barış, sevgi ve bilgelikle etrafına insan toplamasıyla ünlü lider hz. isa'ydı. Sürdürülebilirdi. Savaşlar ve kan olmayan bir düzen tesis edilebilirdi. Fakat en yakılarının-havarilerinin- bile gördükleri onlarca mucizeye rağmen onu yalnız bırakması, ona inanan kitlenin bu çarmıh - şiddet olayıyla korkutulup sindirilmesi sonraki liderler için önemli bir ders oldu. sorunları sevgi ve barışla çözmeye kalkarsak isa gibi yalnız bırakılır ve yok ediliriz. Ve artık güç şiddetle ölçülecekti. Ne kadar şiddetli o kadar güçlü. Aksini ispata yeltenip, ılımlı ve barışçıl yoldan biraz kalabalık toplayabilen ve şiddet kullanmayı reddedenler ya yeterince güçlü bulunmadı ya da cezalandırıldı, derisi yüzüldü, yakıldı ya da zindanlar vs. Yok edildi yani. Neyle? Şiddetle. iktidar öyle bir saha ki, öldürmezsen öldürülüyorsun. Bu da şiddeti varım, buradayım demenin ve yola devam edebilmenin tek yolu haline getiriyor. işte bu yüzden siyaset ve tarihten tanıdığımız bildiğimiz bütün büyükler bununla büyük olmuştur. %100'ü.
Bir çok çeşidi vardır.
Bir mama kabını tekmelemek şiddettir mesela.
Tayt giydi diye bir kadına imalı sözler sarf edip, imalı hareketlerle orospu gibi davranmakta şiddettir.
Sırf teşekkür etti diye, nazik oldu diye, kibar davrandı ye bir erkeğe oğlan, top yada yumuşak demekte şiddettir.
Tek eşli olduğunu yada eşcinsel olduğunu insanların gözüne sokmakta şiddettir.
Arkadaşınla yürürken yolda, bilmem kimin bahçesindeki bir ağaçtan tamamen keyfi olarak bir yaprak koparıp daha sonra onu parçalaman ve yola atmanda şiddettir.
Küfürlü konuşmayan birinin yanında küfürlü konuşmanda şiddettir.
Sana çayını getiren garsona, çayın tabağa biraz döküldü diye ters ters bakıp oflayıp puflamanda bir şiddettir ayrıca.
Öyle çok büyük kötülükler yapman, fiziksel olarak senden zayıf birine fiziksel ve ruhsal eziyet etmene felan gerek yok.
Şiddeti sadece insanlık onuruna ters ve aykırı davranışlarda aramamak gereklidir bence.
Şiddet kötülüktür. Ne anlamda olursa olsun, kime olursa olsun kötülük şiddet, şiddet ise kötülüktür.
Kötü biri olmazsanız, dolayısıyla hiçbir şeye ve hiç kimseye şiddet uygulamasınız aslında.
fiziksel ve psikolojik olarak kötü davranış anlamı dışında bir ölçü birimi olarak bakarsak, duygularda ki üstünlük halidir. hissedilen duyguların şiddeti kişiyi sarsacak boyutlara gelebilir.
Bana göre şiddetin bastırılması medya ile gerçekleşmiştir. Hiç şiddete bulasmayan insanları ayrı bir yere koyuyorum. Medya şiddet uygulama arzusunu istediği gibi yönlendiriyor. insanlar artık daha çok psikolojik şiddete yöneliyor. Batıda oto kontrolünü kaybeden insanların birer seri katile dönüşmesi medya yüzündendir. insan giderek bireysellesiyor ve bir topluluk adına şiddet uygulamanın meşru olduğu zamanlardan hızla bireyselligin on plana çıktığı ve fiziksel şiddetin baskı altına alınmaya çalışıldığı bir döneme evriliyoruz.
Kötülüğü anlamak için başkaldıran insan(camus)ı okuyabilirsiniz.
Orada komünizm eleştirisi vardı. Artık gelişigüzel kötülük yapmıyoruz bir mantığa bağlıyoruz eylemimizi.
Artık bireysellestik. Bir ideoloji ugruna kötülük yapmıyoruz. Öldürme yetkimizi bir ideolojiden değil bizzat kendi çocukluğumuzdan aliyoruz.
Şiddet yapan şiddet bulur yanlış bir düşünce öğretmendir vurur demekte yanlış bir düşünce bence, Benim görüşüm kimsenin kimseye göre üstünlüğünün olmamasıdır. Öğretmen diye vurmaya hakkı yok. Olayın en başından dayak yiyen şahısa güzelce anlatsaydı (kendisinin yaşça büyük olduğunu ve karşısındakininde genç ve cahil olduğunu idrak edip) meselelere daha olgun yaklaşabilirdi fakat bazı hocalar var karısıyla kavga eder sinirini öğrencilerden çıkarır alacaklısı sıkıştırır hıncını oğrenciden çıkarır. Öğretmen diyoruz biz ona öğretmen. Vurmaya dövmeye sövmeye hakkı yok parasıyla işini yapıyor. Babasının hayrına yapmıyor. Öğrencide sırf öğretmen diye benim gibi düşünüp öğretmenin üstüne gitmeye hakkı yok. iki taraflı olgun düşünce yapısına sahip olunsa bir taraf saygıyı diğer taraf sevgiyi uygulayabilse bu tarz sorunların ortaya çıkacağını düşünmüyorum.
bugün bir haber okudum. Bir müdür öğrenciye tokat atıyor , öğrenci de adamı pompalı tüfekle öldürüyor.
Sosyal medyada bugün çokça tartışma okudum , bir taraf şiddet yapan şiddet bulur diyor , diğerleride onları vahşilikle suçluyor. Öğretmenler de genel olarak 'okullara hergün ne çocuklar geliyor haberiniz yok , şımarıklar, yaramazlar , azgınlar" tarzı söylemlerde bulunarak kısaca "bir tokat" ın eğitimin parçası olduğunu söylemiş alttan alttan. Ha birde 'bizim zamanımızda bir hocamız vururdu , iki babamız"cılar.
Bu konuyla ilgili kimse "tokat atan kişi ölmeyi hak eder" demiyor, denmemeli. Yani özel olarak bu olaydan bahsediliyorsa herkes farkında yanlış ve üzücü bir durum olduğunun. Ama benim takıldığım bir nokta var.
"Şiddet yapan şiddet bulur" diyenlere neden bu kadar sert çıkılmış? hayır kimse bu durumdan memnunuz demiyor ki , Yıllarca öğretmenden dayak yiyen öğrencilerin nasıl lastik patlattiklarını yada hocalarını dövdüklerini çevremizde görüp duymadık mı? belli ki var bu. Polyana olmaya gerek yok.
kısacası ; tokat atan kişi ölmeyi hak etmez fakat bu coğrafyada şiddet yapan şiddet bulur.
Erkek şiddeti ve kadın cinayetleri ile ilgili yazdığım ve bir Uluslararası Eğitim Dergisinde yayınlanan makaleyi okumak ve değerli yorumları ile katkı sağlamak isteyenler şu linkten makaleyi indirebilir. http://www.ijetsar.com/download/article-file/308696
Genel olarak tüm dünyanın problemi. Yerel bazda ülkemin alıştırılmaya çalışıldığı, sözde çözüm aracı.
Şimdi bir çoklarına "Çiçek çocuk edebiyatı" olarak görünecek bazı laflar edeceğim. Kimin nasıl algıladığını şu aşamada pek önemsemiyorum da zaten.
27 yaşımdayım, bir işim var, kirada oturuyorum ailemden yardım almadan kendi başıma yaşamaya çalışıyorum. Bir kız arkadaşım var, zaman zaman geleceğe dair düşüncelerle saatler geçiriyorum. Bir çokları gibi ülke için, minvalinde kendim ve sevdiklerim için endişeleniyorum. Geleceğe dair umutlu bir tavır takınmayı oldukça zor buluyorum. Sokağa çıkıp kutlama yapacak gücü kendimde bulamıyorum.
Kimseden nefret etmiyorum. Kafa kesen, köprüden insan atmaya çalışan, hayvanlara, çocuklara tecavüz eden kitleye bile çözümcü yaklaşmaya çalışıyorum. Adına naiflik, mallık diyebilirsiniz, yalnız herkesin bir şansı olduğuna inanıyorum. Sorun biraz bu noktada başlıyor sanırım. Zira ben bu tavrı aldıkça, bu kişileri ya da eylemlerini desteklemekle suçlanıyorum. Hepsinin öldürülmesi gerektiğine ikna edilmeye çalışılıyorum.
Herkesin beni bir kavganın tarafı olmaya zorlaması ruhumu köreltiyor. Her şeyi anlamaya, insanların neden böyle cani olduğunu kavramaya çalışıyorum. Okuyorum, izliyorum, konuşuyorum. Bunların hepsi beni "Marjinal" yapıyor. Aklını kaçırmış olan ben oluyorum.
Bunları yaşayan tek insanın ben olmadığımı biliyorum. Belki hala kendime zarar vermiyorsam sebeplerinden biri de budur.
Tüm travmalardan, bağırış çağırıştan sonra artık serpilmiş bu dev kaosun, şiddeti sevmekten kaynaklandığına karar verdim. Yanılıyor olabilirim, sorun değil. Herkesin, duygusal olarak köreltildiği, bırakın sevgiyi, aşkı şarkıları bile bir günde tükettiği zamanlarda yaşıyoruz. Kulağa klişe de gelse, dinin içinde sayıkladığınız, internetin her yanına kazıdığınız o "hoşgörü" kelimesinin içini boşaltıp yok ediyorsunuz.
Yaşamaktan öylesine kopuyorsunuz ki şiddetin verdiği gerginlik size hayatta olduğunuzu hissettiriyor.
Kavga eden televizyon yarışmacılarını izlemek ile kafa kesen kaçıkları izlemek arasındaki fark git gide azalıyor. Bu şiddet size bir şeyler hissettiriyor. Mutsuz ve doyumsuz hayatlarınız içerisinde hapsolduğunuzu anlayamıyorsunuz.
Dışarıda sevdiklerinizin başına bir şey gelmesinden korkmaya başlıyorsunuz. Bu güvensizliği yaratan kişiler arıyor ancak fikirlerden uzak duruyorsunuz.
Vicdanınız çoktan sizi terk etmiş, o boşluğu da nefretle dolduruyorsunuz.
Ben sizden korkuyorum. Korkmaktan utanmıyorum. Artık hissettiğiniz tek şey kin olduğu için sizin utanmanızı bekliyorum.
Terör örgütleri, devletler, askerler, polisler ya da benzeri her oluşumun beni korumak için orada olduğunu söylerken, istisnasız her birinden zarar görmekten korkuyorum.
Ben çocuklarıma vicdanlı olmayı ve hissetmeyi öğreteceğim. Gerisi umurumda değil.
insanın şeytanlaşmasıdır. Şiddet ahlak seviyesi düşük insanlarda her zaman çekici hale gelmiştir. Ruhu kömürleşmiş, empati duygusu gelişmemiş, okuma hevesi olmamış insanların en kolay başvurduğu çarelerden birisidir.
şiddet veya yeğinlik, temel dürtü ve varoluş gereği savunma veya karşı savunma harici daha çok insanlarda ve topluluk halinde yaşayan hayvanlarda grup içi otorite sağlamak için diğerinin varlığını tehdit unsuru görmek ve onu bu konuda denemek daha doğrusu sindirmek için karşı tarafa uygulanılan zarar vermeye yönelik psikolojik davranış türüdür.
