son 15 dakikasına kadar vasat ilerleyip,sonlarında "heh sonunda be" dedirten film.beklenti yüksek tutulursa benim gibi,hayal kırıklığına uğrayabilirsiniz.
izlediğim en tuhaf,en garip,en sıradışı filmlerden biri Possession.Baştan sona bir delilik film adeta.Oyuncuların performansları sanki hastahaneden iki şizofren getirilmiş ve bu replikleri söyleyin demişler gibi oldukça uçuk kaçık ve başarılı.Filmin anlatım tarzı da içerdiği konu da oldukça tuhaf.Film bir çiftin ayrılık sürecini olabilecek en tuhaf ve metaforik şekilde anlatıyor,izlerken nerdeyse sürekli ağzım açık bir şekilde izledim çünkü filmde olanları anlamlandırabilmek ve kavrayabilmek oldukça güç,kısacası hazmetmesi de izlemesi de oldukça zor bir film.Filmin iki saat gibi bir süresi var ve anlattığı konu itibariyle biraz ağır bir film ama dediğim gibi o kadar tuhaf bir anlatım dili ve sahneler var ki filmde,izlerken sürekli acaba şimdi ne olacak hissiyle izledim filmi,o yüzden izlerken hep meraklı ve şaşkın bir şekilde izlemeye devam ettiğimi söyleyebilirim.Teknik yönden de kurgusu hariç özellikle sinematografisi ve yönetmenin kamera açılarını beğendim,soundtrackler daha fazla kullanılabilirmiş ama soundtrackler de film gibi garip.Eğer Eraserhead filmini veya David Cronenberg filmlerinden birini izleyip beğendiyseniz bence bu filmi de beğenme ihtimaliniz yüksek çünkü film bence Lynch ve Cronenberg filmleri tadında tuhaf bir film ve oldukça farklı bir film.Ben filmi hem beğendim hem de izlerken etkilendim ve aklıma kazınan bir film oldu,tuhaf garip ve gerçek dünyanızdan sizi biraz da olsa soyutlayabilen filmleri seviyorsanız tavsiye ederim,ama dediğim gibi hazmetmesi ve anlaması zor bir film Possession.
Cesur,cüretkar ve derdini anlatmaya çalışan bir film Çekmeceler.içerik olarak Türkiye'de pek fazla değinilmemiş bir konuyu anlatıyor film; kadının cinsel hayat bağımsızlığı ve bu sahip olduğu bağımsızlığın sürekli baskı altında olması gibi konulara değinmiş diyebilirim.içerik olarak farklı bir konu ele alınmış,peki bu ele aldığı konuyu iyi anlatabilmiş mi derseniz,ne çok iyi ne de kötü bir şekilde anlatmış diyemem çünkü biraz fazla yüzeysel ve abartılı işlenmiş.Filmin kurgusunu beğenmedim,sürekli flashback'ler ve flashforward'lar yapılmış filmde ve ben genel olarak bu tarz flashback ve flashforward'ların dağınık bir şekilde serpiştirildiği filmleri pek sevmiyorum,kurgusunu beğenmesem de teknik olarak özellikle kamera kullanımı,ışık kullanımı ve sinematografiyi Türkiye standartlarına göre beğendiğimi söyleyebilirim.Film için sürükleyici diyemem ve bana kalırsa sevişme sahneleri biraz fazla abartılmış hatta bir ara erotik türde bir film izliyormuş gibi hissettim,sanırım bu kadar çok fazla cüretkar sahne olmasının sebebi yönetmenlerin hadi limiteri zorlayalım düşüncesinden dolayı olabilir.Ayrıca küfürlü diyalogların bazılarının fazla yapmacık olduğunu düşündüm izlerken filmi.Oyunculukları pek beğenmedim,sadece Nilüfer Açıkalın ve Tilbe Saran'ın oyunculuk performanslarını beğendim diyebilirim,filmin soundtrackleri oldukça başarılı olmuş.Filmin senaryosu bana kalırsa biraz zorlama olmuş yani sanki biraz dikkat çekmek ve "bakın biz böyle cüretkar ve cesur bir film yaptık" demek istemişler gibi geldi bana,ayrıca film bittikten sonra aklımda soru işaretleri de kaldı,senaryodaki detaylar iyi oturtulamamış ve biraz üstün körü olmuş gibi geldi bana.Fakat dediğim gibi filmin teknik yönü başarılı diyebilirim Türkiye'deki sinema sektörü standartlarına göre.Son olarak vasatı aşan bir film,fakat sinemada izlenecek kadar iyi olduğunu düşünmüyorum,yer yer etkileyici bir havasının olduğunu da söylemliyim filmin,böyle cesur ve derdini anlatmak isteyen filmlerin çoğalması gerektiğini düşünüyorum,en azından evde izlenebilir,izlenirse vakit kaybı olmaz.
Etkileyici,farklı,eleştirel kısaca yılın en iyi filmlerinden biri olduğu su götürmez bir gerçek.Filmi uzun zamandır bekliyordum,beklentilerim yüksek bir şekilde sinemaya gittim ve beklentilerim tatmin olmuş bir şekilde de sinemadan çıktım.Birdman sadece bir ödül/gişe filmi değil,ayrıca bir Hollywood özellikle süper kahraman filmleri eleştirisi bir film,bu yüzden de bu film ayrı bir değerli,hem Hollywood'un o pırıltılı trilyonlarca paraya çekilmiş filmlerine giydiren bir film,hem günümüzdeki fenomen/trend/ünlü olmanın ne kadar kolay ve ucuzlaştığını gözler önüne seren bir film,hem de çekimleri olsun müzikleri olsun oyunculukları olsun gerçekten sinemaya sanat için giden insanları tatmin edebilecek bir film.Filmin plan sekanslarıyla çekilmesi ise enfes bir seyir zevki oldu benim için,bu plan sekansları da oldukça filme iyi yedirilmiş,yani filmdeki kamera kullanımı fazlasıyla başarılı,ayrıca filmde zaman zaman güldüğümü de söylemeliyim,fakat film ne salt bir komedi ne de salt bir dram değil,komedi ile dram harmanlanarak seyirciye sunulmuş.Oyunculuklar çok başarılı özellikle Michael Keaton ve bana göre Figth Club'tan sonra en iyi performansını bu filmde sergileyen Edward Norton harika oynamışlar,keza diğer yardımcı oyuncular da çok başarılı oynamışlar.Fakat filmde beğenmediğim sanırım tek nokta ise filmin ilk yarısında yan karakterlerin iç-dış dünyası seyirciye yansıtılmışken film ilerledikçe yan karakterlerin bir anda ortadan kaybolması ve nerdeyse sadece baş karaktere odaklanılmasını ben pek beğenmediğimi söylemeliyim,çünkü filmin başından ortasına kadar yan karakterler de filmin merkezindeyken bir anda ortadan kaybolup sadece baş karaktere odaklanılması bana biraz kolaya kaçılmış ve eksiklik gibi geldi,senaryodaki bu -bana göre- çarpıklık dışında filmde beğenmediğim bir şey hatırlamıyorum.Ayrıca sinematografinin ve filmin müziklerinin de çok başarılı olduğunu söylemliyim.Son olarak Birdman kesinlikle sinemada izlenilmesi gereken,hem içerik olarak hem de teknik bakımdan yılın en iyi filmlerinden biri olduğu şüphesiz,aldığı Oscar'ları hak eden bir film,sinemada izlemenizi tavsiye ederim.
Filmin çıkış noktası iyi olsa da filmi genel olarak tam beğendiğimi söyleyemem, özellikle içerik olarak.Filmin siyah beyaz olması filme ayrı bir tarz katmış,filmin hem siyah beyaz olması hem de kullanılan müzikler sayesinde de ortaya cool bir film çıkmış diyebilirim,fakat filmin yönetmeni sanırım bir Tarantino veya Robert Rodriguez hayranı,çünkü film sanki Tarantino dram gerilim türünde bir vampir filmi çekse heralde buna benzer bir film olurdu,açıkçası ben izlerken aklıma Tarantino filmleri ve Sin City filmi geldi aklıma.Filmin olay örgüsünü hiç beğenmedim filmde zaten bir bütünlük yok gibi.Farklı bir film olduğu su götürmez bir gerçek fakat hem senaryo hem de filmin olay örgüsü bence vasat.Vampir kız karakteri oldukça başarılı olmuş,sanki bir çizgi romandan fırlamış gibi.Filmde kullanılan müzikler filme etkileyicilik katmış.Filmde baştan sona tam bir bütünlük olmadığı için ve zaman zaman kısır döngüye girdiği için de film zaman zaman sıktı beni.Son olarak beklentilerimin altında çıkan bir film oldu A Girl Walks Home Alone at Night,teknik yönden etkileyici olsa bile içerik olarak pek beğenmediğimi söylemeliyim,daha iyi bir film yapılabilirmiş.
Etkileyici ve sıradışı bir film Plemya.Aslında Plemya filmini seyretmeyi tam olarak herhangi bir film seyretmek olarak görmüyorum,Plemya filmini seyretmek film izlemekten ziyade sinemasal bir deneyim bence,özellikle Plemya'yı sinemada izlemek insana gerçek anlamda sanatsal bir aktivite içinde olduğunu hisettiriyor.Filmin içeriği oldukça sert,filmde şiddette var fuhuşta var aşkta var.Filmin içeriği bu kadar sert olmasına rağmen anlatım dilinin yani filmde hiç diyalog,altyazı,müzik olmaması filmdeki bu sert sahnelerin etkileyiciliğini azaltmış diye düşünüyorum,keşke filmde en azından müzik kullanılsaymış.Yalın bir anlatım,bol bol tek plan,jest ve mimikler yoluyla karakterler arası diyalog ve şiddetle cürretkarlığın iç içe girdiği sahneler bu filmi genel olarak özetliyor diyebilirim.Filmdeki kürtaj sahnesi de oldukça etkileyici olmuş.Bu arada film bence gereğinden fazla uzun tutulmuş,yönetmenin tek plan çekimlerinin de filmin gereğinden fazla uzun olmasına sebep olmuş olabilir ama bence en azından film yaklaşık 10-15 dakika daha kısa olabilirmiş.Ayrıca film bir süre sonra biraz kısır döngüye giriyor bu da izlerken biraz sıktı beni.Son olarak beklentilerimin biraz altında kalsa bile Plemya gerçekten sıradışı bir film ve sinemasal bir deneyim,eğer gerçeklikten biraz da olsa soyutlanmak istiyorsanız veya gerçek anlamda farklı bir film izlemek istiyorsanız Plemya'yı tavsiye ederim.
izlediğim en saykodelik filmlerden biri Enter The Void.Öncelikle şunu belirtmeliyim ki Gaspar Noe'nin tarzını bilmiyorsanız bu film sizin için anlamsız bir film olarak gelebilir,fakat Gaspar Noe'nin tarzına aşina olanlar bu filmin neden böyle bir film olduğunu sorgulamayacaklardır bile.Ben Irreversible'yi bu filme göre daha çok beğendiğimi ve etkilendiğimi söylemeliyim,fakat Enter The Void'in daha önce izlemediğim ve tatmadığın adeta bir sinemasal deneyim olduğunu da belirtmem gerekir.Ben filmin içeriğini yani senaryosunu pek beğendiğimi söyleyemem,fakat filmin teknik yönünü çok beğendim;özellikle filmdeki kamera kullanımlarını ve ışıklandırmaları çok beğendim ve etkilendim.Bana göre filmin en büyük handikapı süresinin gereğinden fazla uzun olması,evet çok uzun süresi olmasına rağmen nerdeyse bir anı bile klişe kokmuyor film,fakat hem izlenebilirlik hem de tahammül eşiği bakımından film keşke şöyle bir 15-20 dakika daha kısa olsaymış,açık söylemek gerekirse ben yer yer sıkıldım izlerken,bazen de kısır döngüye girdiği için film yer yer bayabiliyor.Fazlasıyla karmakarışık,bünyede uyuşturucu etkisi yaratan,neler olduğu kolay kolay kavranamayan bir film Enter The Void,yani izlerken izleyeni şok eden,baş döndüren ve vuran bir gücü var.Filmin atmosferinin de çok başarılı olduğunu söylemeliyim sürekli karanlıklar içerindeki durmaksızın yanıp sönen rengarenk ışıklar,dönen kameralar adeta seyirciyi bitmek bilmeyen bir uyuşturucu tribine sokmuş hissi yaratabiliyor.Her ne kadar teknik yönden beğensem bile dediğim gibi içerik olarak pek beğenmedim,keşke bu teknikler daha başarılı bir senaryo ve olay örgüsü ile birleştirilseymiş.Ayrıca filmin giriş jeneriği bugüne kadar ki izlediğim -bana göre- en etkileyici jenerik.Son olarak Enter The Void; sarsıcı,baş döndürücü,daha önce eşine benzerine belki de hiç rastlamadığınız bir film ve bir deneyim adeta.Eğer normal bir film izlemekten ziyade sıradışı bir deneyim yaşamak istiyorsanız veya kendi dünyanızdan soyutlanmak istiyorsanız Enter The Void'i size tavsiye edebilirim.
Mahsun Kırmızıgül'ün en kötü filmi.Öncelikle filmi izlemeden önce zaten pek bir beklentim yoktu çünkü hem konusu hem de fragmanı beklentisiz izlemem gereken bir film olduğuna dair sinyaller vermişti bana,bekletim olmamasına rağmen yine de film benim -olmadığına inandığım- beklentilerimin altında kaldı.Film çok sağlam bir açılış sekansıyla başlıyor,hatta açılış sekansını biraz Orson Welles'ın Touch of Evil filminin açılış sekansına benzettim,açılış sekansından sonra ise filmde beni tatmin eden unsurlar; birincisi çok sağlam oyunculuklar,ikincisi ise uzak çekimler,üçüncü filmin müzikleri.Yani hem senaryo hem de filmin olay örgüsü vasat.Zaten bu oyunculuklar ve filmin müzikleri olmasa Mahsun Kırmızıgül ne yaparmış merak ediyorum çünkü sürekli oyunculuk performanslarıyla filmin fon müziği harmanlanmış ve seyirciye sunulmuş.Film baştan sona kısır döngü içerisinde ve Mahsun Kırmızıgül'ün acıtasyon fetişinin vücut bulmuş hali diyebilirim Mucize için.Ben izlerken sıkıldığımı söylemeliyim,çünkü film dediğim gibi hep dönüp dolaşıp aynı şeyi seyirciye aktarıyor,ayrıca "köye gelen azimli öğretmen" gibi klişe bir ana konuyu da filme serpiştirerek sanki New York'ta Beş Minare gibi Türkiye standartlarının üstünde bir filmi Mahsun Kırmızıgül çekmemiş hissi yaratıyor insanda.Aziz karakterini canlandıran Mert Turak başta olmak üzere bütün oyuncular harika performanslar sergilemişler.Oyunculuklar ve filmin müzik kullanımı sayesinde de zaman zaman beni etkiledi film.Filmin sonu ise artık bu kadar da olmaz dedirtiyor,film genelinde hakim olan vasat senaryo tadı filmin sonunda da kendini gösteriyor ve akılda birçok soru bırakıyor.Son olarak ben filmi pek beğenmedim ve sinemada izlenilmesi gereken bir film olmadığını düşünüyorum,düşük bir puan vermem gerekiyor fakat sırf oyunculuklar ve filmin müzikleri için biraz daha fazla veriyorum puanımı.
Baştan sona ağır,durağan,eleştirel bir film Leviathan.Öncelikle filmi izlemeyenlere şunu söylemeliyim ki film festival filmi o yüzden filmi izlemeden önce sürükleyici veya çok hareketli sahneler beklemeyin.Ben daha önce Andrei Zvyagintsev'in Dönüş filmini izlemiştim ve beğenmiştim,bu film Dönüş'e göre içerik bakımından daha zengin ve doyurucu olsa bile görüntüler(sinematogafi vs.) yönünden bence Dönüş daha iyi bir film.ilk başlarda siyasal otoriteleri eleştirerek başlayan film daha sonra bir ailenin dağılışı ve tekrar yine siyasal otoritenin gücünü eleştirerekte son buluyor.Açıkçası ben filmin senaryosunun biraz dağınık olduğunu düşünüyorum,ilk önce bir arazi çatışmasıyla başlayıp daha sonra aile içi probleme odaklanıp sonra tekrar bir anda siyasi bir konuya geçilmesi sanki senaryonun biraz dağınık olduğuna dair düşünmeme sebep oldu.Otoriteleri eleştiriyor film ama bence çokta etkileyici veya duyup görmediğimiz şeyleri eleştirmiyor,sanırım Türkiye'de yaşadığım için bu olaylar bana çok yabancı gelmedi belki de.Film,dediğim gibi baştan sonra durağan olmasına rağmen hem içerdiği konu itibariyle hem de oyunculuklarıyla sıkmadan hatta merak ettirerek izletiyor kendini.Keşke filmin soundtrackleri daha fazla kullanılsaymış.Son olarak film beklentilerimin biraz altında kalsa da ben izlerken keyif aldığımı söyleyebilirim,özellikl Andrei Zvyagintsev filmleri sevenlere tavsiye ederim.
Baştan sona müzikle sarmalanmış bir adanmışlık filmi.Açıkçası filmi izlemeden önce beklentilerim vardı; hem aldığı puanlar olsun hem de aldığı yorumlar olsun beklentilerimi oldukça yükseltmişti,peki film beklentilerimi tam olarak karşıladı mı diye sorarsanız,yüzde yüz karşıladı diyemem fakat baştan sona izlerken keyif aldığım ve bir saniye bile sıkılmadığım bir film Whiplash.Ben izlemeden önce filmin olay örgüsünün böyle olacağını sanmıyordum,fakat her ne kadar beklediğim gibi bir olay örgüsü olmasa bile beni etkilemeyi başardı.Fakat ben bu kadar çok müzikal sahnelerin ön planda olacağını beklemiyordum; tamam filmin kapağı,hikayesi,fragmanı hep müzik üzerine fakat filmde daha çok dramatik ve psikolojik sahneler bekliyordum fakat bence filmde biraz gereğinden fazla müzikal sahneler vardı hatta filmden çıktıktan sonra sanki bir caz konserinden çıkmış gibi hissettim bile diyebilirim ki ben filmdeki müzikleri dinlerken oldukça keyif aldım,yani sorun müzikler değil filmin fazla müzikal sahneler üzerinde durması ve o müzikal sahneleri uzun tutması.Oyunculuklar harika,Miles Teller ve J.K. Simmons döktürmüş,başlarda ben J.K. Simmons'un karakterini biraz fazla karikatürize edilmiş bulsam da filmin ilerleyen dakikalarında bu düşüncemi J.K. Simmons gösterdiği performansla unutturdu.Sinematografisi de filmin oldukça başarılı,keza filmdeki müzikler de oldukça hoş ve keyif verici.Keşke film,Miles Teller'in canlandırdığı karakterin yaşadığı psikolojik gerilimler üzerinde biraz daha fazla dursaymış.Miles Teller'in canlandırdığı karakterin müziğe ve çaldığı enstürmana bu kadar adanmış olması da ayrı bir etkileyicilik katmış filme ve karaktere.Son olarak ben filmi beğendim,bence bir başyapıt değil fakat izlerken hem insanı etkileyen hem de müzikal sahneleriyle keyif veren bir film olmuş,özellikle müziğe karşı ayrı bir tutkusu olan insanlara tavsiye ederim.
Yönetmenine,oyuncu kadrosuna bakıp yüksek beklentilerle izlemediğiniz takdirde izleyeni hayal kırıklığına uğratmayan bir film diyebilirim,bu demek değil ki çok iyi bir film veya çök kötü bir film,sadece farklı diyebileceğim bir film belki de.Öncelikle filmde Hollywood dünyasının ne kadar dejenere,açgözlü,hırs ve başarıya olan bitmek bilmeyen açlığını anlatıyor denilebilir ve ayrıca çarpık ilişkiler de filmde işlenen bir konu.Oyunculuklar,bence filmin en iyi yanı özellikle Julianne Moore ve Evan Bird'ü çok beğendim.Soundtrackler daha fazla ve etkin kullanılabilirdi.Durağan işlese de baştan sona sürükleyici,zaman zaman ilginç diyalogların ve sahnelerin olmasıyla da izleyene farklı bir tat sunan bir film Maps to the Stars.Beklentilerinizi çok tutmadığınız takdirde,izlerken keyif alabileceğiniz bir film,sinemada olmasa da en azından evde izlediğiniz takdirde bir şey kaybetmeyeceğinizi söyleyebilirim.
Beklediğimden daha iyi çıkan,komedi ile dramın harmanlandığı oldukça kaliteli bir yapım.Film,bir yazarın çocukluğunu ve kendi hayatından kesitler sunuyor seyirciye.Fakat bu yazarın çocukluğu normal bir çocukluk değil,babası ve amcaları kaçık tipler ve belki de onların da sayesinde bu yazarın hayatını ve karakterini nasıl şekillendirdiğini de anlatıyor film.Baştan sona sürükleyici,doğal ve sağlam oyunculuklarıyla aklımda yer edecek başarılı bir Avrupa filmi De helaasheid der dingen.Baştan sona izlerken bir an bile sıkılmadım çünkü film hem sürüklüyor,hem eğlendiriyor,hem de yer yer hüzünlendiriyor yani zamanınızın güzel geçmesini sağlıyor.Bazı replikleri de olukça hoş filmin.Film aslında bakarsanız biraz erkek filmi diyebilirim,hem içinde barındırdığı sert mizaç olsun hem de erkekliğe dair öğelerin filmde kullanılması filmi biraz erkek filmi diyebileceğimiz bir kategoriye sokmuş bence.Filmin müziklerini pek beğenmedim,oyunculuklar oldukça başarılı.Bazı gereksiz sahneler vardı,ayrıca filmde cevabı seyirciye tam olarak verilmeyen birkaç soru da vardı.Çocuğun babasına yatılı okulda kalmaya devam etmek istediğini söylediği sahne de bence filmin en etkileyici sahnesiydi.Son olarak ben filmi beğendim ve başarılı buldum,tavsiye ederim.
Ağır ve durağan işleyen bir Avrupa draması Pozitia copilului.Ben Avrupa sinemasını sevdiğim için filmin ağır işlemesi beni sıkmadı fakat Avrupa sinemasına alışkın olmayanlar için Pozitia copilului filmi sıkıcı gelebilir.Filmden baştan sona gerçekçilik akıyor,yani ne yapmacık bir oyunculuk ne olağan dışı bir olay yok filmde,sanki tanıdığımız birinin bize anlatmış olduğu bir hikayenin filmi,fakat dışarıdan böyle gözüksede filmin daha derinlerinde aile ilişkiler,anne-oğul ilişkisi gibi mevzular da işleniyor,hatta anne-oğul ilişkisine dair Freud ve Adler vari fikirlerin bir anlatımı da söz konusu diyebilirim.Film,dediğim gibi baştan sona gerçekçi,ciddi ve salt bir dram filmi,sanırım gerçekçiliği arttırmak için de filmde (cep telefon müziği hariç) herhangi bir fon müziği yok,sade ve gerçekçi bir anlatım söz konusu filmde.Oyunculuklar başarılı,fakat ben özellikle Luminita Gheorghiu oyunculuğunu çok beğendim,adeta tek başına filmi götürmüş.Filmin finalindeki ölen çocuğun ailesiyle olan görüşme de bence filmin en vurucu sahnesi olmuş.Son olarak ben filmi beğendim diyebilirim,kesinlikle izlenmeli diyebileceğim bir film değil belki,ama Avrupa sineması severlere tavsiye edebilirim.
Karmakarışık,kafa karıştırıcı,etkileyici,şaşırtıcı ve son zamanların en iyi filmlerinden biri Interstellar.Açık söylemek gerekirse bilim-kurgu filmlerini pek sevmem,zaten bu filmi de sırf Nolan filmi diye izlemek istedim ve resmen sinemadan şok geçirmiş ve fazlasıyla etkilenmiş bir şekilde çıktım.Filmin gerçeklerle ne kadar örtüştüğü veya filmde uzayla ilgili gerçekle örtüşmeyen detaylar umrumda bile değil,çünkü bu film bir belgesel değil bir kurgusal hikayeyi anlatıyor,bu yüzden filmi izlerken mümkünse hata aramaya çalışmayın,onun yerine bütün konsantrasyonunuzu filme verin ve filmi dikkatlice izleyin çünkü gerçekten karışık ve bolca detay içeren bir film.Öncelikle şunu söylemeliyim ki filmin ilk yarısı bittikten sonra tatmin olmadım,hatta baş karakterin bir anda o olayın başına geçmesini saçma buldum,ayrıca baş karakterin bir anda uzaya gitmesini de çok oldu bittiye getirilmiş hissine kapıldım; fakat filmin ikinci yarısı o kadar şahane ve şaşırtıcı ki filmin ilk yarısındaki bütün olumsuz düşüncelerim mıhlanarak kayboldu.Film evet bir bilim-kurgu filmi ama dramı da oldukça iyi işlemiş Nolan kardeşler,C.Nolan'ın diğer filmlerinin aksine bu filmde dram oldukça güçlü bir unsur filmde.Özellikle baş karakterin çocuklarını yıllar geçtikten sonra izleyip ağladığı sahnede tüylerim diken diken oldu tabi bunda Matthew McConaughey'in de harika oyunculuğunun katkısı var.Filmde çok fazla bilimsel terim var ve açıkçası solucan deliği veya karadelik hakkında pek fikir sahibi bir insan değilim o yüzden filmi izlerken biraz fazla bilimsel terim içinde boğulduğumu hissettim diyebilirim fakat filmin senaryosu o kadar harika ki detaylar o kadar güzel filme serpiştirilmiş ki filmin sonunda resmen "yok artık" dedim,zaten Nolan'ın Batman serisi haricinde filmlerinin senaryolarının geneli insanı şaşırtmaya endekslidir ve Nolan çoğu filminde olduğu gibi bu filminde de seyirciye adeta bir tokat savuruyor ve seyirci filmin sonunda affalıyor adeta,filmin sonu gerçekten çok iyi bağlanmış ve filmdeki detaylar da çok güzel ve etkileyici bir şekilde birbirine bağlanmış.Filmin müziklerine de ayrı bir parantez açmam gerekiyor çünkü bence hiçbir Nolan filminde olmadığı kadar etkileyici ve duygu yüklü soundtrackler var filmde ve filme resmen ayrı bir etkileyicilik katmış bu Hans Zimmer imzalı soundtrackler.Intersellar'ın Gravity'den çok daha iyi bir film olduğunu da söylememe gerek yok heralde.Oyunculuklar zaten çok başarılı özellikle Matthew McConaughey dram yüklü sahneler de çok iyi bir iş çıkarmış.Film,çoğu Nolan filminde olduğu gibi bir değil birkaç defa izleyerek anlaşılabilmesi daha kolay bir film olacaktır,gerçekten anlaması oldukça güç bir film.Çok uzun süresine rağmen bir an bile sıkılmadım,aksine hep merakla heyecanla izledim filmi,hatta film daha uzun olsaymışta yine sıkılmadan izlerdim heralde,o derece sürükleyici ve heyecanlı bir film.Filmin görselliğine de ayrı bir parantez açmak gerekiyor çünkü filmin uzay tasviri vs. çok başarılı resmen insan aklının kavrayamayacağı yerleri tasvir etmişler filmde.Ayrıca filmi 3D izlemek isterdim ama sanırım sadece IMAX 3D şeklinde gösteriliyor.Son olarak ben filmi çok beğendim,seyirci için çok farklı bir tecrübe Interstellar,kesinlikle son zamanların en iyi ve en etkileyici filmlerinden biri,gidip kesinlikle sinemada bu filmi izlemenizi tavsiye ederim.
Film hakkında gerçekten karışık duygular içerisindeyim.Filmi uzun zamandır bekliyordum ve "filmekimi" sayesinde sinemada izleyebildim.Film hakkında niye karışık duygular içerisindesin derseniz şunu söyleyebilirim ki filmi izlerken hatta film bittikten sonra küçük bir hayal kırıklığına uğradım çünkü filmi izlemeden önce gerçekten çok büyük beklentilerim vardı,film bittikten sonra evet güzel film dedim ama o büyük beklentilerimi tam tatmin etmiş miydi film tam eminim değildim,fakat salondan çıktıktan sonra filmin etkisini öyle üzerimde hissettim ki,hele filmde çalan bir şarkıyı ne zaman dinlesem içim sızlıyor adeta bunun sebebi de filmdeki mükemmel ötesi oyunculuklar.Açıkçası Xavier Dolan'ın genel olarak filmlerine harika demesem de tarzını beğendiğim bir yönetmen özellikle yönetmenliği,filmlerindeki sinematografi ve müzik seçimlerini her zaman beğenmişimdir fakat Xavier Dolan'ın bence senaryo ve olay örgüsünü oturtmada hala birtakım sorunları var.Filmin senaryosu harika değil,filmin senaryosu çok orjinal değil,filmin olay örgüsü bence aksaklıklar içeriyor; fakat filmdeki harika oyunculuklar,filmdeki samimiyet,filmdeki karakterlerin birbirleriyle olan gerçekçi uyumları beğenmediğim detayları bana unutturuyor.Bana kalırsa Xavier Dolan'ın Laurence Anyways filminin senaryosu bu filmin senaryosundan daha iyi fakat Mommy'nin etkileyiciliği belki de Xavier Dolan'ın hiçbir filminde yok bunun sebebi de dediğim gibi kelimelerin kifayetsiz kaldığı oyunculuk performansları.Filmde Freud'tan biraz etkileşimler de hissettim anne-oğul ilişkisi üzerine.Xavier Dolan'ın en beğendiğim özelliklerinde biri olan müzik kullanımı bu filmde de başarılı diyebilirim,fakat diğer filmlerinin aksine(Tom a la ferme hariç) biraz bu filmde müzikler sahnelerle uyuşmamış gibi geldi bana.Filmdeki 1:1 ekran formatının filmdeki olaylara göre genişleyip sonra yeniden 1:1 formatını dönmesi gerçekten orjinal ve etkileyici.
Filmin en beğendiğim yanı oyunculuklar demiştim; Anne Dorval gerçekten mükemmel ötesi oynamış,Antoine-Olivier Pilon da keza müthiş oynamış zaten bu ikilinin uyumu filmde inanılmaz iyi ve gerçekçi,Suzanne Clement de her zamanki gibi çok başarılı fakat onun karakteri bence biraz etkisiz ve arka planda bırakılmış gibi geldi,bence Xavier Dolan oyuncularına minnettar olmalı,çünkü eğer oyunculuklar bu derece güçlü ve uyumlu olmasa bence bu film bu kadar etkileyici olmazdı,tekrardan söylemem gerektiğini hissediyorum Anne Dorval ve Antoine-Olivier Pilon müthiştiniz! Filmin sinematografisini de başarılı buldum.Filmin sonu ise benim için hayal kırıklığı oldu,filmin sonundaki Lana Del Rey şarkısı çok iyi oturmuş fakat film pat diye bitti ve sanki bir yere bağlanmamış hissi verdi bana.Bir de her ne kadar filmlerde müzik kullanılmasını çok sevsem de filmde bazı sahneler gerçekten klip izliyormuş hissi verdi.Son olarak ben filmi beğendim,Xavier Dolan'ın senaryo olarak belki en iyisi değil fakat etkileyicilik ve çarpıcılık bakımından şuana kadar en iyi filmi diyebilirim,oyunculuklar için puanımı biraz daha fazla veriyorum.
Etkileyici bir senaryosu olan ve süresine rağmen seyirciyi bir an bile sıkmayan,izleyeni genellikle diken üstünde tutan başarılı bir gerilim Gone Girl.Film dışarıdan bakıldığı zaman sıradan bir kayıp kadın hikayesi gibi duruyor ama inanın bana o klişe filmlerden biri değil,ince ince işlenmiş bir intikam hikayesini anlatıyor bu film.Filmin süresi yaklaşık iki buçuk saat olmasına rağmen hiç sıkmıyor,hep acaba şimdi ne olacak hissiyle izliyor insan filmi ve film ilerledikçe asıl gerçekler de su yüzüne çıkmaya başlıyor ve filmin başındaki gayet sıradan gözüken bir kayıp vakası kendini "yok daha neler" mottosuna bırakıyor.Film sadece bir gerilim filmi değil ayrıca erkek-kadın ilişkisi klişelerine de,erkek-kadın ilişkilerinin gerçek yüzünü de gösteren bir film.Flashback sahneleriyle film asıl tadını buluyor diyebilirim,zaten flashbackler sayesinde de neyin ne olduğu anlatılıyor seyirciye.Fakat bence filmin düğümü erken çözüme kavuşturulmuş,keşke bu ana düğüm filmin daha sonlarına bırakılsaydı,yani bence filmin düğümü biraz erken çözülmüş.Oyunculuklar başarılı,bence bu sene Rosamund Pike'nin Oscar da adaylık kazanma şansı çok yüksek,ayrıca soundtrackler de oldukça başarılı.Uzun zamandır sinemada böyle kaliteli senaryosu olan bir film izlememiştim bu film iyi geldi diyebilirim.David Fincher'ın en iyi filmi değil fakat izlenmesi gereken bir -gerilim- filmi yapmış yine David Fincher.Son olarak oldukça başarılı ve etkileyici bir film Gone Girl,ben senaryosu için puanımı biraz daha fazla veriyorum,sinemada izlemenizi tavsiye edebilirim.
Saç baş yolduran filmlerden biri diyebilirim Viridiana için.Açıkçası izlemeden önce bu kadar iyi bir film ile karşılaşacağımı tahmin etmiyordum ve izlediğim ilk Luis Bunuel filmi olduğunu da söylemeliyim.Açık söylemek gerekirse film yaklaşık son yirmi beş dakikası hariç filmin pek fazla numarası yok fakat film ne zamanki sonlara geliyor ve özellikle filmin sonundaki yemek sahnesi ve akabinde gelişenler sinirden resmen saç baş yoldurdu bana,filmin sonu tam anlamıyla sinir bozucu.Film,dindar ve rahibelik eğitimi alan bir kızın eniştesinin evine gelmesi ve sonrasında yaşanılan olayları anlatıyor.Fakat filmin ilk bir saati oldukça ağır ve durağan bir tempoda ilerlerken,filmin yaklaşık son yarım saati insanı oldukça sinir eden ve nerdeyse filmdekilere küfür etmenize sebep olacak cinsten sinir bozucu,oldukça eleştirel ve de gerçekçi bir film.Oyunculuklar da oldukça başarılı diyebilirim.Film,insanlara fazla güvenilmemesi gerektiğini söyleyen ve sadece din ile eğitilen gerçek dünyaya kapalı bir şekilde yetişen insanların gerçek dünya sahnesine çıktıklarında ne gibi zorluklar yaşayabileceğini de sert bir dille anlatan bir film kanımca ve bana kalırsa gerçekten başarılı bir film,sırf son yirmi beş dakikası için bile filmi tavsiye ederim,fakat şunu da söylemeliyim ki film sinirlerinizi hoplatabilir.Sırf filmin sonundaki yemek sahnesi ve sonrasında gelişen olaylar gerçekten sinirimi bozabildiği için puanımı biraz daha fazla veriyorum.
Ağır,ciddi ve hikayeden ziyade karakterler ve kendileriyle olan hesaplaşmalarının üzerinden giden bir film.Açıkçası filmi Philip Seymour Hoffman almış tek başına götürmüş zaten bu adam hangi rolde oynadıysa hepsinin hakkını verdi,eğer bu adamın ne kadar iyi bir oyuncu olduğunu görmek istiyorsanız Boogie Nights,The Master ve bu filmi izleyin ve ne kadar yetenekli bir oyuncuydu onu görmüş olursunuz.Filme gelirsek film baştan sona ağır bir tempoda ilerliyor,hatta nerdeyse hiç böyle heyecanlanarak izlediğim bir sahne hatırlamıyorum ama filmin en güzel yanlarından biri de her ne kadar ağır olsa bile merakla kendini sonuna kadar izletmesi,aynı Truman Capote gibi izlerken ben de bu hikayenin sonunun nasıl biteceğini merak ettim ve açıkçası filmin sonu biraz hayal kırıklığı oldu,ben şaşırtıcı bir son bekliyordum,ama tabi gerçek bir hikayeden esinlenildiği için de filmin sonu şöyle olsaydı diyemiyor insan.Her ne kadar ağır ve ciddi olsa bile Philip Seymour Hoffman'ın ses tonu ve zaman zaman anlattığı hikayeler sayesinde filmin o ciddi havası bozularak insanda tebessüm oluşmasını sağlıyor.Filmde genel olarak hem Truman Capote hem de arkadaş olduğu katilin kendileriyle olan hesaplaşmaları işleniyor,ayrıca Capote karakterinin ben gerçekten iyi mi yoksa kendini düşünen iki yüzlü bir egoist mi olduğunu tam çözemedim çünkü sanki Capote'nin gerçek anlamda iki yüzü varmış gibi,bazen naif hassas bazen de egoist ve bencil davranışları var filmde.Film soundtrack bakımından başarısız.Son olarak ben filmi beğendim diyebilirim,bana kalırsa bir başyapıt değil fakat Philip Seymour Hoffman için bile izlenebilir.
