadı.
