Çocukluğumu özledim. Çok güzel günlerdi saatlerce sokakta zaman geçirirdik şimdikiler gibi değildik . O zamanlar samimiyet vardı. Çocukluğun getirdiği saflık,içtenlik. Her akşam walkman dinlerdik telefon internet yaygın değildi. Birbirimize şarkılar hediye ederdik ne güzeldi be. radyocunun bizim mesajı okuyup şarkıyı çalmasını beklerdik.
Zaman teknoloji çoğu şeyi alıp götürüyor ne yazıkki..
Ya ben kalabalık, kendi halinde olan ailemi özledim. Evlenmemiş dayılar, ayrılmamış eşler, gitmemiş insanlar... O kalabalık karmakarışık sofraları, çay saatlerini, kahkaha atan insanları, o insanların gürültülü konuşmalarını özledim. Dayımın beni sinir ederek sıkıştırmasını özledim. Ufak atışmalarınızı bile özledim. Eksildik eksileceğimiz kadar daha eksilmeyelim. Sizi de özlemeyeyim...
Askerdeyken kafam daha rahattı lan benim. Askerden döndüm psikolojim alt üst oldu hala üzerimde çekingenlik tedirginlik var bazı zamanlarda. Adapte olamıdım tam anlamıyla sivil yaşama.
aşırı soğuk bir havada en yakın arkadaşlarımla gece yarısı pijamalarımızla dışarı çıkıp sokak sokak koşarak şarkı falan söyleyip eve dönmüştük. ayıktık her şey normaldi evet.
Rüyalar..
Gecenin bu saati uykumdan eden, ter su içinde uyanmama neden olan şeyler.
Rüya görünce o anı yaşıyorum yada yaşamış gibi hissediyorum.
Sonra gerçekliğine çok inanıyorum ve içimi çok değişik duygular kaplıyor.
Neden var özlem?
T: Geçmişte yaşanan güzel günleri hatırlama, tekrar yaşama isteği uyandıran yer, kimse, alet.
çocukken evimizin arkasında büyük bir alanda olan koskocaman yabani boyumdan uzun sarı çiçekler. aralarında gezinirken annemler beni bulamazlardı. deli dolu aralarında koşardım.
