bir tanıdığım var, cerrah kendisi. kanser bahsi açıldı konuşurken, bir hastasını anlattı.
35'li yaşlarda rahim kanseri teşhisi konmuş bir kadın. kanser son evrede. organlara sıçramasın diye Rahmini aldırmak için operasyon geçiriyor. sonuç başarılı değil maalesef. alt karın tamamen kanser dolu. bağırsaklar, mesane, böbrekler alınıyor kadından. ağrısız bir hayat düşünemiyor, idrarı ve dışkısı bedenine yapışık poşetlerde toplanıyor.
soruyorum.
yaşamak bu mudur?
ötenazi bir kurtuluştur. geri dönülemez durumda olan insanlara eğer ortada bir zorlama yoksa tanınması gereken bir haktır. kişi eğer zihinsel bütünlüğünü kaybetmediyse ölümüne karar verebilir.
hayatta en çok korktuğum şey felç, alzheimer gibi hastalıklarla kendine yetemediğim hale gelmek. öyle bir duruma düşsem aileme yük olmak yerine ötenaziyi tercih ederim ama maalesef ülkemizde bu bir seçenek değil. sebebi ise bildiğim kadarıyla dini gerekçeler.
asıl günah olan acı çektirmek. keşke anlasak.
kişi toplumda yaşamayı istiyorsa ortalamaya biat etmeyi istiyordur.
devlet bu kişiyi kendisinden çok düşünmektedir lakin bunu o istemiştir aslında.
senin aklın varken toplumun kurallarına göre yaşamayı seçtin.
çünkü düzen sürmeliydi.
insanlar minimum zarar görmeliydi.
ya da devlete karşı gelmek çoğunluğa karşı gelmek olacağından bu senin sonundu.
elbetteki içinde bulunulan durumda her şeyi bir kenara bırakıp tek başına kurallara uymadan yaşamayı seçmek bir insan için yokoluşu getiriyor gibi gözükebilir.
peki insanlar toplumda kendileri olarak var mı oluyorlar sizce.
şu anda beni bir suçtan dolayı yargılasalar bana içi dolu nedenler sunamazlar.
bana çoğu insanın kabul ettiği ve diğerlerine uygulanmasını savunduğu ortak faşizmi uygularlar.
uygulamak zorundalar.
çünkü benim inancım çoğunluğun inancından hakikat açısından farklı olmasa bile çoğunluk istediğini bana baskı uygulayarak yaşatmak zorunda. bu uyguladığı baskıyı da düzen sürebilsin diye insanların kafasına meşru diye pompalamak zorunda.
ve bununla birlikte beni toplumda var olabilecek bir varlık olduğum dayatmasıyla yaşatmak zorunda.
çünkü ben kimseye sizle paylaşım halinde sizin kurallarınızla yaşayacağım sizle savaşmayacağım diye bir söz vermesem de onlar olmadan yaşayamayacağım içinde bulunulan zamanın gereklilikleriyle benim yüzüme çarpılır.
insanın sosyal bir varlık olduğu tamamen uydurmadır.
kaostan kaçışta kullandığın kelimeleri sunacak birilerini kaostan kaçarken oluşmuş toplumda araman senin sosyal bir varlık olman gerektiğini göstermez.
içinde bulunduğun durumu içine sindirdiğini gösterir.
oysaki ben gayet de yok olmayı da tercih edebilirim. tüm canlılığı kendimle yok etmeyi de tercih edebilirim.
toplumdan ayrı yaşamak yok olmayı gerektirmese de ben yok olmayı tercih edebilirim.
kişi kendi yaşam hakkına son verebilir lakın devlet kişinin hayatına genellikle son veremez.
çünkü aslında kişinin isteğiyle devletin insanı öldürmesi devlet için bir yıkım gibi algılanacaktır.
devlet insanları yaşatır.
insanlar devlet olmadan yaşayamaz.
devlet insanları öldürmez.
insanlar topluma ayak uyduramadıkları için kendileri ölürler.
ölmek zorundadırlar.
devletin insanların yaşamına dair bu korumacılığını başka yerlerde de görebilirsiniz.
Türkiye gibi her şeye duygusal bakılan ve kısmen halkının dinle alakası olmamasına rağmen dini yargılamalar yapan bir ülkede asla yasal olmaz çok beklemeyin.
insanın kendi isteğiyle hayatına son verme eylemi.
ötenazi, doğuştan gelen bir hak, her ülkede yasal olması gereken tercih. kişi, yaşamayı kendi seçemiyor olsa da, ölümü seçme hakkına sahip olabilmeli.
bir çok ülkede yasak olmasının sebebi, hukukun değerli bir varlık olan insanı kendisine karşı bile korumasıyla temellendirilir. tıpkı izin verilmese bile, ölümcül hasta olan birine zorla tedavi uygulanması gibi.
Ninni adlı filmin konusu.
Ötenazi düşüncesi birlik olarak ailenin üstünde ve ailenin teker teker ferdlerinin üzerinde nasıl bir etki yaratır, hangi davranışlara yol açar vb. güzel bir şekilde anlatılmıştı.
Tıbbi açıdan iyileşemez kimselerin kendi kararıyla tıbbi işlemlerle hayatını sonlandırması durumu.
Sonu muhakkak ölümle sonuçlanan bütün şeyler kanser, yaşlılık gibi görece uzun bir sürece yayılan ve hastanın da benimseyebileceği şeyler olmuyor. Bazen gencecik ve sapasağlam insanlar da ağır bir yaralanma sonucu vücutlarının büyük çoğunluğu iyileşemez şekilde hasar gördüğünde de bunu yaşayabiliyor. Kastettiğim durum sonu kalıcı sakatlıkla sonuçlanan durumlardan daha vahim şeyler.
Mevcut öğretilere istinaden Konuya dini hassasiyetle yaklaşıp olumsuz gözle bakanlar, katı eleştirilerde bulunanlar da olabilir. Bazen insan vicdanının sesiyle gerçeğin acı yüzü arasında sıkışıyor.
Birisini düşünün iyileşme imkanı yok, hergün dayanılmaz acılar çekiyor, sevdiklerine, doktorlara "beni öldürün" diye bağırıyor. Hatta o halde görülmek istemediğinden yanına tanıdıklarını dahi sokmuyor. Asla iyileşemeyecek. Hatta muhtemelen iyileşmek için yapılan ameliyatların birinde ölecek. Aslında uyumadığı ve ağrı kesici kullanmadığı her an korkuç fiZiksel ve ruhsal acılar çekiyor.
Mesela ben olsam o halde yaşamak istemezdim. Şu anda o anı hayal eden pek çok kimse de yaşamak istemeyecektir.
Hal böyleyken suç, haram, günah gibi kesin ifadelerle bu olguyu reddetmek yerine tüm boyutlarıyla algılayıp en mantıklı kararı verebilmek bu durumda olan hasta kimselerin veya bu durumu yaşayabilmesi olası sağlıklı kimselerin de en doğal hakkıdır.
