Bence aile faktörü çokta önemli değil. etki eder tabi ama benim iki tane yeğenim var aralarında iki yaş var. ikisi de aynı ortamda, aynı kişiler tarafından bakılan çocuklar ama birinde özgüven fışkırırken diğeri gözlerimizin içine bakamıyor. bende aynı şekilde ablam özgüvenlidir bende zerresi yok çok mecbur kalınca falan konuşuyorum o derece. 10 yaşında kuzenimin oğlu var babası her gün dövüyor çocuğu yemediği şamar kalmıyor dedesi annennesi azıcık şımarsa veriyor küsküyü ama çocuk ona rağmen bana mısın demiyor gözler falan fır dönüyor velet tutuğunu koparıyor. yani sadece aileye bağlamak yanlış. aile faktöründe özgüven çocuklukta da yoktur ama ergenlikte oluşan özgüvensizlik aile değil tamamen kişinin sosyal hayatı ve o anki çevresine bağlı. genelde de özgüvenin aşılandığı yıllar ergenlik dönemleridir. 13 yaşıma kadar kızlarla evcilik bile oynayacak kadar piçtim. ergenlikte nolduysa boğazım düğümlendi o günden beri karşı cinsle gereği olmadıkça konuşamıyorum amk. bence bir psikiyatriye gitmek şart aile çevre den önce beynin bazı kimyasalları eksik çalışıyormuş bu da kişiyi depresif özgüvensiz yapabiliyormuş bir ara ilaç kullanıyordum baya açılmıştım sevgilim falan olmuştu ilacı bıraktım gene eski halime döndüm.
Özendirmek gibi olmasın ama antideprasan bende böyle bir etki yarattı. Hatta o kadar ileri boyutta yaptı ki birkaç gündür almıyorum (vizeler var uyku yapıyor) anladim ne saçmalıklar yaptığımı. Dünya umrumda değil, bir şeyi düşünüyorsam çekinmeden söylüyorum mesela. Ilk konuşmada kıza kahve ismarliyim dedim. Daha sadece instadan görmüştüm Oysa. Hayır dese bile umursamazdim o derece. He bu şeyi kullanmaya Nerden başladın derseniz oralar karışık ve acıklı.
Kimilerine bakınca hiçbir şey cevabı verilebilen "şey"dir. Zira ne tip ne yetenek ne derinlik var ama bakıyorsun kendi çapında bir şeyler yapmaya çalışıp bu yaptığı şeylerde dünya starıymış gibi kendini pazarlamalar bi gerinmeler falan. Birçok örneği var böyle insanların. Ama kimine bakıyorsunuz tipi güzel yeteneği de var fakat kendine inanmıyor. Böyleleri de çok değilse de bihayli fazla. Sanırım özgüven için gereken tek şey yine özgüvenin kendisi.
kendinle barışık ol, kendini olduğun gibi kabullen ve fiziksel, düşünsel sıkıntıları halledemiyorsan eğer özgüvensizliğe neden olduğu düşüncesini kafandan at.
bir ortama girdiğinde sen çekinme, gözlerinin içine bak, ilk hamleyi karşıdan bekle sonra beyin yakacak cevaplar ver.
amfiye dersten 5 dk sonra gir, kafanı kaldır ve bakabildiğin kadar göze bak.
3. seferden sonra özgüven için değil, kıllık için yapacaksın.
Anlatılan her şeyin sonu şuraya çıkıyor: kendini tanımak.
Eksiğini fazlanı, doğrunu yanlışını bilip kendine karşı dürüst olmak. Bunu başarırsan büyük kısmı tamamdır.
Sonraki adım kendine biçtiğin değeri büyük resme yerleştirmek. Ne kadar fazlan olsa da ne kadar eksiğin olsa da diğerleriyle, evrenin barındırdığı her şeyle aynısın. Eşsin. Eşitsin. Bütünsün.
Önce içindeki meseleleri çöz. Kendinle iletişimin güçlü olursa dışarıya karşı da güçlü olursun.
